مراكش باز هم با يك گل مغلوب شد
تيم ملي رونالدو
دنياي عجيبي است. به فاصله چند روز آرزوهاي ما براي تيم مراكش صد و هشتاد درجه تغيير كرد. يك روز دعا كرديم كه موقعيت‌هاي مراكشي‌ها تبديل به گل نشوند و به فاصله چند روز آرزو كرديم كه مراكش بتواند لااقل يك گل بزند. البته كه فقط يكي از اين دعاها مستجاب شد. مراكش نتوانست به ما گل بزند ولي در مقابل پرتغال هم موفق به گلزني نشد تا شيرهاي اطلس خيلي زود با جام خداحافظي كنند. شايد به عقيده بسياري از كارشناسان، مراكش در هيچ‌كدام از بازي‌هايش مقابل ايران و پرتغال شايسته شكست نبود، اما جبر فوتبال گريبانگير شاگردان هروه رنار شد و اين تيم با دو شكست متوالي شانس حضور در مرحله بعد را از دست داد.
پرتغال اما همچنان با اتكا به درخشش رونالدو روزهاي خوبي را پشت‌سر مي‌گذارد؛ مهاجمي كه صد‌در‌صد گل‌هاي تيمش را تا دور دوم مسابقات به ثمر رسانده. در بازي با مراكش هم اين رونالدو بود كه همان ابتداي كار تيمش را با يك ضربه سر جلو انداخت و در ادامه درخشش پاتريسيو باعث شد حملات خطرناك و پرتعداد مراكشي‌ها تغييري در نتيجه به وجود نياورد.
رونالدوي جام جهاني روسيه آدم را ياد مارادوناي 1986 مي‌اندازد. جايي كه خداي فوتبال يك‌تنه تيمش را بالا و بالاتر برد و در نهايت قهرمان كرد. گرچه آن زمان بازيكنان دور و بر ماراداونا هم بازيكنان ضعيفي نبودند، موهبتي كه به نظر مي‌رسد رونالدو از وجودش بي‌بهره است. تيم ملي پرتغال در مقابل مراكش به جز رونالدو حرف ديگري براي گفتن نداشت. حتي مي‌توان گفت موقعيت‌هاي مراكشي‌ها مقابل دروازه پرتغال بيشتر و خطرناك‌تر از موقعيت‌هاي اين تيم در بازي مقابل ما بود. با اين وجود رونالدو آنقدر آماده و سرحال است كه شايد بتوان گفت كه او مي‌تواند ضعف ساير خطوط تيم را نيز پوشش بدهد.
رونالدو با گلي كه مقابل مراكش زد از ركورد فرانس پوشكاش افسانه‌اي در تعداد گل ملي بالاتر رفت و پشت سر علي دايي در رده دوم بهترين گلزنان ملي قرار گرفت. همچنين او در حالي در روسيه 4 گله شد كه تنها دو بازي را پشت سر گذاشته. اهميت كار او زماني مشخص مي‌شود كه بدانيم بسياري از آقاي گل‌هاي ادوار جام نهايتا با پنج يا شش گل كفش طلاي مسابقات را از آن خود كردند. ماريو كامپوس از آرژانتين، روسي از ايتاليا، لينه‌كر از انگليس، اسكيلاچي از ايتاليا، استويچكف از بلغارستان، داور شوكر از كرواسي، خامــس رودريگز از كلمبيا با 6 گل، مولر و كلوزه از آلمان با 5 گل آقاي گل‌هاي جام جهاني از دوره يازدهم هستند و تنها رونالدوي برزيلي موفق شد در جام جهاني 2002 هشت گل به ثمر برساند. در حالي كه رونالدو فرصت دارد در همين دور گروهي تعداد گل‌هايش را به عدد 5 يا 6 برساند كه البته اميدواريم اين اتفاق نيفتد!
حال بايد ديد فرناندو سانتوس تا كجا مي‌تواند تيمش را صرفا با اتكا به فوق‌ستاره خود پيش ببرد. رونالدوي 33 ساله كه مثل يك جوان بيست‌ساله عطش موفقيت دارد، در صورت رساندن تيمش به مراحل پاياني و احيانا قهرماني در جهان تبديل مي‌شود به دست‌نيافتني‌ترين بازيكن تاريخ فوتبال؛ بازيكني كه تمام موفقيت‌هاي ممكن يك فوتباليست را در عرصه ملي و باشگاهي به دست آورده.