يادي از پرويز نارنجيها كه تمام سرمايه‌اش حنجره‌اش بود
صداي مهربان كارتون‌ها
اميرحسين روحانيان
پرويز نارنجيها از نسل طلايي دوبلاژ ايران بود كه از سال ۱۳۴۲ و در ۲۴ سالگي وارد دوبله شد. او هيچ‌گاه نقش اول‌گو نبود، اما مكمل‌گوي متبحر و برجسته‌اي بود. صداي او از همان بدو ورودش روي چهره كشيش‌ها، روساي دادگاه‌ها و پيرمردهاي مهربان كه عمدتا نقش‌هاي دوم بودند، خوش نشست.
مديران دوبلاژ حالا ديگر براي گفتن چنين رل‌هايي انتخاب اولشان نارنجيها بود.
او در كنار دوبله، دبير آموزش و پرورش بود و نقاشي هم مي‌كرد. اما نقشي كه باعث شد او بتواند توانايي‌هايش را نشان دهد، سريال كلاسيك زورو و گويندگي‌اش به جاي گروهبان گارسيا با بازي هنري كالوين در دهه پنجاه بود. يك گروهبان چاقِ دست و پاچلفتي و ساده‌دل كه نارنجيها به خوبي از عهده آن برآمد.
مرحوم نارنجيها در كنار گويندگي در فيلم‌ها و سريال‌ها يكي از فعالان دوبله انيميشن نيز بود.
گويندگي به جاي راوي در سريال پلنگ صورتي، داروغه ناتينگهام در دوبله اول كارتون رابين‌هود از ديگر كارهاي مشهور وي در دهه پنجاه شمسي است.
پس از انقلاب و با كم شدن ورود فيلم‌هاي خارجي او بيشترِ فعاليتش را معطوف به تلويزيون و دوبله انيميشن‌ها كرد.
از نخستين كارهاي وي پس از انقلاب دوبله نقش دكتر در كارتون پسرشجاع بود كه نحوه صحبت كردن او مورد توجه مخاطبان قرار گرفت. گويندگي به جاي پيرمردي به نام توكتو در مستند اسكيموها يكي از زيباترين دوبله‌هاي او است. گويندگي به جاي اكبر دودكار در سريال‌هاي خبرنامه و جست‌وجو، رضا عبدي در سفر جادويي از ديگر كارهايش است.
يكي ديگر از نقش‌هاي به‌يادماندني وي گويندگي به جاي آقاي پربوني در مجموعه انيميشن بچه‌هاي مدرسه والت در سال ۱۳۶۵ است.
پربوني معلمي بسيار جدي و منضبط، اما مهربان بود كه انتخاب درست نارنجيها توسط مرحوم بهرام زند-مدير دوبلاژ- باعث محبوبيت نقش نزد مخاطبان شد.
يكي ديگر از كارهاي نارنجيها گويندگي به جاي آدم آهني در فيلم ديگه چه خبر (تهمينه ميلاني) بود.
و اما آخرين كار اين گوينده توانا مديريت دوبلاژ كارتون اي‌كي يوسان در اوايل دهه ۷۰ بود كه در آن گويندگي هم كرد.
متاسفانه در اواسط دوبله اين كارتون درگير بيماري سختي شد كه منجر به بستري شدن او در بيمارستان شد. مردي كه سال‌ها در سالن‌هاي تاريك دوبله حرف زده بود اين‌بار بيماري، حنجره‌اش را نشانه رفت و فقط سكوت ماند.
زنده‌ياد جلال مقامي كه بارها جهت عيادت از همكار قديمي‌اش به بيمارستان رفته بود، روايت مي‌كرد: مردي كه تمام سرمايه‌اش حنجره‌اش بود فقط با ايما و اشاره صحبت مي‌كرد كه اين يعني مرگ يك صدا.
پرويز نارنجيها پس از طي يك دوره سخت بيماري اول شهريورماه ۱۳۷۲ بدرود حيات گفت و در امامزاده طاهر كرج به خاك سپرده شد.
روح اين صداي مهربان شاد و يادش گرامي.