فرصت نمايش را از فيلم‌هاي خوب نگيريم
صرف‌نظر از اينكه خانه پدري را دوست داشته باشيم يا نه، پايان توقيف آن و رسيدنش به اكران، خبر خوب سينمايي در هفته گذشته بود؛ خبري كه اهالي توييتر فارسي بي‌توجه از آن نگذشتند و هشتگ «خانه پدري» را داغ كردند. آنهايي كه موفق به ديدن اين فيلم در اكران‌هاي معدود و در سال‌هاي گذشته شده بودند، از اهميت تماشاي اين فيلم گفتند و ديگراني كه براي ديدن آن برنامه‌ريزي مي‌كنند هم از علاقه به كيانوش عياري و آثار اين فيلمساز نوشتند. آنچه مي‌خوانيد منتخبي از اين توييت‌هاست: «در اين سال‌ها از ديدن هيچ فيلمي به اندازه خانه پدري كيانوش عياري لذت نبرده‌ام. اگر مي‌خواهيد فيلم را ببينيد پيشنهاد مي‌كنم زودتر ببينيد»، «كاش به جاي توقيف فيلم‌هاي سينماي اجتماعي كه تاثيرگذارتر از هر همايش و شعاري هستن، فرصت اكران را فراهم كنيم. دقيقا مثل اتفاقي كه براي خانه پدري افتاد و اين همه سال جاي اين فيلم در سينماها خالي بود»، «كيانوش عياري: از اكران خانه پدري هم خوشحالم، هم متاثر. قطعا براي همه تماشاگران سوال خواهد شد كه چرا اين فيلم يك دهه توقيف شده بود، چون هيچ ويراني يا اتفاق بدي به وجود نمي‌آورد. اين فيلم بيات نشده»، «فرصت نمايش را از فيلم‌ها نگيريم و اجازه دهيم تماشاگر ارزش آن را مشخص كند»، «سليقه‌هاي شخصي مثل چوب ماراتن از اين مدير به آن مدير باعث توقيف اين فيلم بود»، «اولين‌بار فكر مي‌كنم سال ۹۳ يا ۹۴ فيلم خانه‌پدري را در جشنواره ديدم، آن موقع خيلي روي من تاثير گذاشت. روايتي كه نشان‌دهنده تغييرات فرهنگ خانواده‌ها از گذشته تا امروز است و...»، «خانه پدري شروع بازيگري بود براي من، كاري كه روز به روز تو اين 10 سال جدي‌تر شد و حالا تو اين 10 روز كه سفرم اكران شده. عجله دارم برگردم و يه بار ديگه تو سينما ببينمش»، «با حل شدن مشكل خانه پدري و پيش‌تر آشغال‌هاي دوست‌داشتني به نظر مي‌رسد بتوان به نمايش خيابان‌هاي آرام كمال تبريزي و گزارش يك جشن حاتمي‌كيا هم فكر كرد. اولي يكي از سه فيلم مهم كارنامه تبريزي است كه چه‌بسا اكرانش او را به اين آثار متاخر نمي‌رساند و دومي، تصويري است از يك دوران»، «به خاطر تمام اين ۱۰ سالي كه فيلم خانه پدري رو توقيف كردند و به احترام آقاي كيانوش عياري بريم اين فيلم رو ببينيم»، «خانه پدري ضد كليشه است»، «ضربه مهلكي كه كيانوش عياري در شروع خانه پدري به تماشاچي وارد مي‌كند تا سال‌ها بدنش را مي‌لرزاند و بخشي از وجودش را در آن خانه تا ابد نگه مي‌دارد. او خانه را به مهم‌ترين شخصيت فيلم با كاركردي تاريخي-اجتماعي-فرهنگي تبديل مي‌كند و فيلمش را در نزديكي قله سينماي ايران مي‌نشاند»، «فيلم خانه پدري را رفتم ديدم. به نظرم خشن‌ترين صحنه‌اش صحنه قتل نبود؛ صحنه‌اي بود كه پول زحمت و كار مقتول را به برادرش دادند. همچنين اصرار پدر بر تمام كردن كار رفوي قالي و نسوختن فرش پيش از كشتنش» و «توصيه مي‌كنم حتما فيلم خانه پدري رو ببينين، اگه نبينين قطعا فيلم مهمي رو از دست دادين؛ من چند سال پيش تو جشنواره ديدم، بعد توقيف شد و چندبار گفتن رفع توقيف ميشه و نشد. حالا تا از پرده بر نداشتن بشتابيد.»