حتي به اندازه يك نايلون

«از خودمان شروع كنيم.» اين شعار را بارها و بارها شنيده‌ايم. گاهي جدي گرفته‌ايم و گاهي هم با بي‌اعتنايي از كنار اين توصيه رد شده‌ايم. چند روز مانده به آغاز تعطيلات نوروز 1397 به ابتكار «كاوه مدني»، معاون سازمان حفاظت محيط زيست چالش بي‌زباله در ايران راه‌اندازي شد؛ چالشي كه شعار از خودمان شروع كنيم را دوباره زنده‌ كرده بود و قرارش اين بود كه ظرف 100 روز كساني كه به اين چالش دعوت مي‌شوند در ويديويي يك دقيقه‌اي بگويند كه براي زباله چه كرده‌اند يا چه مي‌كنند. عمر 100 روزه اين چالش تمام شده است و عمر رها كردن زباله در طبيعت، فضاهاي عمومي شهري و روستايي و كوه‌ها و جنگل‌ها و... هرگز تمام نشده. سرمان را كه بچرخانيم چشم مان به زباله‌اي مي‌افتد كه در گوشه و كنار محل زيست‌مان رها شده است. به قول دكتر محمد فاضلي، استاد جامعه‌شناسي دانشگاه شهيد بهشتي شايد لازم باشد كه جامعه ما براي اصلاح ابتدا موفقيت‌هاي كوچك را جدي بگيرد و آنها را برجسته كند. يكي از موفقيت‌هاي كوچك ما در زمينه زباله چه مي‌تواند باشد؟ چند روز پيش كه به يكي از استان‌هاي شرق كشور سفر كرده بودم در مسير بين دو شهر به بياباني خيره شدم كه به جاي پوشش گياهي پوشيده از نايلون بود. شايد يكي از موفقيت‌هاي كوچك ما اين مي‌تواند باشد كه در سال 1397 كمتر و كمتر نايلون مصرف كنيم و البته نايلون‌هاي مصرفي‌مان را هم با بي‌مسووليتي مفرط به خورد طبيعت ندهيم. اگر هر كدام از ما امسال بيشتر به زمين رحم كنيم شايد كه يكي از اهداف چالش بي‌زباله هم محقق شود و آن وقت آماده شويم براي گام‌هاي بزرگ‌تر. ادامه اين مسير دهشتناك اما آنقدر تيره است كه نمي‌خواهم به آن فكر كنم. به قدر رها نكردن نايلون و ظرف‌هاي پلاستيكي هم كه شده «بي‌زباله» بودن را تمرين كنيم. شايد كه بتوانيم از شدت بي‌مسووليتي جمعي‌مان به اندازه سر سوزني كم كنيم.