نگاهي به مجموعه شعر «ماحي» اثر سميه جلاليان‌دقيق
شعور محوكننده ناكامي‌ها
هادي طيطه
مجموعه شعر ماحي، چاپ شده به سال 1398، دربردارنده اشعار كلاسيك فارسي در 102 صفحه، اثري متفاوت در شعر معاصر از سميه جلاليان‌دقيق است كه توسط انتشارات مهر و دل به چاپ رسيده است و علي‌اكبر ياغي‌تبار بر آن مقدمه‌اي درخور نوشته‌اند؛ خلق ايماژها و تركيب‌هاي بديع و پرداخت به مسائل نو كه حاصل جهان‌نگري نو شاعر است. پيداست كه تا جهان شاعر جديد و نامكشوف نباشد، زبان شعر، پيرنگ، لحن و روايت او نيز امري تازه نخواهد بود. اين جهان‌نگري نو از ويژگي‌هاي بارز اين مجموعه شعر است و همين امر باعث مي‌شود مخاطب با خوانش آن همراه شود، چراكه زبان ناآشنا نيست و در جواب اين پرسش كه آيا در راستاي اين جامعه است، بايد گفت آري و حاصل فرامتن‌هاي همين جامعه است كه مرزهاي خيال را درنورديده است. علاوه بر آن در خلق هنجارشكني‌هاي نوشتاري، معنايي و آوايي و جز آن، در آنچه به آن «زمينه‌سازي» گفته مي‌شود براي خلق اتفاق شاعرانه يا توصيف لحظه بسيار آگاهانه عمل كرده است و اين نوع انسجام در قالب‌هاي عروضي كه بيشتر بر انسجام زماني دلالت مي‌كند حاصل نگاه عميقي است كه در زبان او هم رخنه كرده است. به عبارتي زبان شاعر بي‌آنكه ارجاعات برون متني داشته باشد – اگر هم دارد زمينه‌سازي و به خلق اتفاق شاعرانه منجر شده است- زباني شخصي است كه سبك شخصي شاعر و تمايز او با ديگر شاعران كلاسيك‌نويس را به دست مي‌دهد به نگاهي ديگر در نوآوري عبارات و تركيبات خيالي - كه بيشتر به دليل تركيبات و تشبيهات عقلي به عقلي است- كه زبان او را پربارتر كرده؛ در نوع خودش اثري مجزا و متفاوت است. زباني ساده و در حين حال استوار بدون آنكه ميان محاوره و كتابت شل بزند.
زباني راسخ كه مختص خود جلالي است. يكي ديگر از ويژگي‌هاي خوب اين شعرها نوآوري در زمينه موسيقي كناري (قافيه و رديف) و موسيقي مياني (قافيه‌هاي دروني) و بهره‌گيري از صنعت تسبيغ و تجنيس است كه زبان شعر را روان و آهنگين‌تر و گوش‌نوازتر كرده است. ابيات زير بخشي از يك غزل زيباست و آنچه گفته شد، داراست.
اي دل، دلِ صبور/گنجشك بي‌پناه، اي آخرين صدا اي اولين عبور
بر شاخه‌هاي راش بر برگ‌هاي خيس، اين بار هم بتاب اي طعمِ خوبِ نور
ماحي به معناي محوكننده است شايد محوكننده ناكامي‌هاي انسان يا آنچه شما در پي مبارزه با آن برخاسته‌ايد.