با من حرف بزن
حسن لطفي
معجزه حرف زدن با ديگران فقط مال سينما و فيلم‌هايي مثل با او حرف بزن ساخته پدرو آلمودوار نيست. در زندگي، عالم رفاقت، دنياي سياست و.... هم اين عمل كاركرد و نتيجه دارد؛ نتيجه‌اي كه اگر چه ممكن است هزينه‌زا هم باشد عاقبتش خير است.شري هم اگر باشد، لابد مال وقتي است كه اين حرف زدن به دلايلي، يكجايي قطع شده است يا حرف‌زننده به برد خودش و باخت آن يكي فكر مي‌كرده است. نبود صداقت و اصول لازم و اوليه حرف‌زني و حرف‌شنوي هم كه جاي خود دارد.البته نبايد شك كرد حرف زدن اگر ديالوگ و دو‌جانبه باشد انساني‌تر يا به قولي دموكراتيك‌تر است. ولي اين امرگاهي اوقات (مثل فيلم آلمودوار و صحبت‌هاي چند شب قبل رييس‌جمهور) ممكن نيست .چاره‌اي جز مونولوگ براي حرف زن و حرف شنو باقي نمي‌ماند. البته اين نوع مونولوگ هم بي‌جواب نمي‌ماند.
نمونه‌اش عكس‌العمل شنونده مونولوگ شخصيت فيلم با او حرف بزن است كه در انتهاي فيلم ديده شد. حرف‌هاي حسن روحاني هم كه خودتان بهتر در جريانش هستيد. از لحظه‌اي كه او به سوال اول مجري پاسخ داد دنياي مجازي پر از عكس‌العمل‌هاي شوخي و جدي، صوتي و تصويري، مقاله و طنز و... شد. اميدوارها اميدوار‌تر شدند، رقباي سياسي شمشير از رو بستند، با انصاف‌ها هم مروت نشان دادند و نيمه پر و خالي را با هم ديدند. عده‌اي هم مثل هميشه جدي را شوخي و شوخي را جدي جواب دادند. دلار ارزان‌تر شد و..... اما آنچه مشخص است اين مونولوگ نيز همانند فيلم درجه يك آلمودوار پاسخ اصلي‌اش را در انتهاي دوران رياست‌جمهوري حسن روحاني و در سال 1400 خواهد گرفت. اگر او در اين حرف زدن امروز و مونولوگ فرداها به صداقت، راستگويي، انصاف، اعتماد به مردم، دورانديشي، حرف‌هاي شدني و... گردن بگذارد، عكس‌العمل خوبي خواهد گرفت. اگر‌چه اين عكس‌العمل دلواپسان تماميت‌خواه را ناآرام‌تر و دلواپس‌تر خواهد كرد اما نتيجه عكس‌العمل مردم اگر اشك هم باشد، اشك شوق خواهد بود. سخت است و نيازمند معجزه. اما شخصيت فيلم با او حرف بزن ديالوگ درجه يكي دارد. «من به معجزه اعتقاد دارم. معجزه پنهان اتفاق مي‌افتد. طوري كه خودت هم متوجه آن نمي‌شوي.»