دوست دارم بچه‌هاي ايران شاگردان امريكايي‌ام را شكست دهند

مدير ايراني تيم واليبال امريكا كه به عنوان مربي قرن واليبال در اين كشور شهرت يافته است در آستانه بازي با ايران از علاقه‌اش براي پيروزي واليباليست‌هاي ايران خبر داد. در حاشيه سفر تيم ‌ملي واليبال امريكا به تهران، ايران ميزبان يكي از نخبه‌هاي تاريخ ورزش ايران و امريكا بود؛ مردي كه به عنوان مربي قرن واليبال امريكا شهرت دارد. چهره‌اي كه بسياري از بازيكنان و مربيان شاخص حال حاضر امريكا نظير جان اسپورو، سرمربي فعلي اين تيم به شاگردي‌اش افتخار مي‌كنند و او را پروفسور مي‌نامند. ايرج اعرابي‌فرد، مربي سابق تيم‌هاي ملي شناي ايران كه سال‌ها است به امريكا مهاجرت كرده به عنوان يك چهره دانشگاهي و ورزشي مورد احترام جامعه بين‌المللي شنا و واليبال است. او در سن 78 سالگي به عنوان مدير تيم ‌ملي واليبال امريكا برنامه‌هاي اين تيم را زير نظر دارد. خبرگزاري ايسنا در گفت‌وگويي جالب با او همكلام شد. ايرج اعرابي فرد در اين مصاحبه از لقبش گفت: «هم خودم مربي قرن واليبال امريكا شدم و هم چهار نفر از بازيكنانم به عنوان بازيكن قرن واليبال امريكا معرفي شدند. من بعد از مسابقات آسيايي بانكوك از تيم ملي ايران خداحافظي كردم و به امريكا رفتم. 1974 در بازي‌هاي آسيايي به عنوان مسوول ايفاي نقش كردم و بعد از آن نيز در امريكا ساكن شدم. در سال‌هاي 1977 تا 1978 هم سازمان تربيت‌بدني وقت از من خواست تا به عنوان معاون تربيت‌بدني به كار بپردازم و من دو سال مرخصي بدون حقوق از دانشگاه در امريكا گرفتم تا معاون ورزش ايران شدم. تيم شناي ايران براي نخستين بار موفق به شكست ركوردهاي مختلف شد و در آن زمان ركوردهاي شناي ايران كاهش پيدا كرد. خيلي از شاگردان آن روز من به عنوان مسوولان بخش‌هاي مهم ورزشي و حوزه‌هاي ديگر در ايران و ساير كشورها فعاليت مي‌كنند. چند وقت پيش به بيمارستاني در امريكا رفتم و ديدم كه يكي از شاگردانم در آنجا پزشك است. ما در گذشته تيم‌هاي شنا، شيرجه واترپلوي ايران را به كشورهاي تركيه، روماني و روسيه برديم و پيشرفت‌هاي خيلي خوبي داشتيم.» او ادامه داد: « من به عنوان مربي شناي دانشگاه ايالات شمالي آيووا مشغول به كار شدم و بعد از مدتي كه واليبال تازه پا گرفته بود از من خواستند تا به عنوان مربي دانشگاه واليبال كار كنم. من هم در نخستين تصميم تيم ملي ژاپن و تيم ‌ملي امريكا را دعوت كردم تا با يكديگر مسابقه دهند و بعد از آن كلاس‌هاي مختلف را برگزار كردم و مطالب علمي واليبال آن روز را جمع‌آوري كردم. سال 1985 يعني حدود 30 سال پيش من درجه فول پروفسوري را از دانشگاه در ورزش امريكا گرفتم. يكي از من پرسيد كه راز موفقيت واليبال امريكا چيست و چطور شما 500 مسابقه پياپي واليبال دانشگاهي را در امريكا پشت سر گذاشتيد. من هم جواب دادم بايد خيلي پير باشي چون كار زمان مي‌برد.» خبرنگار پرسيد اگر بخواهيد جوانان ايراني و امريكايي را با يكديگر مقايسه كنيد چه تفاوت‌هايي مي‌بينيد و او پاسخ داد: «من با اطمينان مي‌گويم به عنوان كسي كه سال‌ها با جوانان ايراني و امريكايي كار كرده است، تاكيد مي‌كنم كه جوانان ايراني استعداد خيلي زيادي دارند، اما استعداد يك بار سنگيني را بر دوش شما قرار مي‌دهد. ممكن است شما استعداد داشته باشيد ولي تنبلي كنيد. تمام كساني كه خيلي خوب موفق و قهرمان خواهند شد آنهايي هستند كه تلاش و پشتكار زيادي دارند. ممكن است خيلي‌ها استعداد بالايي نداشته باشند. بازيكن حر‌فه‌اي واليبال نياز به رسيدگي دارد. خود من الان زانوي مصنوعي دارم، زيرا زماني كه ورزش مي‌كردم رسيدگي‌هاي خوبي در اين زمينه وجود نداشت اما الان قبل و بعد از بازي ماساژور و پزشك تست مي‌كند، يخ مي‌گذارد و اجازه نمي‌دهد تا بازيكنان آسيب ببينند. من يادم مي‌آيد فو‌تبا‌ل بازي مي‌كردم، يك بار پايم پيچيد و باد كرد اما كفشم را پاره كردم تا آن را بپوشم. عصر هم رفتم و چون پايم درد مي‌كرد د‌ر‌وازه‌بان شدم، ولي استراحت نكردم. من دوست دارم ايران و امريكا از اين گروه صعود كنند و اميدوارم كه بچه‌هاي ايران امروز شاگردانم در امريكا را شكست دهند. ما هر كجا كه باشيم ايراني هستيم و در ته قلب خود دوست داريم كه ايران موفق باشد.»