نگاهي به تخريب و رشد طبيعت

نمايشگاه نقاشي شيوا بابايي با عنوان «براي همه آنها كه نيستند» در گالري اُ برگزار شد. بابايي در گفت‌وگو با هنرآنلاين با بيان اينكه مجموعه حاضر در طول دو سال شكل گرفته است، گفت: در اين نمايشگاه حدود ۱۵ اثر به نمايش درآمد كه پنج اثر كوچك با تكنيك اكريليك روي كاغذ و باقي آثار اكريليك روي بوم هستند. با توجه به اينكه من گيلاني هستم خاطرات تصويري آن منطقه در ناخودآگاه من حضور دارد و در سال‌هاي اخير هر بار كه به شمال رفتم بيشتر متوجه مي‌شدم آنچه قبلا بوده ديگر نيست و تخريب‌ها هر سال بيشتر مي‌شود. اگرچه ساخت‌وسازهايي كه انسان انجام مي‌دهد براي راحتي خودش است اما در واقع محيط زيست خود را از بين مي‌برد. به مرور عكس از كارهايم حذف شد، مگر اينكه المان يا بناي خاصي را بخواهم در كارم وارد كنم. در غير اين صورت كارها به صورت ذهني و بر اساس آنچه قبلا ديده‌ام شكل مي‌گيرد. در اين نقاشي‌ها ابتدا لايه‌هاي رنگي را مي‌گذاشتم و بنابر اتفاقاتي كه مي‌افتاد ذهنم شروع به كار مي‌كرد و تصويري شكل مي‌گرفت. در دو سال اخير هم اتفاقات متعددي در اطراف ما رخ داد كه به شكل غيرمستقيم بر كارهايم تاثير داشت. هدفم اين نيست كه مشخصا تخريب طبيعت به دست انسان شهري را به تصوير بكشم، بلكه مي‌خواهم بگويم درنهايت طبيعت حال ما را خوب مي‌كند و با وجود از بين رفتن‌ها، همچنان رشدي در طبيعت وجود دارد.بابايي درباره ميزان وفاداري آثارش به طبيعت گفت: من زماني هم كه براساس عكس كار مي‌كردم به واقعيت چندان وفادار نبودم. كارهايم بازنمايانه نبود و عكس بهانه‌اي بود براي اينكه به آنچه مي‌خواهم برسم. تغييرات زيادي در تصاوير واقعي ايجاد و بسياري از اوقات چند عكس را تلفيق مي‌كردم تا مفهومي كه خودم مي‌خواستم را به وجود آورم. مجموعه جديد هم تحت‌تاثير طبيعت است اما منظره‌نگاري نيست. فضاي گسترده‌اي دارد كه بخش بزرگ آن طبيعت است، اما نه با آن رنگ‌هايي كه در طبيعت مي‌بينيم. رنگ‌گذاري‌هاي من هميشه به شكل لايه بوده و هيچ‌وقت از يك قسمت شروع نمي‌كنم تا به كل برسم. هميشه لايه‌هاي رنگ را با توجه به آنچه در ذهنم هست روي تابلو مي‌گذارم و از دل رنگ‌ها آنچه فكر مي‌كنم مناسب ايده من است به دست مي‌آورم. اين كار به مرور زمان و با كار كردن زياد رخ مي‌دهد و پس از مدتي به پختگي رسيده و پالت رنگي كامل‌تر مي‌شود. من به خاكستري‌هاي رنگي علاقه دارم و احساس كردم با اين مجموعه نيز هماهنگي دارد.او درباره ابعاد متفاوت آثارش گفت: در اين مجموعه كارهايم بزرگ شد و در اين فضاي گسترده هيچ خط مشخصي بين زمين و آسمان نيست و همه‌چيز درهم است. كار كوچك احساس صميميت به وجود مي‌آورد و شايد در زمان‌هايي كه نمي‌خواهم خود را چندان به چالش بكشم در ابعاد كوچك نقاشي مي‌كنم. اما وقتي مي‌خواهم در فضاي ذهني كار كنم و مانور بيشتري بدهم احتياج به فضاي بزرگ‌تر دارم تا رنگ، نور و كنتراست را بتوانم ايجاد كنم.