نشانه‌ها را در مواجهه با بزهكاري حذف نكنيم

هر كاري كه از انسان سر مي‌زند چه درست و چه نادرست بر پايه يكي از نيازهايش است. حتي كسي كه خودكشي مي‌كند نيز نياز به آرامش دارد. يعني آنقدر زندگي را سخت گرفته كه نياز به آرامش او را وادار به خودكشي كرده. تا آنجايي كه يك نياز نتيجه‌اش آسيب‌زايي براي خود فرد، ديگران و جامعه باشد حتما نياز ناسالمي در پشت آن قرار دارد. از وقتي به ياد دارم در كشور ما در برخورد با آسيب‌هاي اجتماعي پيوسته كار نشانه‌زدايانه انجام شده و اقدامات علت‌زدايانه در آن خيلي كمتر بوده است. اين باعث از بين رفتن بزهكاري‌هاي اجتماعي نبوده است. ما بايد نگاه علت‌زدايانه به اين ماجراها داشته باشيم. در اين ماجراها سه گروه مقصر هستند. يك فردي كه مجرم است. دوم نهادهاي اجتماعي كه هرگز كاري براي پيشگيري و درمان پيدا نكردند. آنها بايد به خانواده‌ها آموزش دهند بچه‌هايشان را اجازه ندهند كه بيرون از خانه بروند. نهادهاي اجتماعي كه بايد متولي پيشگيري از چنين ناهنجاري‌هاي اجتماعي باشند. گروه سوم خانواده‌ها هستند. مشكلات پزشكي، هوشي، ژنتيكي و وراثتي تنها 10 درصد علل رفتارهاي پرخطر در جامعه است بر اين اساس بايد در نظر داشته باشيم 90 تا 100 درصد كودكان امروز احتمال دارد در آينده انسان‌هاي مفيد و سودمند يا برعكس بزهكار شوند. يك قطعه چوب دست هر فردي بيفتد، آن فرد بر اساس شخصيت و روحيه خود از آن استفاده مي‌كند به عنوان مثال يك نفر از آن عصا و تكيه گاهي براي پيرمردي يا وسيله مورد نياز جامعه مي‌سازد، يك نفر از آن زغال درست مي‌كند و يك نفر هم آن را مي‌سوزاند و خود را گرم مي‌كند. والدين با تربيت درست فرزندان‌شان برپايه اصول علمي و ديني مي‌توانند انسان‌هاي سالم را به جامعه تحويل دهند.