توني آدامز از موسسه خيريه‌اش مي‌گويد
ليگ برتر انگليس يك بيماري همه‌گير است
بهرام سرگوسرايي
هدايت تيم ملي كشورش، خداحافظي در ومبلي و رساندن آرسنال به 10 جام چيزهاي بسيار شگفت‌انگيزي هستند. با اين وجود نجات جان آدم‌ها اهميت بيشتري دارد و تمركز اين نوشته بر همين موضوع است. به نظر مي‌رسد مدت زمان زيادي طول كشيد تا توني آدامز متوجه بشود كه به چه چيزهاي مهمي در كلينيك ورزشي «شانس» دست پيدا كرده است. موسسه‌اي خيريه كه توسط كاپيتان سابق آرسنال تاسيس شده تا به ورزشكاران حرفه‌اي و آنهايي كه از اعتياد رنج مي‌برند، كمك كند.
توني آدامز مي‌گويد: «من در سال‌هاي اوليه سختي‌هاي زيادي را ديدم. من اثر اين موسسه خيريه را براي مدت زماني طولاني احساس نكردم. اكنون از اينكه اين كار را شروع كردم، احساس شگفت‌انگيزي دارم. اگر مراقب نباشم ممكن است همين الان گريه كنم.» آدامز ادامه مي‌دهد: «بعدا گريه خواهم كرد. پيش از اين تنها چيز ديگري كه به آن مي‌انديشيدم، بردن جام FA Cup بود. مدام فكر مي‌كردم بعدي چيست؟ برويم و آن را به دست آوريم. موقعي كه پايين بودم احساس كردم فوتبال در حال خارج شدن از مسير طبيعي‌اش است. اين بازي‌اي است كه من تا سر حد مرگ عاشقش هستم. فوتبال به‌طور كلي همه چيز در زندگي به من داده است. چرا امروز اينجا نشستم؟ دليلش فوتبال است. من نمي‌توانم به فوتبال بي‌توجهي كنم. اين از دستور كارم خارج است. موسسه خيريه بهترين كاري است كه مي‌توانستم انجام دهم و انجام دادم.»كاپيتان سابق آرسنال كه نبرد با الكل را پشت سر گذاشته است، ساعاتي قبل از مراسم بيستمين سالگرد تاسيس موسسه خيريه‌اش كه همراه با شام است، شروع به صحبت مي‌كند. سقوط او هنگامي كه با مشكلاتش دست و پنجه نرم مي‌كرد، باعث شد تشخيص بدهد كه به كمك نياز دارد. آدامز مي‌گويد: «من به درد زيادي نياز داشتم. الكل كمك مي‌كرد به خوبي پشتش مخفي شوم. زندان، مراقبت‌هاي ويژه، دلخوري مردم، فرياد زدن سر خودم، اينكه تسليم نخواهم شد. منظورم را متوجه مي‌شوي؟ رابطه با زناني كه دوست نداشتم با آنها رابطه داشته باشم. من بايد به خودم يادآوري كنم. نمي‌خواستم زندگي كنم اما نمي‌توانستم خودم را بكشم. در نقطه پرش ايستاده بودم. به آنجا رسيده بودم و تنها پس از آن توانستم از ديگران كمك بخواهم.»يك بار وقتي آدامز هوشيار بود با ديدن كساني كه از او حمايت كردند، افرادي نظير راننده و لوله‌كش و پستچي، چشمانش به آنچه در حرفه خود گم كرده بود، باز شد. آدامز آه بلندي مي‌كشد و مي‌گويد: «من تعداد زيادي را به جايي رساندم كه چشم‌انداز خطرات اعتياد در اين مملكت را ببينند. آنها به نوعي تاييد كردند كه هيچ كار مهمي در اين رابطه در جريان نيست. آنها با كميته المپيك تماس گرفتند و پرسيدند: «اگر ورزشكاري كوكايين مصرف كند چه كار مي‌كنيد؟ آنها پاسخ دادند دو سال محرومش مي‌كنيم. بعد پرسيدند منظور ما اين بود كه براي آن ورزشكار چه كار مي‌كنيد؟» آدامز مي‌گويد: «من به هر سازماني كه فكرش را بكنيد رفتم تا جواب بگيرم. اتحاديه فوتبال، فدراسيون و جاهاي ديگر. هيچ كس كمكي نكرد. هيچ كس نمي‌خواست مسووليت قبول كند. آنها فكر مي‌كردند اين وظيفه آنها نيست.»
