نيره خادمي
با گذشت بيش از ۳ ماه از جنگ دوازده روزه هنوز برخي شهرونداني كه خانه و زندگي‌شان بر اثر حملات اسراييل تخريب شده بود با مسوولان شهرداري به توافق نرسيده‌اند و مبلغ خسارت وارد شده به ساختمان‌هايشان را بيشتر از برآوردهاي رسمي مي‌دانند. آنها همچنان در ميان ساختمان‌هاي شهرداري تهران، ستاد مديريت بحران و بقيه دستگاه‌هاي مرتبط در رفت و آمد هستند تا شايد بتوانند حداقل‌هاي يك زندگي از دست رفته را بازگردانند. بررسي‌هاي خبرنگار «اعتماد» در گفت‌وگو با برخي از اين شهروندان آسيب ديده در جنگ دوازده روزه كه برخي از آنها نخواستند نامشان در گزارش قيد شود، نشان مي‌دهد كه نه‌تنها خسارت خودروها هنوز پرداخت نشده است كه بسياري، تنها درصدي از آن تسهيلات ۲۵۰ ميليوني بن خريد لوازم ضروري را دريافت كرده‌اند.در اين چند روز هم كه به آنها گفته‌اند بايد اتاق‌ها را تحويل دهند، اگر چه زير بار آن نرفته‌اند و برخي هنوز در هتل‌ها اقامت دارند تا تكليفشان مشخص شود.
در آخرين جلسهاي كه ستاد راهبري بازسازي و رسيدگي به امور آسيب‌ديدگان جنگ ۱۲ روزه برگزار كرد از اتمام صد درصدي تعميرات جزيي و مقاوم‌سازي ساختمان‌ها و واحدهاي آسيب ديده سخن گفته شد و اينكه در حوزه تخريب و نوسازي ساختمان‌ها هم ۸۷ درصد اقدامات صورت گرفته و تنها چند ساختمان باقي مانده‌اند. اين ساختمان‌هاي باقيمانده در واقع خانه همين افرادي بودند كه حالا همچنان در هتل‌ها زندگي مي‌كنند.
مجبور شدم شكايت كنم
يكي از اين افراد كه حالا همراه پدر و برادرش در هتل هويزه اسكان موقت دارد، مي‌گويد خسارتي كه به واحد آنها در نزديكي زندان اوين وارد شده است طبق بررسي‌هاي كارشناسي كه او جدا از كارشناسي شهرداري به كار گرفته است با دلار ۹۰ هزار توماني، بيش از يك ميليارد تومان است اما عدد 5۰۰-4۰۰ ميليون توماني كه از سوي شهرداري تهران براي واحد او در نظر گرفته شده است اصلا كفاف تعميرات خانه‌اش را نمي‌دهد، بنابراين تا همين امروز كه بيش از سه ماه از آن روزها گذشته، هنوز هيچ بخشي از تعميرات خانه‌اش انجام نشده است. «اگر بازسازي مطرح باشد، مبلغي كه شهرداري در نظر گرفته، رقم ناصحيحي است. من درخواست كارشناس كردم، دفعه دوم حتي رقم كارشناسي ليست خسارت را به من نشان ندادند و اعلام كردند كه بيش از ۵۰۰ ميليون تومان نمي‌توانند پرداخت كنند. در حالي كه من كارشناس آوردم و برآورد او حدود يك ميليارد و صد بود. ناچار شدم براي جلو رفتن كار، وكيل بگيرم، هزينه كارشناسي رسمي دادگستري پرداخت كنم و اين مساله زمان‌بر شد.»
