دوستي ميان ملت‌ها
سهيل سراييان
تمام ميدان سرخ صداي «ايران، ايران» به گوش مي‌رسد. ايراني‌ها در ميانه خيابان دور هم جمع شده‌اند و يك صدا ايران را تشويق مي‌كنند. سمت راست طرفداران پرو ايستاده‌اند و سمت چپ مصري‌ها. همه كنار هم مي‌خندند و تيم كشورشان را تشويق مي‌كنند. فضاي عجيبي است. همه لبخند مي‌زنند و با مليت‌هاي ديگر عكس مي‌گيرند. جمعيت زيادي از مراكش آمده‌اند و اتفاقا سر و صداي بلندي هم دارند. مراكشي‌ها مهربان و محترم هستند. وقتي مي‌فهمند كه ايراني هستي براي تيم ايران آرزوي موفقيت مي‌كنند و مي‌گويند روز جمعه سنت پترزبورگ مي‌بينيم‌تان.
بعضي روس‌ها وقتي صداي ايراني‌ها و تشويق‌شان را مي‌شنوند چند دقيقه‌اي كنار گروه ايراني مي‌ايستند و عكس مي‌گيرند.
گروه ديگرشان مي‌گويند «ما با همديگر دوست هستيم، فارغ از تمام مسائل سياسي ما ايران را دوست داريم.» وقتي از ايراني‌ها درباره روس‌ها مي‌پرسم، ايراني‌ها مشخص است كه كاملا سورپرايز شده‌اند: «چقدر روس‌ها مهربان هستند، آنها فقط دوست دارند كه كمك كنند و با لبخند خودشان از شما مي‌پرسند كه آيا نياز به كمك داريد؟»
فضاي پرشور و بي‌نظيري است. اما در كنار تمام اين زيبايي‌ها، امكانات ايراني‌ها از بقيه كشورها كمتر است. اينجا نه پرچم ايران به اندازه كافي هست و نه هيچ چيز ديگر. ايراني‌ها همه دنبال لباس و پرچم ايران هستند و كسي نيست تا اين گروه را حمايت كند. مردم خودشان گاهي اوقات براي بچه‌هايي كه خسته شده‌اند آب مي‌خرند تا كمي حال‌شان جا بيايد. مسكو هرروز شلوغ‌تر مي‌شود و امروز بازي افتتاحيه جام جهاني بالاخره آغاز مي‌شود.
همه دنيا كنار هم جمع شده‌اند. همه فعلا خوشحال هستند، هيچ تيمي نباخته و حذف نشده است، بايد منتظر تلخي‌ها هم نشست.