قندي را به شاگردانش بسپاريد
نازنين متيننيا
يك سال و يك ماه بعد از مرگ حسين قندي، همچنان شوراي شهر و شهرداري تهران نتوانسته خياباني براي نامگذاري او پيدا كند. در شهري كه نام خيابانها و كوچههايش ناگهان تغيير ميكند و شهروندان روزانه در مواجهه با اين تغيير نامها هستند، نام دكتر حسين قندي، استاد ارتباطات و روزنامهنگار قديمي، همچنان در فهرست 9 نفره نامهايي است كه رييس كميسيون نامگذاري شوراي شهر درباره سرنوشت آنها ميگويد: «همچنان در حال بررسي جانمايي خيابان يا معبري مناسب هستيم».
اين بررسيها در شرايطي اتفاق ميافتد كه سال گذشته و كمي بعد از درگذشت حسين قندي، شوراي شهر در طرحي دوفوريتي نامگذاري خياباني به نام اين روزنامهنگار را تصويب كرد و خبرها و گفتوگوها در كنار ستايش نام و چهره قندي در عالم رسانه و اهميت او، از نامگذاري سريع يك خيابان يا محله در تهران، خبر
ميداد.
اما حالا يك سال و يك ماه گذشته و همچنان اين قصه نامگذاري به بررسي، تاكيد و حتي طرح دوفوريتي ديگر نيازمند است. اتفاقي كه باعث ميشود تا بارديگر نام حسين قندي، تنها در يك خبر كوتاه در كنار اسامي هشت نفر ديگر منتشر شود و ديگر هيچ. شايد حالا و بعد از يك سال و يك ماه وقفه در اجراي چنين طرحي، وقتش رسيده كه بپرسيم، هدف دقيق و واقعي شوراي شهر تهران براي ادعاي چنين طرحي چه بوده؟! چرا يك نامگذاري ساده بايد اينقدر طول بكشد؟! يا شايد هم با اين شرايط و اينهمه تاخير، وقتش رسيده كه بخواهيم نام قندي را از فهرست بيرون بياورند تا بيش از اين آرامش مردي كه سالهاي آخر عمرش در فراموشي و حتي بازنشستگي اجباري گذشت را نخراشيم و يادآوري نام و خاطره او را به جماعت روزنامهنگاران بسپاريم. روزنامهنگاراني كه سركلاسهاي قندي نشستند و هنوز هم در جمعهاي كوچك خودماني، خاطرههايش را روايت ميكنند و خوب ميدانند كه اگر زنده بود، در مواجهه با خبرهاي عجيب اينچنيني، همان لبخند مخصوص هميشگي را ميزد و با آرامش و متانت خاص خود، سكوت
ميكرد و ميگذشت.