علي حاتمي فيلمسازي بود بدون منيّت
امين تارخ
«مادر» مهم‌ترين و ماندگار‌ترين فيلم كارنامه علي حاتمي است؛ او بي‌ترديد فيلمساز تاريخ‌ساز سينماي ايران است كه با سبك و سياق خود فيلم‌هايش را ساخته است. علي حاتمي با سلسله تصاويري خاص كه تغزل و شعر در آن نهفته است كلام آهنگين خود را براي مخاطب به تصوير مي‌كشد كه اين فضا براي مخاطب عام قابل فهم است و هم لذت‌بخش. فيلم‌هاي حاتمي در قالب قصه‌هاي بكر و جذاب انتخاب مي‌شوند و در عيني كه يك گويش شاعرانه دارند براي همه نوع مخاطب قابل درك و هضم است؛ ضمن اينكه براي تماشاگر لذت‌آفريني مي‌كنند. در واقع آنچه در كارهاي علي حاتمي اهميت ويژه دارد لذتي است كه تماشاگر از تماشاي فيلم‌هاي او مي‌برد. به نظر من وظيفه هنرمند تنها رساندن پيام و آموزش به مخاطب نيست فرهنگسازي توام با لذت‌آفريني مهم‌ترين خصيصه يك فيلم يا تئاتر است كه هنرمند آن را خلق مي‌كند و فيلم‌هاي علي حاتمي اين ويژگي مثبت را داشت. علي حاتمي در كارهاي خود فضايي را خلق مي‌كند و در اين فضا قصه‌اش را با هوشمندي براي مخاطب روايت مي‌كند. حاتمي تاريخ را از ديدگاه خود به تصوير مي‌كشد؛ تمام فيلم‌هاي او در تاريخ سينماي ايران يك هويت خاص دارند و اعتباري براي سينماي ايران هستند. فيلم‌هاي علي حاتمي چه بعد از انقلاب و چه قبل از انقلاب همه بر يك سبك و سياق ساخته شده و او تنها فيلمسازي است كه در گذر تاريخ سبك و سياق فيلمسازي خود را به هم نريخته و تغيير نداده است. به همين دليل شخصيت علي حاتمي هم همچون سبك فيلمسازي‌اش تغييرناپذير بوده است. او در كارگرداني خودش بود؛ بدون منيت. بازيگر مادر و دلشدگان