حالا هم اگر شهرداري اين مبلغ را پرداخت نكند، باز هم شكايت را ادامه خواهد داد تا آنها را به پرداخت ملزم كند اگر چه اين كار هم دوباره نيازمند شكايت جداگانه و اتلاف زمان است. او معتقد است كه كاركنان دولت و شهرداري بايد پاسخگو باشند، زيرا پولي كه بايد به آنها پرداخت مي‌شد، نشد و آنها دو تا سه ماه در هتل مانده‌اند تا منزل بازسازي شود، اما خانه‌شان به همان شكل اوليه باقي مانده، وسايل دست‌نخورده در حالي كه پيشتر مورد سرقت هم واقع شده، سرمايه‌شان را برده‌اند و خودروهايش هم تخريب شده است:«در اين مدت فقط يك آسانسور نصب كرده‌اند، آن هم با سوء مديريت. آسانسوري كه ظرفيت شش نفر داشت به ظرفيت چهار نفر كاهش يافته است. قرار بر اين بود كه جلسهاي برگزار شود و به هر واحد مبلغي بدهند تا خودش بازسازي كند اما مبلغ به من پرداخت نشده است و حتي برخورد بدي هم با برخي داشته‌اند. بعضي از ساكنين كه مراجعه و اعتراض كرده بودند، توانستند حدود ۸۰۰ ميليون تومان دريافت كنند، چون نياز فوري داشتند تا زندگي‌شان را دوباره سر و سامان دهند.» او در طرح شكايت تنها نيست و چند نفر ديگر از اهالي ساختمان كه هنوز در هتل هستند تصميم گرفته‌اند ماجرا را از طريق دستگاه قضايي پيگير شوند: «مساله اين است كه چرا ما بايد هزينه‌هاي ناشي از سوء مديريت و نبود پدافند در كشور را متحمل شويم؟ حتي يك آژير در محله وجود ندارد. در شرايط بحراني كه پيش آمد، ناكارآمدي كاملا مشخص شد. پول براي جبران خسارت تصويب شده و وجود دارد، شهرداري مي‌گويد كار در حال انجام است، در حالي كه هيچ اقدامي نمي‌شود و افراد صرفا سليقه شخصي خود را اعمال مي‌كنند.»
وقتي روز چهارشنبه از او و چند خانواده ديگري كه از تير ماه مهمان هتل هويزه، لاله و ديگر هتل‌ها هستند خواسته شد كه آنجا را تخليه كند تماس‌ها با مديريت بحران و مسوولان مربوطه آغازشد چون آنها بابت خسارت خودروها و وسايل هيچ مبلغي دريافت نكرده بودند كه بتوانند آنجا را ترك كنند:«وسايلمان نابود شده و شرايط اسكان در هتل هم به‌شدت تنش‌زا بود. فشار رواني زيادي بر ما وارد شد. چهارشنبه گذشته مديريت هتل هويزه اعلام كرد كه بايد اتاق‌ها تحويل داده شود. برخي از همسايه‌هاي برج، بن را دريافت كردند، اما سه يا چهار واحد از جمله واحد ما نه تنها بن كه پول پيش براي رهن منزل را هم دريافت نكرديم. وسايل منزل من حداقل هفت ميليارد تومان ارزش داشت، اما مثلا براي خسارت خانه ۵۰۰ ميليون تومان خسارت تعيين كرده‌اند.» او معتقد است كارمندي كه در اين زمينه سهل‌انگاري كرده يا دستوراتي چون تخليه هتل‌ها را داده يا بي‌عرضه و بي‌سواد است يا هدفش ايجاد نارضايتي است: «سه ماه گذشته است. اگر يك ماه نخست را به دليل شرايط بحراني جنگ، ناديده بگيريم، دو ماه بعد فرصت كافي وجود داشت كه خسارت من پرداخت شود. اگر در همان زمان پول من پرداخت مي‌شد، اكنون ۸۰ درصد كار بازسازي منزلم به پايان رسيده بود و در مراحل پاياني مي‌توانستم به خانه بازگردم. به عبارتي، اشتباه و كارشكني برخي باعث شده است من مجبور شوم وارد مسير قضايي شوم و اكنون سه ماه هزينه هتل و خدمات آن به نظام تحميل شده است.»
هر روز به سيستم شهرداري و مديريت بحران مراجعه مي‌كند تا شايد گره‌اي از مشكلاتش باز شود، نه تنها او كه برخي ديگر هم از اين ساختمان به آن ساختمان مي‌روند. در واقع افرادي كه واحدشان به انفجارها نزديك‌تر بود دچار آسيب جدي‌تري شده‌اند اما واحدهايي كه خسارت‌هاي جزيي‌تري داشتند با ۳۰۰ تا ۵۰۰ ميليون مشكلشان حل مي‌شد: «در اين مدت، من با پدر بيمار و برادري كه كسالت داشت، تحت فشار شديد بودم و من از درآمد روزانه‌ام صددرصد محروم شدم. هر روز به دليل پيگيري امور دادگاه، وكيل و پاسگاه، بايد در ساعات اداري كارها را رها مي‌كردم. در حالي كه قاضي پشت ميز خود نشسته و حقوق مي‌گيرد، من يك ریال درآمد نداشتم و ناچار شدم از پس‌اندازهايم خرج كنم.» او البته از مجموعه هويزه كه در اين چند ماه پذيراي آنها بوده رضايت دارد و مي‌گويد كه تغذيه مناسب، رفتار قابل قبول و مديريت زمان‌بندي خوبي داشتند: «فضاي همدلي نيز وجود داشت و مشكلي در اين زمينه نداشتيم. حتي زماني كه موضوع تخليه مطرح شد، با عذرخواهي اعلام كردند.»