دو دهه بعد Sporting Chance (موسسه‌اي كه آدامز تاسيس كرده) اين سوراخ را پر كرد. استقلال اين سازمان بسيار مهم بود. آدامز مي‌گويد: «ورزشكاران بسيار مواظب هستند با شخصي صحبت كنند كه امن باشد تا اخبارشان بيرون نيايد. آنها نمي‌خواهند در جامعه كسي متوجه موضوع شود. آنها نياز به كسي دارند كه مورد اعتماد باشد. من اين را خيلي زود فهميدم. برخي‌ها به من گفتند در مكان‌هاي عمومي پروژه‌ام را آغاز كنم، اما من معتقد بودم اين بايد نهادي مستقل باشد تا ورزشكاران با احساس راحتي پيش ما بيايند.»كاپيتان سابق آرسنال مي‌گويد: «اعتياد انواع و اقسام بسيار زيادي دارد و قمار يكي از بزرگ‌ترين آنهاست. خيلي از كساني كه به كلينيك ما مراجعه مي‌كنند، مشكل بزرگي به نام شرط‌بندي دارند. اعتياد به فوتبال! اگر صادقانه بخواهم بگويم ليگ برتر انگليس يك بيماري همه‌گير است.»اگرچه آدامز از شيوع شرط‌بندي و شركت‌هاي الكلي در فوتبال نگران است، اما موسسه او سعي كرده در اين زمينه بي‌طرف بماند. وي مي‌گويد: «به عنوان يك موسسه خيريه ما ضد قمار يا ضد آشاميدني عمل نمي‌كنيم. ما ورزشكاراني حرفه‌اي هستيم كه كمك مي‌خواهيم. ما درگير سياست يا شركت‌هاي قمار نيستيم و مورد حمايت مالي قرار نمي‌گيريم. ما از قمار يا الكل حمايت نمي‌كنيم.»
هوشياري آدامز زماني اتفاق افتاد كه آرسن ونگر به كمك او آمد. آدامز مي‌گويد: «شش هفته پاك و هوشيار بودم و به جلسات ترك اعتياد مي‌رفتم. اين عالي بود كه كسي شما را درك كند. شايد همدلي در كار نباشد و همدردي باشد. فرقي نمي‌كند.» پدر و مادر آدامز يك ميخانه در نزديك استراسبورگ داشتند و او شيوه تاثيرگذاري الكل در زندگي مردم را ديد و متوجه شد قمار چطور قيافه مردم را تغيير مي‌دهد. آدامز آدم احمقي نيست و اين يكي از نقاط قوت اوست. آدامز به خوبي روانشناسي تاثير پديده اعتياد را درك مي‌كند. البته رابطه بين مدافع آخر آرسنال و سرمربي‌اش به شكل سابق نبود. رييس زماني وارد عمل شد كه آدامز تلاش خود را براي بازگشت به زندگي عادي نشان داد. آدامز در مورد مدت زمان طولاني نشستن ونگر روي نيمكت آرسنال مي‌گويد: «او احتمالا معتاد شده بود. او نمي‌توانست آرسنال را رها كند. او يك معتاد تيپيكال بود. او وسواس زيادي روي هر دقيقه بازي داشت.» به عنوان يك هوادار آرسنال آدامز مي‌گويد: «10 سال گذشته خسته‌كننده بوده است. مقصر كيست؟ استخدام‌ها! باشگاه در اين زمينه ضعيف عمل كرده است. شما به دو طريق مي‌توانيد بازيكن بخريد: يا از طريق آكادمي‌ها يا از طريق پرداخت پول. ما پول نداشتيم كه از طريق آن بازيكن بخريم. ما قبلا شبكه‌اي از استعدادياب‌ها را داشتيم. 17 نفر از كارمندان اين شبكه كه پشت پرده كار مي‌كردند، رفتند. بسياري از پيشاهنگ‌ها نظير استيو فردا اخراج شدند.» آدامز در مورد شرايط اين روزهاي آرسنال ادامه مي‌دهد: «فوتبال يك ورزش متفاوت است. اين يك تجارت است. قطع ارتباط هواداران با باشگاه يك مساله واقعي است كه بايد به آن رسيدگي شود.»
آدامز جديدا به عنوان رييس ليگ راگبي معرفي شده است. اين مساله واكنش‌هاي بسيار جدي‌اي را برانگيخته است. آدامز اما از اظهارنظر در اين رابطه خودداري مي‌كند. آدامز مي‌گويد: «تقويت روابط بين اتحاديه راگبي و «موسسه شانس ورزشي» به منظور كمك به ورزشكاران است. فعلا قصد ندارم درگير اظهارنظرها در اين رابطه بشوم.»
منبع: گاردين