وقت آتش‌بس داخلي است
چرا بايد يك نيروي داخلي يا يك شهروند به خاك و ملت خود خيانت كند؟ نقطه اشتراك اكثر خيانت‌هاي داخلي در طول تاريخ از بين رفتن حس تعلق خاطر شهروندان بوده است. حسي كه عامل آن طرد و به حاشيه راندن شهروندان در حوزه‌هاي مختلف اجتماعي، فرهنگي، اقتصادي، سياسي و حتي امنيتي است. درست در همين نقطه است كه نگاه امنيتي به صورت افراطي به جامعه خود مي‌تواند تبديل به عاملي ضدامنيتي شود. متاسفانه مي‌دانيم حجم خيانت‌ها و جاسوسي توسط برخي عوامل داخلي آنقدر گسترده بوده كه نشود آن را به يك استثنا تقليل داد. به صراحت مي‌توان گفت كه شايد دو دهه قبل چنين امكان گسترده‌اي براي منحرف كردن بخشي از شهروندان به اقدامات خيانتكارانه عليه كشور وجود نداشت و ما با پديده‌اي متأخر مواجه هستيم كه محصول شرايط است. اما از سوي ديگر در بطن عمومي همين جامعه رفتاري كاملا متين و ميهن‌پرستانه را مي‌بينيم كه قابل ستايش و تقدير است.
اين دو وجه از رفتار جامعه اصلا متناقض نيستند و قبول يكي باعث رد ديگري نمي‌شود. اتفاقا بايد اين دو نوع رفتار را نشانه‌شناسي و تحليل كرد و در چشم‌انداز پيش روي حكمراني ايران لحاظ نمود. در واقع ما با جامعه‌اي طرف هستيم كه در سطح عمومي و كلان آن به شدت قابل اعتماد و مطمئن است و ضرورت‌هاي نگاه امنيتي به آن بسيار بيجا به نظر مي‌رسند و در مقابل وضعيتي كه متاثر از همين نگاه‌هاي امنيتي و دوگانه‌ساز در جامعه به «خودي» و «غير خودي»، زمينه خيانت را به مسير گسترش برده است.
اكنون در اين شرايط بازبيني اساسي نسبت به احقاق حقوق ملت طبق همين قوانين موجود يك ضرورت اساسي است. اندكي بصيرت كافي است كه به ما بفهماند خطر خفته براي موقعيت‌هاي احتمالي پيش رو در زير پوست جامعه ايراني كجاست و با چه روشي مي‌توان اين مخاطرات را رفع و حتي از دل آنها نقاط قوت ملي بيرون كشيد. سرمايه اجتماعي ايران پس از تجاوز رژيم اسراييل افزايش يافته اما اين افزايش هنوز در نسبت بين حاكميت - ملت تجلي عملي نداشته است. تثبيت و افزايش اين سرمايه ايجاد شده در گروی تغيير رفتار عمومي حاكميت است. مردم در 12 روز جنگ به خوبي نشان دادند به‌رغم بي‌مهري‌ها و بي‌توجهي‌هاي صورت گرفته تا چه اندازه قابل اعتماد هستند رفتاري امن و مطمئن در شرايط بحران از خود بروز مي‌دهند.
اكنون ما در اين مقطع نيازمند افزايش سريع و جدي قدرت ملي خود هستيم كه بسيار فراتر از بحث جنگ‌افزار و توان نظامي است. مجموعه حاكميت بايد با درايت و تدبيري سريع، رويكردي متفاوت نسبت به جامعه را در پيش بگيرد و از اين مسير امتياز تقويت قدرت ملي را براي مقاطع و مخاطرات احتمالي دريافت كند. خلاصه اينكه ما در اين جنگ هم به واسطه فعاليت‌هاي گسترده خيانتكارانه زنگ خطر ادامه رويكرد عمومي فعلي را شنيديم و هم با رفتار متين عامه مردم پيام ضرورت اعتماد و اطمينان به اين جامعه را دريافت کردیم.