نمي‌توانم آرام باشم
مورد ديگري كه «اعتماد» با او دقايقي به گفت‌وگو نشسته، زني نسبتا ميانسال است كه حدودا از سه ماه پيش در هتل زندگي مي‌كند اما ظاهرا دو فرزندش اين اواخر او را به واسطه شرايط نامشخص زندگي ترك كرده و به خانه پدرشان رفته‌اند. تنها مانده و آنطور كه مي‌گويد به‌شدت دچار آسيب‌هاي روحي بعد از جنگ است. گوشي تلفن را كه بر مي‌دارد بي‌آنكه بداند طرف مقابل چه كسي است، با گريه شروع مي‌كند. بعد ماجرا را شرح مي‌دهد؛ اينكه مثلا حالا با صاحبخانه هم به مشكل برخورده و فعلا از پول پيش خانه‌اش خبري نيست. نه پولي دارد خانه اجاره كند، نه طلا و دلارهايش مانده كه بفروشد و به زخمي بزند و نه مي‌تواند كار كند: « از شدت ناراحتي نمي‌توانم آرام باشم. صاحبخانه حاضر نشد به شهرداري چك بدهد تا آنها به ما پول پيش براي رهن خانه بدهند، حتي به او گفته بودند اگر چك نداريد، سه‌روزه چك مي‌دهيم تا به شما تحويل دهند، اما صاحبخانه قبول نكرد در نتيجه هيچ پولي به ما پرداخت نشد. حساب خودم هم بسته شده و در حال حاضر نه پول دارم و نه حسابي براي دريافت وجوه.كل زندگي‌ام به هم خورد، بچه‌ام داشت مي‌رفت آلمان، كلي خرج كرده بودم كه برود. شهريور ماه پروازش بود اما پول‌هاي ما را دزديدند، نتوانستم او را بفرستم. او هم افسردگي گرفته.» قرار بود شهرداري به عنوان كمك ۲۵۰ ميليون تومان بن براي خريد لوازم ضروري زندگي به هر كدام از خانواده‌هايي كه در جنگ آسيب ديده‌اند پرداخت كند اما ظاهرا اين رقم به‌طور كامل به همه تعلق نگرفته است. مثلا اين زن ميانسال كه وسايل زندگي‌اش بر اثر حمله آسيب ديده، حدود ۱۶۰ ميليون تومان بن دريافت كرده و تمام آن را به مبلغ ۱۳۰ ميليون تومان فروخته تا بتواند به همراه پولي كه از ديگران قرض گرفته ماشين را از تعميرگاه بيرون بياورد:« براي پول پيش خانه به من گفتند برو شكايت كن، الان وكيل گرفتم و بايد ۱۷۵ ميليون پول وكيل بدهم. ماشين را هم گفتند ببر كارشناسي كن. بردم و تا الان هم ۴۵۰ ميليون خرج آن شد ولي هنوز معلوم نيست چه نهادي بيمه ايران يا بيمه مركزي، قرار است خسارت آن را بدهد. من را پيش مسوولان ببريد، مگر مسووليت ندارند؟ از ميان ۸۵ ميليون نفر در كشور، مگر ما چند خانوار بوديم كه زندگي‌مان نابود شد؟ چرا با ما اينگونه رفتار شده است؟ اگر كل ايران ويران شده بود، قرار بود چه كنند؟ به خدا قسم ناامني و بي‌توجهي موجب خشم و ناراحتي ما شده است. به آنها گفتم يك واحد در ولنجك به ما بدهند به كمك غذايي نياز ندارم فقط سرپناه مي‌خواهم اما باز هم جوابي نگرفتم. نگراني من اين است از هتل برويم ديگر اين سرپناه را هم نداشته باشيم. خودم شاهدم كه بعضي از خانواده‌ها براي اينكه بتوانند سرپناه براي خود تهيه كنند طلا فروختند و برخي پول قرض كردند و رفتند.» حالا هم نمي‌داند چه ميزان از تعميرات خانهاي كه اجاره كرده بود انجام شده فقط مدام اين را تكرار مي‌كند كه «مستاجرها آواره‌تر شده‌اند.»
