بين 80 درصدي‌ها، سهم كاميون‌ها بيشتر است

اين‌كه خدا خدا كنيم زمستان برف يا حداقل باران ببارد يك حرف است، اما اينكه بعد از هر بارندگي دست به آسمان ببريم تا هوا چند روزي پاك بماند حرف ديگر. راستش عادت كرده‌ايم بعد از هر باد و باراني لبخند رضايتمندي خود را به دلواپسي فردايي دود آلود گره بزنيم، تقصيري هم نداريم، هواي پاك در شهرمان دوام نمي‌آورد. خودروهايي كه در تهران تردد مي‌كنند نمي‌گذارند، هواي پاك ماندني باشد. از اتوبوس و ميني بوس گرفته تا كاميون، موتو‌سيكلت و خودروهاي شخصي، به خوبي نقش 80 درصدي خود را براي آلوده كردن هوا ايفا مي‌كنند. براي همين است كه اغلب يادمان مي‌رود عميق و طولاني نفس بكشيم و فراموش مي‌كنيم آسمان خاكستري نيست. بين اين 80‌درصدي‌ها سهم كاميون‌ها در فراموشكاري ما از همه بيشتر است. مسعود تجريشي، معاون سازمان حفاظت محيط‌زيست مي‌گويد كه كاميون‌ها ۳۰ تا ۵۰ درصد سهم ترددهاي شبانه را در توليد ذرات معلق كمتر از 5/2 ميكرون دارند. كاميون‌هاي فرسوده‌اي كه بيش از 50 سال از عمرشان مي‌گذرد و با هر نفسي كه مي‌كشند، تهران را از هواي پاك دور و دورتر مي‌كنند و تعدادشان هم كم نيست. به گفته كشاورزيان، معاون وزير راه و ‏شهرسازي تعداد كاميون‌هاي فرسوده با عمر بالاي 25 سال را 100 هزار دستگاه است كه از اين تعداد 80 هزار عمر بالاي 30 سال، 55 هزار بالاي 35 سال، 35 هزار كاميون عمر بالاي 40 سال، 7 هزار كاميون عمر بالاي 45 سال و يك‌هزار و 400 دستگاه نيز عمر بالاي 50 سال دارند. گرچه به گفته معاون وزير راه و ‏شهرسازي از اوايل سال 1396 فعاليت كاميون‌هاي بالاي 35 سال بايد محدود مي‌شد تا به تدريج از رده خارج ‌شوند، اما هنوز خبري از اين محدوديت‌ها نيست. همانطور كه خبري از معاينه فني اين خودروها نيست.  وسايل نقليه سنگيني كه از شهرستان‌هاي اطراف به تهران تردد مي‌كنند، آنقدر در آلودگي هواي تهران سهيم هستند كه 27 آذرماه در روزهايي كه هوا وضعيت اضطراري را سپري مي‌كرد، صدرالدين عليپور، رييس مركز مديريت محيط‌زيست و توسعه پايدار شهرداري تهران خبر مي‌دهد: «پيشنهاد ممنوعيت تردد كاميون‌ها تا پايان هفته در تهران از سوي شهرداري مطرح و در اين كميته مصوب شد.» اما تا كي مي‌توان با راهكارهاي موقت عدم تردد هفتگي وسايل نقليه سنگين به داد تهران رسيد؟ اصلا چرا كاميون‌هاي دود زا و فرسوده اجازه تردد دارند، حالا مي‌خواهد هوا وضعيت اضطراري داشته باشد يا نه؟ چرا هميشه وقت‌هاي اضطراري يادمان مي‌آيد كه بايد دستي بالا بزنيم و گره‌هايي كه مي‌توانستيم با دست باز كنيم با دندان به جانش بيفتيم؟! روزنامه‌نگار