اربعين، يادآور مظلوميت رهپويان حسين
على‌اصغر شعردوست
فعال فرهنگي
اربعين امام حسين (ع) چشمه جوشان خون اباعبدالله الحسين (ع) را بر مزرع دل‌ها رهنمون شدن است؛ انقلاب و نهضت حسيني را به سرمنزل مقصود رسانيدن است؛ چرا كه اربعين سالروز ابلاغ پيامي است كه حسين (ع) جان بزرگ خويش را بر سر آن نهاد. اربعين حضور زنده و پرتوان رهروان زينب (س) و زنان شيعه است در بستر تاريخ، انقلابي الهي و معنوي در عرصه افهام است؛ رنگ خدايي، معنوي و حريت براى همگان و در هماره تاريخ فرزند زهرا(ع) در ريگستان صحراي كربلا به تمامت قد برافراشت و پرچم بزرگي و عظمت خويش را بر بلندترين قله انسانيت به اهتزاز درآورد؛ در كربلا همه‌چيز به تمامت نمودار شده بود؛ حسين(ع) تمامت هستي نيك خويش را در صحنه جانبازي كربلا عرضه كرده بود و يزيد تمامت پليدي و مشئومي‌اش را در چشم تاريخ نشانده بود. در كربلا شيعه همه مظلوميت خويش را به تماشا نهاده بود: در گلوي كودك شيرخواره گلو بريده، له له زدن زناني و كودكاني كه آب ارث مادرشان بود، در دستان بريده علمداري كه ايثار و جانبازي را به تفسير نشسته بود، در خيمه‌هاي آتش گرفته‌اي كه خيام رسول وحي محسوب مي‌شد و در پايمال شدن تن‌هاي برهنه سر بر ريگستان كربلا و اسارت سيد ساجدين و زينب كبري(س). در كربلا همه‌چيز رنگ خون داشت؛ و اربعين، چشم دوختن دوباره مردم بر چشمه جوشان خون مظلوم كربلاست كه از رملستان تفتيده و روز عاشوراي سال شصت و يك هجري جوشيدن آغاز كرد و عصرها و نسل‌ها را درنورديد و به همه كس و همه‌چيز رنگ جهاد در راه خدا و شهادت و پارسايي و مظلوميت زد. اربعين پيامگذاري حضرت زينب سلام‌الله‌عليهاست؛ از كلمه شمشير ساختن و از سخن، توفان برآوردن است؛ تكميل نهضت عاشوراست. دشمن، سرمست از پيروزي بر معلم كرامت و آزادگي بر منبر رسول مكرم اسلام تكيه زده بود، گويي آب از آب تكان نخورده است؛ نه حسيني بوده و نه عاشورايي و نه سبعيت و درنده خويي؛ «دارها برچيده، خونها شسته.» خليفه به صورت سلطان درآمده بود. سلطاني كه صورت نمادين همه پلشتي‌ها و پليدي‌هاي روزگار خود محسوب مي‌شد. خاطره اميرالمومنين (ع) و زهراي مرضيه(س) از ذهن‌ها سترده مي‌شد؛ خاطره اصحاب و مجاهداني كه در سايه مجاهدت و پاكبازي خويش الگوي متعالي جهاد و عقيده را به نمايش گذاشته بودند، فراموش مي‌شد و به جاي آن سرمستي غرور و تعصب و تنگ‌‍‌چشمي و ريا مي‌نشست.
بزرگ‌ترين كسي كه اين بهشت تن‌آسايي و لذت را در چشم زمامداران وقت تيره مي‌كرد آموزگار بزرگ جهاد و شهادت امام حسين(ع) بود و با شهادت حضرتش بني‌اميه مي‌پنداشت كه حكومت را براي هميشه در خاندان خويش حفظ كرده است. با از ميان برداشتن حسين(ع) دستگاه بني‌اميه به واقع صورت نمادين رسول مكرم اسلام را با پيام آسماني و روشنگر از ميان برداشته بود و انتقام كينه تاريخي خويش را از خاندان رسول كشيده بود.
آنان را به رسم اسارت بر دروازه‌هاي شام گذر داده بود و اكنون به خيال خويش به آسايش موعود دست يافته بود. اما صداي زينب كبري سلام‌الله‌عليها در دروازه دمشق هيمنه چكاچاك شمشير دلاوراني را داشت كه در مكه و مدينه و كوفه و كربلا و شام با پليدي‌ها و ناراستي‌ها جنگيده بودند. صداي او طنين خوش‌آواي مردي بود كه به امر حق تعالي براي درهم ريختن بنيادهاي فكري نظام جاهلي عرب از غار حرا پايين آمده بود و زمانه خويش را به مكارم اخلاق آزادگي و عبوديت حق تعالي فراخوانده بود؛ اكنون در صداي نوه رسول دوباره همان صدا اوج مي‌گرفت و آفاق را درمي نورديد؛ دشمن بشريت و خاندان پيامبر پيروزي را در كام خويش شرنگ مي‌يافت.
با هر صدايي ستوني از كاخ برافراشته بني‌اميه فرو مي‌ريخت؛ خون حسين (ع) چون سيلابي عرصه وحشت سراي بني‌اميه را درمي نورديد و كلام زينب كبري (س) جهش خون اباعبدالله‌الحسين (ع) بود؛ فواره رگان بازوان برومند عباس در كنار نهر آب. در اربعين اول مضجع نورانى اباعبدالله چند زاير بيشتر نداشت، اما اربعين ها گذشت و مى گذرد، اكنون پس از چهارده قرن، به يادبود مظلوميت سيدالشهدا، فرزندان و يارانش، ميليون‌ها زاير، پاى پياده خود را به كربلا مى رسانند تا مظلوميت حسين و حقانيت پيام جاودانه پيروزى حق بر باطل را فرياد كنند. حضور قريب دو ميليون زاير عاشق حسين فقط از كشورمان و برخى كشورهاى پيرامون كه راه كربلا را در گذار از مرزهاى كشورمان برگزيده‌اند، گويى فريادگر نداي حق‌طلب حسين(ع) هستند تا روزي كه انتقام خون به ناحق ريخته شده حسين گرفته شود، در رهپويى راه فيروزمندى كه قافله‌سالار آن، آخرين ذخيره دودمان امامت حضرت صاحب(عج) باشد. مگر نه اين است، كه ما يكى از برنامه‌هاي امام زمان‌مان راانتقام خون به ناحق ريخته شده حسين(ع) مى دانيم و باور داريم كه او خواهد آمد و انتقام خون شهيدان تاريخ و به ويژه سيد و سالار شهيدان را خواهد گرفت؟ اين الطالبُ بِدَم المَقتول بِكَربلا، با آرزوى تعجيل در ظهور حضرت حجت(ع) شادابى حيات انسانيت و شكوفايى انسان‌ها را با خود به ارمغان خواهد آورد.