ساختمان توفيق بنياد فرهنگي شود
رضا قوي‌فكر
مجله «توفيق» يك مجله طنز نيمه‌سياسي بود كه در دوره انتشار طرفداران، مخاطبان و خوانندگان بسياري داشت و در شمارگان بالا منتشر مي‌شد. محدوده آزادي نگارش مطالب و طرح‌ها در اين مجله درباره هر چيزي بود جز آنكه به شاه و دربار مربوط باشد؛ در واقع اين دو بخش خط قرمز «توفيق» بودند و طنزپردازان و نويسندگان مجله نمي‌توانستند درباره آنها قلم بزنند يا طرح و كاريكاتوري را منتشر كنند. با اين محدوديت شاهد بوديم 90 درصد جلدهاي مجله «توفيق» را با كاريكاتورهايي از نخست‌وزير وقت يعني اميرعباس هويدا كه به آقاي عصايي معروف بود، مي‌بستند. طنزپردازان متبحر و حرفه‌اي مجله در كنار موضوعات سياسي، در حوزه طنز اجتماعي و نقد از شرايط موجود نيز طرح‌ها و مطالب درخشاني داشتند. با وجود اين پيشينه درخشان مجله «توفيق» اين روزها در خبرگزاري‌ها و روزنامه‌ها خبرهايي مبني بر تخريب ساختمان اين مجله به گوش مي‌رسد؛ آن‌هم درباره ساختماني كه گوشه‌اي از تاريخ مطبوعات ايران است. آيا نمي‌شود به جاي تخريب ساختمان مجله توفيق از آن به عنوان نماد و يادي از اين مجله فكاهي بهره گرفت؟ فارغ از اينكه چه شخص يا نهادي كمر به تخريب مجله بسته، بايد گفت اين ساختمان به جاي تخريب نيازمند بازسازي است. ساختمان اين مجله مي‌تواند به بنيادي آموزشي تبديل شود كه در آن جوانان علاقه‌مند براي شركت در كارگاه‌هاي طنز و روزنامه‌نگاري شركت كنند، بخش ديگري از اين ساختمان پتانسيل تبديل‌شدن به موزه را دارد كه در آن عكس‌‌هاي يادگاري همكاران «توفيق» و ساير روزنامه‌نگاران قديمي منتشر شود. علاوه برآن در اين موزه مي‌توان آرشيوي از «توفيق» نگهداري شود تا علاقه‌مندان بتوانند با مرور آن گوشه‌اي از تاريخ مطبوعات ايران را از نزديك ببينند. از ضروريات جامعه ماست كه نه‌تنها ساختمان مجله توفيق بلكه ساير نشرياتي كه در دوره خود طرفداراني داشته‌اند و تيراژشان بالا بوده را به بهترين شكل حفظ كرده و از آنها به عنوان بنيادهاي فرهنگي بهره بگيريم.