برجام را نگه داريم
زهرا كريمي
مهم‌ترين كار دولت يازدهم دستيابي به توافق برجام بود؛ برجامي كه مي‌توانست با گسترش روابط بين‌الملل‌مان راهگشاي رشد اقتصادي كشورمان باشد. ولي دولت روحاني فرصت مناسبي براي بازسازي خود پيدا نكرد. از يك طرف در انتخاب نيروها دستش باز نبود و از طرف ديگر مشكلات اقتصادي كشور آنقدر پيچيده و درهم تنيده هستند كه براي حل آنها هيچ دولتي به تنهايي راه به جايي نخواهد برد. بعد از اجرايي شدن برجام عده‌اي در داخل مي‌گفتند كه برجام مشكلات ما را حل نخواهد كرد و بايد ساختار داخلي را اصلاح كرد. به نظرم اين اظهارات تا حدودي درست است ولي بايد توجه كرد كه برجام شرط لازم است و شرط كافي همان اصلاحات اقتصادي است كه دولت در اين راستا گام‌هايي برداشته است. در اين ميان هرچقدر هم كه اراده دولت براي انجام اصلاحات باشد در صورتي كه نتواند نفت خود را به فروش برساند و كالاي واسطه‌اي و تكنولوژي وارد كند اين امكان را نيز نخواهد داشت كه در جهت اصلاحات قدم بردارد. هرچقدر روابط بين‌الملل ما كمتر شود شرايط سخت‌تر خواهد شد. بايد توجه كرد كه دولت در ساختاري كه هم‌اكنون بر كشور حاكم است، تواني براي تغييرات بزرگ نخواهد داشت. در شرايط كنوني عده‌اي به جاي همراهي با دولت از برجام انتقاد مي‌كنند و به دنبال انزوا هستند. مثالي در اين باره شايد درك‌مان را از وضعيت بهتر كند. بعد از جنگ جهاني دوم هنگامي كه ژاپن از جنگ شكست خورده بود با حركت آرام در جهت به دست آوردن اعتماد نظام بين‌الملل به نحوي پيش رفت كه اكنون در اقتصاد جهاني حرفي براي گفتن دارد. ژاپن كشوري است كه مهم‌ترين نيروگاه‌هاي هسته‌اي را ساخته است. اينها نتيجه كسب اعتبار بين‌الملل است. اما كره شمالي كه بمب دارد فقيرترين كشور دنيا است. ما نيز در دوراهي هستيم كه بايد انتخاب كنيم يا در جهت اعتبار بين‌المللي قدم برداريم و با روابط خود زمينه انجام اصلاحات و رشد اقتصادي را پيگيري كنيم يا اينكه در انزوا قرار بگيريم. دو راهي‌اي كه هريك انتهايي متفاوت دارند و بايد در مورد هريك انديشيد. البته نبايد فراموش كنيم كه ايران قادر است با توجه به فرصت‌هاي خود و ارتباط بهينه با دنيا به يكي از قدرت‌هاي اقتصادي جهان تبديل شده و رتبه خود را بهبود بخشد.
عضو هيات علمي دانشگاه مازندران