احياي روزهاي انقلاب
سيد رضا اكرمي
يكي از نمايندگان مجلس شوراي اسلامي در جريان نطق ميان دستور خود پيشنهاد داد برخي از كساني كه از تريبون مجلس با اتهاماتي مواجه مي‌شوند يا نسبت‌هاي ناروايي متوجه آنها مي‌شود، فرصت پيدا كنند تا جوابيه آنها از همين تريبون شنيده شود. اين پيشنهاد، پيشنهاد بسيار خوبي است و فرقي نمي‌كند در مورد چه كسي يا كساني مطرح مي‌شود. اگر از تريبون مجلس نسبت ناروايي در مورد فردي مطرح مي‌شود بسيار خوب است كه...
جوابيه او هم از طريق همان تريبون خوانده و براي تنوير افكار عمومي شنيده شود. نه‌تنها اين پيشنهاد مثبت و اقدامي رو به جلو است بلكه اساسا اين پيشنهاد مستند به ماده 74 آيين‌نامه داخلي مجلس است كه مي‌گويد: «چنانچه به تشخيص هيات رييسه مجلس نماينده‌اي در سخنان خود در جلسه علني به كسي نسبت ناروا داده يا هتك حرمت كند فرد مزبور مي‌تواند در دفاع از خود به صورت مكتوب به اتهام وارده پاسخ بگويد.»بنابراين اين پيشنهاد هم مثبت و هم درچارچوب قانون است. نبايد فراموش كنيم كه در اوايل انقلاب چه فضايي وجود داشت. اوايل انقلاب كه فضا نسبت به امروز تندتر و حادتر و البته سخت‌تر بود، فضايي وجود داشت كه همه در مقابل هم مي‌نشستند و هر كس نظر خود را مطرح مي‌كرد. هنوز فراموش نكرده‌ايم كه در تلويزيون جمهوري اسلامي ميزگردهايي تشكيل مي‌شد، از اغلب طيف‌ها و گروه‌ها دور يك ميز و مقابل دوربين رسانه ملي مي‌نشستند و صحبت مي‌كردند و چون طيف‌هاي مختلف همه در كنار هم فرصت صحبت داشتند، هر كس صحبتي مي‌كرد پاسخ آن را نيز دريافت مي‌كرد. ضمن اينكه مردم هم بر اين روند ناظر و شاهد بودند. اين روند در روشن شدن افكار عمومي تاثير بسزايي داشت. بنابراين به نظر مي‌رسد بايد حتي فراتر از تحقق ماده 74 آيين‌نامه داخلي مجلس شوراي اسلامي همچون سال‌هاي اول انقلاب افراد مختلفي را در رسانه ملي كنار هم قرار دهيم تا مردم نظرات و صحبت‌هاي همه طيف‌ها و گروه‌ها را ببينند و بشنوند. مشكل اين جا است كه هر كس را تنها به رسانه ملي دعوت مي‌كنند تا صحبت كنند و در واقع اين كار مصداق تنها به قاضي رفتن و راضي برگشتن است. ما تجربه اوايل انقلاب را داريم كه از شهيد باهنر تا شهيد بهشتي و... اجازه صحبت از تريبوني سراسري را داشتند و بايد اين تجربه را بازاحيا كنيم.
موضوع ديگري كه البته بايد به آن توجه كرد مساله «بيكاري» است. قطعا اگر مسوولان و مديران ما در هر رده مديريتي درد و درك مردم را داشته‌باشند، وارد مسائل حاشيه‌اي نمي‌شوند و برخي صحبت‌هاي حاشيه‌اي كه سرشار از تهمت و نسبت ناروا است را مطرح نمي‌كنند چرا كه آنقدر درگير حل مشكلات هستند كه به اين بحث‌ها ورود نكنند. بايد بدانيم كه دشمن كمر به نابودي ما بسته است پس بايد هم‌درد با مردم باشيم و از آنها درك درستي داشته‌باشيم. با اين تفكر است كه بسياري از اين «ان قلت»ها و ايراد و اشكالات برطرف مي‌شود. در اين روند صحبت كردن رو در روي مديران با ديدگاه‌هاي موافق و مخالف و فارغ از نگاه جرياني و جناحي بسيار موثر خواهد بود.