«اعتماد» با صاحبخانه اين زن هم به گفت‌وگو نشست، زني تنها كه او هم به تازگي همسر خود را از دست داده است و ظاهرا مبلغ اجاره اين خانه را صرف گذران زندگي مي‌كند. او البته روايت ديگري از مستاجر خود دارد و اگر چه در همان تير ماه مبلغ خسارت واحد خود را دريافت كرده اما معتقد است كه اين مبلغ جبران تمام خسارت‌هاي وارده به خانه‌اش نيست:« روند بازسازي منزل پس از حادثه تا حدودي پيشرفت داشته و تقريبا ۸۰ درصد كارها انجام شده است، اما به دليل آنكه كليد ملك همچنان در اختيار مستأجر قرار دارد، امكان تكميل باقيمانده كارها فراهم نشده است.پس از وقوع جنگ دوازده روزه و خسارات وارده، درها و قفل‌ها تعويض و بخش زيادي از تعميرات اساسي شامل نصب درهاي آهني و بخشي از كف‌سازي انجام شد، اما هنوز كارهايي از جمله نظافت نهايي و تعويض لوله‌هاي آسيب‌ديده باقي مانده است. با وجود هزينه‌هاي سنگيني كه تاكنون صرف شده (حدود ۴۰۰ ميليون تومان براي تعميرات و ۱۰ ميليون تومان براي لوله‌كشي)، به دلايلي كه گفتم، امكان تكميل پروژه وجود ندارد.» اين زن سرپرست خانوار هم معتقد است كه مستأجر نه‌تنها كرايه‌اي پرداخت نكرده، بلكه با شكايت‌ها، روند بازسازي و تحويل ملك را مختل كرده است: «از نظر قانوني و شرعي، مالك وظيفه دارد ملكي سالم و قابل استفاده تحويل دهد، اما در شرايط كنوني، با وجود اينكه خانه آماده استفاده است و تنها نيازمند نظافت و تكميل جزييات است، مستأجر همچنان از همكاري خودداري مي‌كند. پول پيش اين خانه يك ميليارد و هفتصد ميليون تومان است و در حالي كه هنوز قرارداد او تمام نشده است من بايد از كجا اين مبلغ را جور كنم. به من گفتند كه چك بدهم اما چك هم نداشتم.»
وعده شهردار تهران روي زمين ماند
مرد ميانسالي كه البته به تازگي توانسته است خانهاي در غرب تهران اجاره كند تا اتاق‌هاي هتل را تحويل دهند در گفت‌وگو با «اعتماد» از روند پرداخت خسارت و رسيدگي گلايه دارد. در روزهاي نخستي كه آنها در هتل اقامت داشتند زاكاني، شهردار تهران و مسعود پزشكيان براي بررسي وضعيت به آنجا رفتند و ظاهرا همان روز شهردار تهران با آنها گفت‌وگو كرده و با توجه به شرايط و مشكلاتي كه اين خانواده داشته‌اند و با بروز جنگ و بي‌خانماني چند برابر شده به او قول‌هايي داده شده است. اين شهروند تهراني حالا تصاوير شهردار تهران كه در حين نوشتن يادداشت مساعدت به اين خانواده است را هم براي «اعتماد» ارسال كرده است. آنطور كه از تصاوير و گفته‌هاي او پيداست قرار بر اين بوده است كه شهرداري مضاف بر مبالغي كه براي مساعدت مصوب شده، با توجه به بيماري همسر و فرزندش، حدود ۲۰۰ ميليون تومان هم به آنها كمك كند اما بعد اين دستور در بروكراسي اداري گم شده است. البته او در اين مدت توانسته از صاحبخانه پول پيش خانه‌اش را دريافت كند بنابراين با بخشي از آن خانهاي اجاره كرده است اما بابت وسايل