ناكاركردي نهادهاي اجتماعي
عباس عبدي
قسمت پنجم
در چهار يادداشت پيشين اشاره شد كه ناكاركردي نهادهاي اجتماعي ريشه اين بحران است و به شواهدي دال بر ناكاركردي نظام آموزشي نهاد دين، نهاد رسانه، نهاد اقتصاد، نهاد خانواده و نهاد سياست اشاره شد.
3- شكاف ميان وضعيت عيني و تصورات ذهني
واقعيت اين است كه عوامل عيني و مهم جامعه، روند مناسبي ندارند و طي سال‌هاي پيش از اين نيز، مسير مثبتي را نداشته‌اند. شاخص‌هاي اقتصادي شامل بيكاري، درآمد و فقر را پيش از اين توضيح داديم. شاخص تورم نيز اگرچه در دو سال اخير 94 و 95 بهبود يافته است، ولي طي دهه گذشته همواره دو رقمي بوده و حتي در سال 92 به 35 درصد نيز رسيد. سنجش‌هاي جهاني نظام تدبير نشان مي‌دهد كه از سال 1384 شاخص‌هاي ايران در 6 مورد آزادي بيان و پاسخگويي، ثبات سياسي و عدم خشونت، اثربخشي دولت، كيفيت تنظيم مقررات، حاكميت قانون و كنترل فساد، بدون استثنا و حداقل تا سال 1394 رو به بدتر شدن بوده است. همچنين شاخص طلاق، تعداد پرونده‌هاي قضايي همچنان رو به افزايش است.
ولي مساله فقط شاخص‌هاي عيني نيست، مهم‌تر از آن تصورات ذهني است كه ارزيابي مردم از وضعيتي است كه در آن قرار دارند يا انتظاري است كه نسبت به آينده دارند. پس از اعتراضات سال 1396، نظرسنجي از مردم نشان داد كه 75 درصد مردم از شرايط كشور ناراضي هستند و البته اين نسبت ميان جوانان و افراد تحصيلكرده‌تر و دانشگاهي تا 80 درصد نيز مي‌رسد (ايسپا: 25). ارزيابي مردم از وضع موجود نسبت به گذشته و آينده درباره ميزان جرايم، انتخاب گزينه «بد» است و كساني كه وضع موجود را نسبت به گذشته و آينده را نسبت به حال بدتر ارزيابي مي‌كنند حدود 2.5 برابر كساني هستند كه ارزيابي مثبت‌تري دارند. ولي اين شكاف درباره رواج صفات اخلاقي منفي خيلي بدتر است و 79 درصد مردم معتقد بوده‌اند كه در 5 سال بعد اين صفات منفي بيشتر مي‌شود و فقط 9 درصد معتقدند كه كمتر خواهد شد (موج سوم: 199).
تقريبا كليه شاخص‌هاي رضايت‌سنجي از وجوه گوناگون جامعه و نير اميد به آينده وضع نامطلوب‌تري نسبت به نتايج مشابه در پژوهش‌هاي گذشته نشان مي‌داد.
در مجموع حتي مي‌توان گفت كه شاخص‌هاي ذهني به نسبت بدتر از شاخص‌هاي عيني هستند و به همين علت آمادگي ذهني و عيني مردم براي مشاركت در يك امر اعتراضي يا حداقل حمايت از آن يا عدم مخالفت با آن فراهم بود؛ امري كه به دليل انفعال يا به حاشيه رانده شدن نهادها و گروه‌هاي شناسنامه‌دار سياسي در نهايت به صورت توده‌اي و خشونت‌آميز و حتي كور خود را بروز داد.
4- بحران‌هاي 4گانه
مجموعه موارد فوق در نهايت منجر به بروز بحران‌هاي اجتماعي مي‌شوند. اين وضع را مي‌توان در ذيل چهار بحران شناخته شده تحليل كرد؛ بحران مقبوليت، بحران انسجام جناح حاكم، بحران كارآمدي و بحران اعمال سلطه. از ميان اين 4 بحران، 3 مورد اول تقريباً روشن بود. بحران مقبوليت را در قالب معترض و ناراضي بودن 75 درصد از مردم مي‌توان ديد؛ ضمن اينكه انفعال حتي طرفداران حكومت در اين اعتراضات مشهود بود. بحران انسجام جناح حاكم نيز توضيح داده شد و ديده مي‌شود. اتفاقا جرقه اين اعتراضات از دل همين بحران زده شد و بخشي از جناح حاكم با راه انداختن اعتراضات در مشهد و خراسان قصد فشار به جناح ديگر در دولت را داشت كه منجر به اين اعتراضات شد. بحران كارآمدي نيز نيازمند توضيح نيست و كليه شاخص‌هاي عيني به بهترين شكل اين بحران را نشان مي‌دهد. ساختاري كه بيش از هزار ميليارد دلار درآمد نفتي را در 10 سال داشته است، قادر به حل مسائل اقتصادي و ايجاد شغل نبوده و فقر را بيشتر و فساد را عميق‌تر كرده است. تنها موردي كه حكومت حداقل تاكنون با بحران جدي مواجه نبوده، بحران اعمال سلطه است كه براي برقراري نظم اعمال كرده است. ولي اعتراضات دي ماه نشان داد كه اين مورد نيز به چالش نسبي كشيده شده است. وضعيت خارجي ايران نيز بر مشكلات فوق و بطور مشخص در نهايت بر بحران سلطه افزوده است. هرچند ايران در منطقه قدرتمند ظاهر شده و بيشترين نفع را از حضور ايالات متحده در عراق و افغانستان برده است و اكنون در لبنان، عراق، سوريه و يمن حضور جدي دارد ولي مواجهه با تحريم‌ها و قطعنامه‌ها و گسترده شدن در منطقه وسيع، تناسبي با توان پشت جبهه آن ندارد و از نظر خارجي نيز ضربه‌پذير مي‌نمايد. حداقل اين است كه فضاي تبليغي، چنين وضعي را وصف مي‌كند. وجود تنش‌هاي همزمان با ايالات متحده، عربستان سعودي، اسراييل و حتي گروه‌هاي تروريستي مثل داعش، قدرت منطقه‌اي ايران را به چالش مي‌طلبد و بازتاب اين چالش را مي‌توان در فضاي سياست داخلي نيز يافت. ادامه دارد