حمايت از كودكان
مبارزه با كار كودك
گروه اجتماعي| ميزگرد تخصصي مبارزه با كار كودك به مناسبت روز جهاني مبارزه با كار كودك و با حضور قاسم حسني؛ مديرعامل انجمن حمايت از كودكان كار، سيدحسن موسوي‌چلك؛ رييس انجمن مددكاران اجتماعي ايران و مريم نوابي‌نژاد؛ خبرنگار، برنامه‌ساز اجتماعي و فعال فرهنگي با اجراي فرشته فرهمند حبيبي، معاون ارتباطات انجمن حمايت از كودكان كار برگزار شد.
به گزارش روابط عمومي انجمن حمايت از كودكان كار، قاسم حسني در اين نشست با اشاره به اينكه انجمن حمايت از كودكان كار از 19 سال پيش فعاليتش بر پايه سه موضوع «حمايت، آموزش و ترويج» تاسيس شد به اهميت سازوكار قانوني و حمايت حاكميتي اشاره كرد و گفت: «سياست‌هاي كلان حكومتي اگر منطبق با منافع كودكان و اولويت‌بخشي به كودكان نباشد، هزاران انجمن هم نمي‌توانند كودكان را نجات دهند. يعني اگر اتفاقات ساختاري شكل نگيرد، ما حتي اگر بتوانيم روزي كار كودكان را حتي به صفر هم برسانيم، اين اتفاق مثل يك بيماري دوباره برمي‌گردد. محو پايدار كار كودك، مستلزم يك اراده ملي و جهاني است كه همه اركان جامعه از نهادهاي حاكميتي و دولتي گرفته تا تشكل‌هاي غيردولتي، كارفرمايان و مردم بايد براي آن تلاش كنند تا در نهايت بچه‌ها نه تنها از چرخه كار، بلكه از همه آسيب‌ها دور شوند.» حسني درباره نحوه انتخاب نام «كودكان كار» براي كودكان كار هم گفت: اندكي قبل از اينكه ما انجمن را تاسيس كنيم، واژه‌اي كه براي خطاب قرار دادن كودكان كار استفاده مي‌شد، كودكان خياباني بود. ولي چون در فرهنگ ما خياباني مترادف با ولگردي است، اين عبارت بچه‌ها را ناراحت مي‌كرد. نكته ديگر هم اين بود كه كار بچه‌ها تنها در خيابان نبود و خيلي از آنها در كارگاه‌ها، يا خانه‌ها شرايط كاري سختي دارند. ما در آن شرايط به خاطر حفظ كرامت بچه‌ها آن واژه را كنار گذاشتيم و براي مدتي به اين بچه‌ها، كودكان كار و خيابان مي‌گفتيم و زماني كه مي‌خواستيم انجمن را تاسيس كنيم، كلمه خيابان را هم حذف كرديم و به نام «كودكان كار» رسيديم.
سيدحسن موسوي‌چلك، رييس انجمن مددكاري ايران در خصوص حمايت از كودكان كار و تلاش براي جلوگيري از انگ‌زني به آنها گفت: «بخش ديگر براي آگاه‌سازي درخصوص كودكان كار رسانه است كه بايد به درستي از آن استفاده شود. به‌طور مثال برچسب عضو باند بودن، ظلم در حق كودكان است. فرقي نمي‌كند من در حوزه رسانه اين كار را انجام دهم يا در دستگاه‌هاي دولتي يا حتي به عنوان يك نخبه. اينكه به يك بخشي از اين كودكان كه تحت آسيب هم هستند، برچسب ناميمون بزنيم در شأن بچه‌ها نيست. البته نمي‌خواهم بگويم اين برچسب‌ها عامدانه بود، مي‌تواند به اين دليل باشد كه آن هنرمند از مشاور استفاده نمي‌كند يا مشاور او از آگاهي كامل برخوردار نيست. بهترين هنرمندان هم به مشاوران خوب نياز دارند، يكي از كارگردان‌هايي كه جزو بهترين فيلمسازان ايران در حوزه اجتماعي است و به نظرم اينكه افراد فعال در حوزه كودكان كار بتوانند با كانون فيلمنامه‌نويسان يا دبيران اجتماعي رسانه‌هاي مختلف همكاري كنند، مي‌تواند در اين زمينه بسيار مثمرثمر باشد.»
مريم نوابي‌نژاد، خبرنگار و برنامه‌ساز اجتماعي، با اعلام اين موضوع كه قصه‌هاي مربوط به كودكان كار كه در آثار نمايشي به تصوير كشيده مي‌شود غيرواقعي و غيركارشناسانه است، اظهار داشت: متاسفانه در كشور ما، در هيچ حوزه‌اي كار كارشناسي صورت نمي‌گيرد. به‌طورمثال بسياري از دوستان خبرنگار مي‌شوند، چون نام اين شغل را دوست دارند، يا گروهي برنامه مي‌سازند، چون رابطه دارند. غافل از اينكه در سال‌هاي قبل خبرنگار اجتماعي بايد به همه حوزه‌ها سرك مي‌كشيد، براي نوشتن يك گزارش، بايد با كارشناسان خبره هر حوزه گفت‌وگو مي‌كرد، اما امروز اين‌طور نيست، خبرنگاران اجتماعي امروز نمي‌دانند كه به‌طور مثال در حوزه كودكان كار، آنها حكم حلقه وصل اين كودكان به مردم هستند و اگر اشتباه كنند، ممكن است تصوير مردم از يك قشر را تا ابد خراب كنند. ما در حوزه اجتماعي، خبرنگاران خيلي خوبي داريم، اما يك آفت بزرگ در اين ميان وجود دارد و آن هم اينكه وقتي كسي در رشته خود دانا مي‌شود، كار ميداني را رها مي‌كند و به دنبال دبير سرويس شدن مي‌رود و زماني كه روي صندلي دبيري نشست، چند نفر در سطح پايين‌تر از او به خيابان مي‌روند و گزارش تهيه مي‌كنند و آن آدم خبره، ديگر خودش را درگير نمي‌كند، چون همه ما حس مي‌كنيم بعد از چند سال كار، بايد پشت ميزنشين شويم.