سه گام مهم تا انتخابات
احمد شيرزاد
زمان زيادي تا انتخابات اسفند ماه باقي نمانده است؛ انتخاباتي كه مي‌تواند براي اصلاح‌طلبان حياتي باشد و يك پيروزي دلچسب را براي‌شان رقم بزند. در اين ميان گمانه‌زني‌ها و تحليل‌ها در مورد انتخابات پيش رو و شانس اصلاح‌طلبان همچنان ادامه دارد و ممكن است برخي از اين تحليل‌ها با هر اتفاقي تغيير پيدا كند اما بي‌شك اصللاح طلبان براي دست يابي به نتيجه مطلوب در اسفندماه يك‌سري راهكار و سياست‌هايي را نيازمند هستند كه تحت هر شرايطي تغيير نخواهد كرد.
گام اول / تا انتخابات و تحت هر شرايطي علامت و نشانه‌اي كه از سوي اصلاح‌طلبان به جامعه صادر مي‌شود بايد علامت مايوس نشدن و در صحنه ماندن باشد. در شرايط كنوني مضرترين عنصر براي اصلاح‌طلبان نااميدي است. برخي بر اين باورند كه اگر اصلاح‌طلبان با ضربه‌اي سنگين همچون عدم احراز صلاحيت نامزدهاي‌شان مواجه شوند مايوس شده و صحنه انتخابات را ترك خواهند كرد. به عقيده من حتي اگر ضربه سهمگيني هم به اصلاح‌طلبان وارد شد باز هم شرايط فعلي در فضاي انتخاباتي به اصلاح‌طلبان اجازه فعال شدن و نقش ايفا كردن خواهد داد. اگر از ميان انبوه كانديداهاي اصلاح‌طلبان تعداد بالايي با عدم احراز صلاحيت رو به رو شوند و حتي تعداد كمي باقي بمانند اصلاح‌طلبان بايد به وظيفه تاريخي خود عمل كنند و در صحنه انتخابات فعال باقي بمانند و در چارچوب امكانات موجود راه خود را ادامه دهند. فراموش نكنيم مجموعه اصلاح‌طلبان يك بار در چنين شرايطي قرار داشته‌اند و تجربه خوب و سازنده‌اي را كسب كرده‌اند. در انتخابات رياست‌جمهوري سال 92 نامزد اول اصلاح‌طلبان رييس دولت اصلاحات بود اما شرايط به نحوي رقم خورد كه امكان حضور ايشان فراهم نشد و همين امر باعث شد تا همه اصلاح‌طلبان بر كانديداتوري رييس مجمع تشخيص مصلحت نظام به اجماع برسند. در آن روزها همه اميدها پشت سر آيت‌الله هاشمي‌رفسنجاني جمع شده بود، طوري كه اگر ايشان تاييد صلاحيت مي‌شدند بي‌شك با راي بسيار بالايي پيروز ميدان انتخابات 92 بودند. در نهايت وضعيت به گونه‌اي پيش رفت كه تنها هشت كانديدا در عرصه انتخابات باقي ماندند و در ميان آنها دو شانس براي اصلاح‌طلبان وجود داشت. درس تاريخي خرداد 92 اين است كه اگر قرار بود فضاي مايوس‌كننده بعد از ردصلاحيت آيت‌الله هاشمي ادامه داشته باشد، اصلاح‌طلبان هرگز موفقيت خرداد 92 را تجربه نمي‌كردند. تمام قدرت مانور اصلاح‌طلبان در اين است كه بتوانند بدنه اجتماعي خود را به صحنه بياورند و اين كار در فضاي ياس و نااميدي فراهم نخواهد شد. اصلاح‌طلبان بايد با بهترين گزينه ممكن خود در صحنه انتخابات حضور فعال داشته باشند و اجازه ندهند فضاي ياس بر بدنه اجتماعي‌شان حاكم شود.
گام دوم / بي‌شك اصلاح‌طلبان برنامه‌اي واحد و منسجم براي انتخابات تدارك ديده‌اند. اما نكته مهم و اساسي اين است كه برنامه اصلاح‌طلبان بايد به قصد پيروزي و كسب بيشترين كرسي‌هاي مجلس و به سمت نزديك‌ترين چهره‌ها به برنامه اصلاحات باشد. معناي اين حرف اين است كه در شرايط پيش از انتخابات نبايد درگير برخي مسائل حاشيه‌اي شد و گروه‌هاي اصلاح‌طلب حضور فعال خود در عرصه انتخابات را به حضور برخي نام‌ها و
چهره‌ها در ليست نهايي گره بزنند. اين اتفاق همان چيزي است كه مخالفان اصلاحات به دنبالش هستند تا با بروز چنين بحث‌هايي فضاي ياس بر جبهه اصلاحات و حاميان اجتماعي‌اش حاكم شود تا آنها از قدرت مانور سياسي خود عاجز شوند تا با عدم احراز صلاحيت برخي چهره‌ها حضور فعال اصلاح‌طلبان را تحت تاثير قرار دهند و آنها را از متن انتخابات به حاشيه بكشانند. گام سوم / در فرصتي كه بعد از تاييد صلاحيت‌ها ايجاد مي‌شود اصلاح‌طلبان بايد بتوانند به يك ليست واحد برسند، ليستي از مجموعه اصلاح‌طلبان و اعتداليون. به عقيده من جامعه ايران در اين انتخابات به دنبال نام‌ها و چهره‌هاي معروف در عرصه سياست نيست بلكه به دنبال برنامه است. جامعه ايران در سال 92 به برنامه حسن روحاني راي داده است و هنوز هم اكثريت قاطع جامعه پشتيبان و حامي برنامه‌هاي حسن روحاني هستند و اگر به‌طور مشخص روشن شود كه ليست واحدي وجود دارد كه هواداران اصلاحات و حاميان دولت از آن پشتيباني مي‌كنند، به‌طور قطع موج اجتماعي به سمت آنها سوق پيدا خواهد كرد و پيروزي بزرگي را در اسفند ماه براي اصلاح‌طلبان رقم خواهد زد.