برده‌داري در آرايشگاه‌هاي زنانه
نيوشا طبيبي
اجبار قانوني كارفرمايان به برقراري بيمه براي كاركنان، از موارد قانوني خطيري است كه از سوي بسياري از صاحبان مشاغل خاص رعايت نمي‌شود. در اين ميان آرايشگاه‌هاي زنانه به ويژه آنهايي كه نامي و شهرتي به هم زده‌اند، تخلفات بيشتري در اين زمينه دارند. اين آرايشگاه‌ها با سوءاستفاده از فضاي كسب و كار و به اتكاي تعدد متقاضيان شغل، به كاركنان‌شان كمال ظلم را روا مي‌دارند. عقد قراردادهاي سفيد امضا، عدم تسليم نسخه‌اي از قرارداد به كاركنان و اخذ ضمانت‌هاي چند ده ميليون توماني از آنان بدون دادن رسيد در اين سالن‌هاي آرايشگاه رايج و معمول هستند. در موردي خاص كه براي تهيه اين نوشته با چند نفر گفت‌وگو كردم، كارفرماي متمول - كه صاحب چندين سالن آرايشگاه در شمال تهران و مراكز خريد مشهور و مشهد و كرج و شهرهاي ديگر است - از بيمه كردن كاركنان به بهانه عدم استطاعت مالي طفره مي‌رود. از هر نفر بين ۶۰ تا ۱۰۰ ميليون تومان سفته ضمانت طلب مي‌كند و رسيدي هم به او نمي‌دهد تا در روز مبادا و در صورت شكايت فرد طرف قرارداد، او را با اين مبلغ تحت فشار قرار دهد. قرارداد در يك نسخه تنظيم مي‌شود و غالبا به صورت سفيد است و متقاضي كار مجبور است كه آن را امضا كند. اين كارفرما در سال‌هاي گذشته به عنوان كارآفرين برتر برگزيده شده (يا ادعا مي‌كند كه برگزيده شده). ولي كدام كارآفريني؟
اوضاع در سالن‌هاي ديگر هم بهتر از اين نيست. هر يك به صورتي حقوق قانوني كاركنان خود را نقض و به امنيت شغلي و رواني آنها تعدي مي‌كنند. عده زيادي از زنان سرپرست خانواده و دختران جوان در جست‌وجوي شغل جذب اين مراكز مي‌شوند و آنان با سوءاستفاده از اين شرايط به مال‌اندوزي و تاسيس شعبات بيشتر و ثروت‌اندوزي از كار تقريبا رايگان كاركنان خود مشغول هستند. اين شرايط شباهت بسياري به برده‌داري دارد. تقلب‌هاي اين سالن‌ها در پرداخت ماليات هم دست كمي از موضوع بيمه ندارد. بيشتر آنها پول نقد از مشتريان مطالبه مي‌كنند يا مبالغي بيشتر براي پرداخت با كارت طلب مي‌كنند.
بعضي از آنها با عمليات پيچيده‌تري مثل نصب چندين دستگاه كارتخوان به اسامي گوناگون، درآمد حاصله را بين چندين حساب غيرمرتبط تقسيم مي‌كنند تا از زير پرداخت ماليات و حق ملت و دولت فرار كنند. آرايشگاه‌هاي مشهور با كمك سلبريتي شبكه‌هاي مجازي و سلبريتي‌هاي سينمايي نقش مخربي در فضاي فرهنگي كشور دارند. آنها در واقع واحدهاي بازاريابي شبكه‌اي از كلينيك‌هاي زيبايي و واردكنندگان مواد آرايشي هستند كه ضربات فراواني به سلامتي و اقتصاد مردم وارد مي‌كنند. سالانه ميليون‌ها دلار از درآمد ملي صرف واردات لوازم آرايشي مي‌شود كه عمدتا توسط اين مراكز تبليغ و مصرف مي‌شوند.
داستان از بين بردن چهره‌هاي طبيعي دختران ايراني و آلودن آنها به انواع و اقسام توليدات مضر و بيماري‌زاي شركت‌هاي پروتزسازي خارجي و رنگ و روغن‌هاي شيميايي به قصد كسب سود، حكايت دردآلودي است كه باشد به وقت ديگر.