جنگل كمرنگ شود، حيات كمرنگ مي‌شود

جنگل قلب زمين است و واسطه ميان خاك و آسمان. در هنر و ادبيات هم نقشي فراتر از يك عنصر زيست‌محيطي دارد و هنرمندان و نويسندگان، هيچ‌گاه اين عنصر اساسي حيات را فراموش نكرده‌اند. فارغ از جنبه‌هاي زيبايي‌شناسي، نقش زيست‌محيطي جنگل در تامين اكسيژن براي تمام موجودات روي كره زمين، حذف‌نشدني است. جنگل نشانه زندگي است و نبض زندگي. وقتي جنگلي مي‌سوزد، يعني بخشي از حيات طبيعي و انساني ما سوخته؛ بخشي از حياتي كه به آن متصل هستيم و بايد براي نسل‌هاي آينده از آن مراقبت كنيم. ما حق نداريم با اهمال و ناديده گرفتن اين عنصر مهم زندگاني، نسبت به حيات خودمان، حيات تمام موجودات روي كره زمين و حيات نسل‌هاي آينده، بي‌مسووليت باشيم.

ما حق نداريم از سوختن درختان ساده بگذريم و حق ريشه‌گرفتن درختان را در خاك، از آنها بگيريم. اگر جنگل‌ها بسوزد، حيات روي كره زمين مي‌سوزد و اگر جنگل كمرنگ شود، حيات كمرنگ مي‌شود.

جنگل نقطه عطف زمين است و ما، براي خودمان و براي نسل آينده و براي اينكه حيات روي اين كره خاكي زنده بماند و ادامه پيدا كند، موظفيم كه از جنگل‌ها مراقبت كنيم، دغدغه زنده ماندن و نبض پرتپش آنها را داشته باشيم و با بي‌توجهي و بي‌مسووليت، نفس زمين را به خطر نيندازيم.