آخرين تحركات
جبهه پايداري
مهاجرت به مشهد براي فتح بهارستان
آرزو فرشيد
887 كيلومتر دورتر از پايتخت نشسته‌اند و براي بازگشت به قدرت برنامه‌ريزي مي‌كنند. مشهد مقر فرماندهي مخالفان دولت و حلقه اولترا افراطي است كه برخي از تحركات‌شان به بلواي دي ماه ختم شد و بعد هم توفان پيامكي راه انداختند تا مانع تصويب FATF شوند. هدف‌شان اما بزرگ‌تر از تخريب دولتي است كه خواه‌ناخواه سه سال بيشتر مقيم پاستور نيست. انتخابات مجلس شوراي اسلامي را هدف گرفته و در تلاش هستند تا با بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي استاني خود فهرست واحدي ارايه كنند. خود مرتضي آقاتهراني، دبيركل جبهه پايداري هم در گفت‌وگو با «اعتماد» از سفرهاي پشت هم براي تحقق اين هدف خبر داده بود. هرجا باشند اما در مشهد گرد هم مي‌آيند. ميعادگاه‌شان مشهد و مقصدشان بهارستان است. فكر همه‌جا را كرده و در ذهن خود انتخابات هيات رييسه را نيز برگزار كرده‌اند.
فراخواني از مشهد
اين طور كه از اخبار غيررسمي برمي‌آيد سرليست فهرست آنها براي تكيه زدن به صندلي علي لاريجاني كسي نيست غير از توليت آستان قدس. آنها سيدابراهيم رييسي را با آن 16 ميليون راي كسب شده در كارزار 96 شايسته رياست مجلس مي‌دانند و براي تحقق اين آرمان وارد فاز عملياتي نيز شده‌اند. بسياري از نيروها و چهره‌هاي شاخص جريان اصولگرا را به سوي خود كشيده و بعضا به مشهد فراخوانده‌اند. حتي گفته مي‌شود كناره گيري لطف‌الله فروزنده از جمنا نيز به اين خط‌‌مشي و مسووليت جديدش در آستان قدس، بي‌ربط نيست.
نيروهاي طيف پايداري كه بعد از دوران احمدي‌نژاد و مجلس نهم از صحنه سياست ايران كنار زده شده و حتي از سوي اصولگرايان نيز جدي گرفته نشدند، اكنون همه توان خود را صرف بازگشت به قدرت مي‌كنند. روي نقاط ضعف جريان راست حساب كرده و مي‌خواهند از نمد ناتواني جمنا و فرتوتي جامعتين براي خود كلاهي بدوزند.
جبهه مردمي نيروهاي انقلاب يعني همان تشكل انتخاباتي كه در نيمه دوم 95 شكل گرفت تا اصولگرايان را به كانديداي واحد برساند، در انجام ماموريت خود موفق نبود و نتوانست رييسي را رييس‌جمهور كند. جمنايي‌ها اما دست از كار نكشيده و بعد از انتخابات رياست‌جمهوري اخير درصدد بازنگري در ساختار خود برآمدند. حتي جلساتي نيز با حضور رييسي برگزار كردند. با اين وجود به نظر نمي‌رسد كه قادر باشند يك بار ديگر قد راست كنند. مشكلات مالي اين تشكل جدي است و چهره‌هاي شاخص آن نيز يكي‌يكي از صحنه كنار مي‌روند. از حسين فدايي گرفته تا روستاآزاد، جوكار و فروزنده جمنا را ترك كرده‌اند و شايعاتي مبني بر همكاري اين افراد با پايداري‌ها به گوش مي‌رسد.
در غياب جامعتين
تندروهاي پايداري به جذب نيروهاي سابق جمنا بسنده نكرده و قصد دارند كه از ضعف ساختار سنتي اصولگرايان يعني جامعتين نيز بهره گيرند. آنها مي‌دانند كه نه جامعه مدرسين اثرگذاري قبل را دارد و نه جامعه روحانيت. جامعه روحانيت با انتخاب مصطفي پورمحمدي به عنوان دبيركل يك فصل تازه را در پيش دارد و با طيف چپ جريان راست كه حداد عادل، زاكاني و فدايي را مي‌توان چهره‌هاي شاخص آن به شمار آورد؛ زاويه دارد.
حرف جامعه مدرسين نيز مثل قبل ميان اصولگرايان خريدار ندارد. مصداقش همين جلسه اخيري كه با علي لاريجاني، رييس مجلس در قم داشتند و موفق به تغيير نظر او در مورد لايحه FATF نشدند.
نيروهاي پايداري همه اينها را خوب رصد كرده و مي‌دانند كه اكنون بهترين زمان براي بروز و ظهور سياسي است. مي‌دانند كه در فقدان يك ساختار انتخاباتي منسجم آن كسي برنده است كه بتواند يك فهرست واحد ارايه كند.
رييسي سرليست پايداري
پايداري‌ها گمان مي‌كنند كه با شهر به شهر رفتن و استان به استان گشتن مي‌توانند فهرست بلند‌بالايي از كانديداهاي مورد نظر خود رديف كرده و درست همان وقت كه جمنا و جامعتين از ميدان به در شده‌اند؛ برگ برنده خود را رو كنند. با همين خيال پا فراتر گذاشته و براي كرسي رياست مجلس نيز نقشه كشيده‌اند. به هرحال كمتر از اين كرسي را برازنده رييسي نمي‌دانند.
سيد ابراهيم رييسي در انتخابات رياست‌جمهوري قبل موفق نشد اما دست از فعاليت‌هاي انتخاباتي خود نكشيد. سخنراني‌ها و سفرهايش تا امروز ادامه داشته است. بر همين اساس مي‌توان به اين نتيجه رسيد كه او در عرصه رقابت‌هاي انتخاباتي ماندني است. حال سوال اينجا است كه او ريسك به مجلس رفتن و رييس نشدن را مي‌پذيرد يا ريسك منتظر 1400 ماندن. با توجه به نتيجه انتخابات گذشته گزينه اول منطقي‌تر به نظر مي‌رسد. مخصوصا حالا كه زير پاي علي لاريجاني به اندازه گذشته قرص نيست. انتخابات هيات رييسه اخير نشان داده كه گمانه ائتلاف اصلاح‌طلبان و لاريجاني منتفي است. از سوي ديگر انتقادات موجود نسبت به شيوه لاريجاني در اداره جلسات پارلمان از ميزان محبوبيت او كاسته است. اگر كاسته شدن از سرمايه اجتماعي اصولگرايان ميانه‌رو همچون لاريجاني به واسطه سرنوشت نامبارك برجام را نيز به اين معادله بيفزاييم به اين نتيجه مي‌رسيم كه رقابت با لاريجاني براي رياست مجلس چندان هم سخت نيست.