ضروري خانه، تنها ۲۰۰ ميليون تومان بن به او تعلق گرفته است كه نسبت به آن هم اعتراض دارد:«مسوولاني كه به‌صورت انساني رسيدگي كردند، معدود بودند؛ بسياري از خودروهايمان هنوز در خيابان و در وضعيت آسيب‌ديده رها شده‌اند و هر روز برخي از قطعات و لوازم آن برداشته مي‌شود؛ لاستيك‌ها، باتري و ساير اقلام به سرقت مي‌رود. ۲۰۰ ميليون را به ما دادند و گفتند بايد تخليه كنيد در حالي كه اين رقم پاسخگوي نياز ما نيست. يخچال، ماشين لباسشويي و ظرفشويي آسيب زيادي ديده‌اند، فقط هزينه تعمير يخچال حدود ۶۸ ميليون و چند صد هزار تومان شده كه فاكتور آن هم موجود است.» او خيلي گلايه دارد كه برخي رسانه‌ها آمده‌اند با او گفت‌وگو كرده و از اوضاع زندگي و گلايه‌هايش فيلم گرفتند اما لابد چون در حرف‌هايش تندي داشته، بخش‌هاي زيادي از آن را پخش نكرده‌اند: «من تمام سرمايه‌ام را از دست داده‌ام، بسياري از ما كه مستأجر بوديم، حالا مظلومانه در تنگنا قرار داريم. برخلاف انتظار كه صاحبخانهها خسارت را دريافت كنند، مستأجران سهم قابل‌توجهي نبرده‌اند و ظلمي آشكار به مستأجران روا شده است. اگر مبلغي هم پرداخت شده به حساب صاحبخانهها واريز شده است.» او حضور شهردار تهران در مجموعه هويزه را اينطور روايت مي‌كند: «ايشان با رفتاري محترمانه اعلام كردند كه آماده همكاري هستند و در خدمت ما خواهند بود. ما به‌طور منظم نوبت گرفتيم و با او گفت‌وگو كرديم. در جريان جلسه، موضوع وضعيت خانم و دخترم كه هر دو به بيماري ام‌اس مبتلا هستند و همچنين وضعيت دخترم كه پس از حادثه دچار اختلالات رواني شده بود، مطرح شد. مدارك مرتبط با بهزيستي و كارت‌هاي بيماري ام‌اس ارايه شد تا شرايط خانواده و شدت نيازهاي ما مشخص شود.آقاي زاكاني پس از بررسي مدارك، يادداشت‌هايي تهيه كرد و اعلام شد كه توجه ويژه خواهد شد. فرداي آن روز براي پيگيري ماجرا از شهرداري منطقه يك وارد عمل شدند اما به رغم دستور شهردار در نهايت كارمان روي دست آقاي دكتر متوليان كه مسوول رسيدگي به موضوعات مرتبط با جنگ ۱۲ روزه در تهران است ماند. در ابتدا قرار بود ۲۰۰ ميليون به ما پرداخت شود بعد گفتند ۹۰ ميليون اما پس از حدود يك ماه كه براي پيگيري وضعيت به شهرداري منطقه يك و ناحيه دو ولنجك مراجعه شد باز هم كار روي زمين ماند در نهايت هم در اين روند به من توهين شد. گفتند تو شياد و كلاهبردار هستي.» اين شهروند آسيب ديده تهراني معتقد است كه موضوع پرداخت بن‌ها به‌صورت نامنظم و غيرشفاف انجام شده است و در حالي كه قرار بود به هر فرد 250 ميليون تومان پرداخت شود، رقم‌هاي كمتري پرداخت شده است:«دليل اين كاهش رقم بن مشخص نيست و اعلام رسمي درباره آن صورت نگرفته است. به برخي ۲۰۰ ميليون تومان، به برخي ۱۷۰ ميليون، به برخي ۷۰ ميليون و به برخي ۱۰۰ ميليون پرداخت شده است و اين عدم تناسب و شفافيت باعث نگراني و نارضايتي شده است.»
