ديگر چه كنم به جايت اي دوست؟!

عليرضا پناهيان مي‌گويد با هديه دوستانش زندگي مي‌كند. اين روحاني واعظ كه چندي پيش اخباري درباره سكونت او در خانه چند ده ميلياردي(گفته مي‌شود حدود ۳۰ ميليارد تومان) منتشر شد در يكي از وعظ‌هايش به اين موضوع پاسخ داد. او مدعي شد كه با هديه دوستانش زندگي مي‌كند. 
پناهيان البته اولين كسي نيست كه دارايي‌هايش را هداياي دوستانش مي‌داند. همين چند ماه پيش بود كه اكبر طبري، معاون اجرايي رياست پيشين دستگاه قضايي و متهم رديف اول پرونده موسوم به «اكبر طبري و ۲۱ همدستش» در يكي از جلسات دادگاه مدعي شد كه اگر ۸۰۰ ميليارد هم بخواهد، برادران (مشايخ و نجفي دو متهم ديگر پرونده) مي‌دهند و حتي اگر كل ‎لواسان و كارخانه‌اش را بخواهد به نام او مي‌كنند. طبري از اين كار با عنوان «رفاقت» ياد كرده بود؛ موضوعي كه واكنش‌هاي بسياري را از سوي افكار عمومي و حتي نماينده دادستان حاضر در جلسه دادگاه به دنبال داشت. پرسش اينجا بود كه چرا مردم عادي چنين رفقايي ندارند؟ در شرايطي كه مردمي در كشور براي يك لقمه نان، لنگ هستند اين چه رفاقتي است كه براي يك نفر كل لواسان را به ارمغان مي‌آورد و حالا ديگري مدعي شده كه خانه چند ده ميلياردي‌اش را بر اثر رفاقت به دست آورده است؟
اظهارات پناهيان بار ديگر واكنش افكار عمومي به اين نوع رفاقت‌ها را به ‌دنبال داشت. 
او اگرچه مدعي شده كه هيچ‌ وقت دنبال پول درآوردن نبوده و اگر همه جزييات زندگي‌اش را بگويد، مردم برايش اعانه جمع مي‌كنند اما ظاهرا موفق نشده افكار عمومي را قانع كند؛ چراكه اگرچه در توضيحاتش گفته كه تنها يك واحد از اين آپارتمان را در اختيار دارد اما حتي قيمت يك واحد آن هم چيزي معادل ۷ تا ۷ونيم ميليارد تومان است كه مشخص نيست، سرمايه  دو ميليارد و نيمي اوليه خريد آن براي يك روحاني واعظ از كجا به دست آمده است.