در حال حاضر نياز به كمك و حمايت داريم
نفر بعدي ساكن باغ هم‌جوار زندان اوين است كه با مادر خود زندگي مي‌كند. آسيب زيادي به ساختمان آنها وارد شده و وسايل زندگي‌شان هم با تخريب زيادي روبه‌رو شده است و خود نيز در زمان حمله و بعد از انفجارها زير آوار مانده و بيهوش شده بود. حالا هنوز در هتل اقامت دارند اما به آنها گفته‌اند بايد هتل را تخليه كنند. فعلا البته امكان تخليه ندارند چون با وجود تعميراتي كه براي ساختمانشان انجام داده‌اند، شهرداري به آنها اعلام كرده است كه ساختمان ايمن نيست و به‌طور كامل بايد تخريب شود. مادر او به بيماري سرطان مبتلاست و در زمان بمباران زندان اوين هم جسم بسيار سنگين به سرش اصابت كرده. آن روزها حال بسيار وخيمي داشت ولي حالا نسبت به آن روزها بهتر است.علاوه بر همه اينها خسارت‌هاي جسمي، آسيب‌هاي روحي و رواني بسياري ديده‌اند، چون زندگي‌شان به‌طور كامل از دست رفته است و احتمالا افرادي كه زندگي عادي خود را دارند، درك كاملي از آسيبي كه آنها ديده‌اند ندارند. مي‌گويد كه از زمان جنگ دچار فراموشي و درد جسمي شده است و بايد به پزشكي قانوني مراجعه كند تا تاييديه دريافت كند: «ما در حال حاضر به كمك و حمايت نياز داريم كه بتواند مرهمي بر وضعيت ما باشد. وضعيت بسيار سخت است، زيرا مادر من بيمار است و درمان او نيازبه توجه و مراقبت دارد. ما زندگي گذشته خود را از دست داده‌ايم و حالا تنها خواستار بازگشت به زندگي عادي خود هستيم.» ارزيابي خسارت واحد آنها در ابتدا حدود ۳۰۰ ميليون تومان بود كه پس از اعتراض، مبلغ به۷۵۰ ميليون تومان براي سه واحد و زمين مربوطه رسيد كه باز هم از نظر مالكان براي تعمير كافي نبود اما به هر حال همين مبلغ به آنها پرداخت شد. درب ورودي باغ آنها سوراخ و آسيب‌ديده است كه تا حدي تعمير شده است، اما همچنان آسيب‌ها به‌طور كامل برطرف نشده است. ديوارها ترك خورده و آسيب ديده‌اند و بسياري از تركش‌ها هنوز بر تن آن بر جاي مانده است. استخر تخريب شده و تمام كف باغ و سنگ‌هاي آن نيز آسيب ديده است. بن‌هاي خريد را هم فعلا و تا لحظه نگارش اين گزارش دريافت نكرده‌اند:«ما در گذشته وضعيت مالي مناسبي داشتيم، متمول نبوديم اما توانايي تأمين نيازهاي خود را داشتيم، اكنون با اين مبلغ و هديه محدود، مجبوريم زندگي خود را مديريت كنيم و حتي اين كمك‌ها نيز با دقت زيادي بررسي مي‌شوند. حالا هم به ما مي‌گويند تخليه كنيد اما آيا خانه‌هاي ما ساخته شده يا برويم چادر بزنيم. رفتيم صحبت كرديم و فعلا كه در هتل هستيم ولي نمي‌دانيم تا چه زماني مي‌توانيم در هتل بمانيم. متاسفانه جنگ آن زندگي را از ما گرفت حالا هم اميد ما به دولت و مسوولان است و كاغذبازي دردي از ما دوا نمي‌كند.»
شهرداري به جاي بنياد مسكن
ابتدا قرار بود منابع مالي بازسازي خسارت جنگ به عنوان تنخواه در اختيار بنياد مسكن قرار گيرد و پرداخت به مردم را آغاز كنند اما 16 تير ماه مجيد جودي، معاون بنياد مسكن تير ماه امسال اعلام كرد كه تمام مسووليت بازسازي و پرداخت منابع مالي واحدهاي آسيب‌ديده از جنگ ۱۲ روزه در پايتخت به شهرداري تهران و در ساير استان‌ها به استانداري‌ها محول شد بنابراين از فرداي آن روز فرآيند پرداخت كمك هزينه اجاره مسكن براي خانواده‌هايي كه منازل آنها در جريان جنگ ۱۲ روزه تحميلي آسيب ديده آغاز شد. طبق آخرين اطلاعاتي كه علي نصيري، رييس سازمان پيشگيري و مديريت بحران شهرداري تهران بيان كرده است تا تاريخ ۲۹ شهريور ماه، از مجموع ۸۵۲۰ واحد، ۹۸ درصد يعني ۸۳۵۹ واحد تعيين تكليف شده است. براي ۵۲۸۰ واحد تعميرات جزیي كاملا انجام شده است، همچنين از ۲۵۳۶ واحد با تعميرات متوسط، با ۹۸ درصد پيشرفت كار آنها آغاز شده است. از طرفي از مجموع پنج ساختمان نيازمند مقاوم‌سازي با ۶۷ واحد، چهار ساختمان و ۵۹ واحد، كار آنها آغاز شده است. ۹۲ درصد كساني كه بايد براي آنها خانه اجاره مي‌شد، اجاره شده است و ۸ درصد باقيمانده عمدتا موارد خاص هستند.از ۴۹۴ خانوار ساكن در هتل‌ها، تقريبا مي‌توان گفت بيش از نيمي از آنها خارج شده‌اند. اكنون ۲۳۹ خانوار در هتل حضور دارند و ۲۵۵ خانوار خارج شده‌اند و تعيين تكليف شده‌اند. او گفته است كه شهرداري تهران تا روزي كه فردي در هتل حضور دارد، هزينه اقامت او را پرداخت مي‌كند و هيچ‌كس به زور از هتل خارج نشده است. هزينه اسباب‌كشي و هزينه ثبت بنگاه بر عهده شهرداري است، حتي هزينه خريد اجناس از فروشگاه شهروند، حدود ۲۵۰ ميليون تومان يا مبالغ كمتر، نيز توسط شهرداري پرداخت شده است.
حدود90 خانواده در هتل باقي مانده‌اند
ناصر اماني يكي از اعضاي شوراي شهر تهران هم در اين باره به «اعتماد» مي‌گويد كه مردم در اين جنگ از سه ناحيه يعني واحد مسكوني، خودرو و اثاثيه منزل خسارت ديدند كه شهرداري نوسازي و بازسازي واحدهاي مسكوني را تقبل كرده است و درصدي باقي مانده كه هنوز مالكين با هم توافق نكرده‌اند:«در مورد خسارت خودرو و خسارت اساسي منزل هيچ مسووليت متوجه شهرداري نيست و در واقع مسووليتش متوجه دولت است. دولت هم دو ماه بعد از جنگ يك جلسه توسط معاون اول محترم رييس‌جمهور گذاشته شده اما اينكه چه خروجي داشته را ما به عنوان شورا مطلع نيستيم. ظاهرا برآورد دولت حدود هزار ميليارد تومان خسارت خودرو و حدود ۴ هزار ميليارد تومان برآورد اوليه از اثاثيه منزل است؛ يعني ۵ هزار ميليارد تومان بودجه نياز دارد كه دولت بايد تامين كند. دولت هم تا امروز يك ريال خسارت بابت خودرو يا بابت اثاثيه منزل به هيچ كدام از آسيب ديدگان جنگ ۱۲ روزه در تهران پرداخت نكرده است. دولت به شهرداري هم چيزي پرداخت نكرده است. شهرداري هزينه كرده است و قطعا ما به عنوان اعضاي شورا اصرار داريم كه بايد در حساب‌هاي شهرداري و دولت اين كمك‌ها حتما محاسبه و از دولت مطالبه شود.» او توضيح مي‌دهد كه كل خانواده‌هايي كه در هتل‌ها اسكان داده شدند ۴۹۴ خانواده بودند و ۴۰۰ تا از اين خانواده‌ها الان از هتل خارج شدند يعني اگر واحدشان تعمير متوسط نياز داشته است انجام شده و اگر هم مقاوم‌سازي يا تخريب نوسازي نياز داشته كه چك رهن دريافت كرده‌اند: « در كل۹۰ خانواده در هتل باقي مانده‌اند اما كساني هم كه به آنها گفته شده از هتل خارج شوند چك و اجاره را دريافت كردند ولي به هر دليلي موفق به اجاره خانه نشدند. بعد از اينكه چك و اجاره ماه اول را دريافت مي‌كنند دو هفته فرصت دارند كه خانه مناسب پيدا كنند و بعد بروند. حالا برخي نرفته‌اند شهرداري با آنها كنار آمده و هيچ كس را به زور از هتل اخراج نكرده و نمي‌كند.» اماني معتقد است كه شهرداري مشكلي براي پرداخت در واقع رهن و اجاره تا سقف يك ميليارد و پانصد ميليون تومان با ۲۰ درصد اضافه به تشخيص شهردار منطقه ندارد. او درباره مبلغ 250 ميليون بن هم مي‌گويد كه اين رقم كمك شهرداري براي لوازم اساسي است كه بستگي به خسارت به هر نفر پرداخت مي‌شود اما برآورد 4 هزار ميليارد توماني از خسارت اثاثيه منزل آسيب‌ديدگان بر عهده دولت است و مسووليتي متوجه شهرداري نيست.