داستان شگفت‌انگيز اولين زني كه با چتر نجات از هواپيما پريد
دختر عروسكي؛ كودك همسري كه معلم خلبانان امريكايي شد
گروه ورزش
اين داستان شگفت‌انگيز جورجيا تايني برادويك است. اولين زني كه از هواپيما با چتر نجات پريد. او همچنين اولين انساني است كه بعد از ايجاد نقص در باز شدن چتر نجات مشكل را به صورت دستي حل كرد.
داستان چتربازي و پرش با چتر نجات قديمي‌تر از آن است كه مردم تصور مي‌كردند. گفته مي‌شود لئوناردو داوينچي نخستين نفري بود كه چيزي شبيه به چتر نجات را اختراع كرد و بعد از آن اين ايده توسط دانشمندان و مخترعين متعدد بسط يافت تا ماجراجويان و افراد فعال در حوزه‌هاي هوانوردي به شكل‌هاي مختلف از آن استفاده كنند. هنوز مشخص نيست دقيقا چه كسي براي نخستين‌بار از چتر نجات استفاده كرد. همانطور كه مشخص نيست دقيقا از چه زماني چتربازي مرزهاي بين ماجراجويي، ورزش و فعاليت‌هاي نظامي را درنورديد. اما همه مي‌دانند امروز يعني ۲۱ ژوئن روزي است كه يك زن براي نخستين‌بار با چتر نجات از هواپيماي در حال حركت پريد.
جورجيا آن تامپسون در ۸ آوريل ۱۸۹۳ در كاروليناي شمالي به دنيا آمد. او تنها ۳ پوند (كمتر از يك و نيم كيلو) وزن داشت و بنابراين به او لقب Tiny (كوچك) دادند. اين نام تا آخر عمر روي او ماندگار شد. زيرا وقتي به‌طور كامل رشد كرد تنها ۵ فوت (۱۵۲ سانتي‌متر) و ۸۰ پوند (كمي بيشتر از ۳۶ كيلوگرم) وزن داشت. جورجيا در ۱۲ سالگي ازدواج كرد و در ۱۳ سالگي صاحب دختري به نام ورلا شد. شوهرش مدتي بعد در يك تصادف از دنيا رفت و تايني مجبور شد روزانه ۱۴ ساعت در يك كارخانه پنبه‌بافي كار كند تا خانواده كوچكش تامين باشند.
در سال ۱۹۰۷ تايني نمايش «برادويك‌ها و هوانوردان مشهور فرانسوي‌شان» را ديد. در آن نمايش اجرا‌كنندگان با بالن به آسمان رفتند و سپس با چتر نجات به پايين پريدند و اين تماشاگران را به وجد آورد. جورجيا كه تحت تاثير نمايش قرار گرفته بود پيش مدير نمايش يعني چارلز برادويك رفت و پرسيد آيا او مي‌تواند عضوي از گروه باشد؟ چارلز پذيرفت و او را بعد از پذيرفتن شروط مادر جورجيا استخدام كرد. يكي از شروط اين بود كه جورجيا بايد قيد دخترش را مي‌زد و ماهانه برايش مقرري مي‌فرستاد. چارلز او را در هنر پرش با چتر آموزش داد و در سال ۱۹۰۸ رسما او را استخدام كرد. وقتي اين اتفاق افتاد نام جورجيا رسما به تايني برادويك تبديل شد. (در برخي منابع فارسي به اشتباه ذكر شده چارلز برادويك پدر تايني برادويك است و اين دختر با چتر نجاتي كه پدرش اختراع كرده بود پريد!)
تايني در گروه به «دختر عروسكي» معروف بود. او لباس‌هاي شكوفه‌دار با پاپيون‌هاي صورتي روي مچ به همراه روبان‌هاي قرمز لاي موهايش مي‌پوشيد. وقتي فقط ۱۵ سال داشت در يك اجرا در كاروليناي شمالي در سال ۱۹۰۸ از بالن پريد. او بعدا در توصيف احساسات خود گفت: «به تو مي‌گويم عزيزم اين فوق‌العاده‌ترين حس دنيا بود.»
تايني و چارلز برادويك با نمايش پرش از بالن به سراسر ايالات متحده سفر كردند. در سال ۱۹۱۲ اجراي آنها محبوبيت گذشته خود را از دست داد. خوشبختانه همان زمان تايني با خلباني مشهور به نام گلن مارتين آشنا شد و اين فرصت جديدي در اختيار او قرار داد. گلن كه پرش‌هاي تايني از بالن را ديده بود از او پرسيد آيا مي‌خواهد به جاي بالن از هواپيما بپرد؟ تايني بلافاصله موافقت كرد كه براي مارتين كار كند. شركت هواپيماسازي او هنوز هم فعال است و با نام مارتين ماريتا كار مي‌كند.
در آماده‌سازي براي پرش با چتر، چارلز برادويك چتر نجاتي براي تايني ساخت كه از ابريشم ساخته شده بود. چتر را در يك كوله‌پشتي بسته‌بندي مي‌كردند. اين بسته به يك ژاكت متصل بود كه چترباز آن را مي‌پوشيد. كل مجموعه با يك تسمه به بدنه هواپيما وصل مي‌شد. قرار بود وقتي تايني از هواپيما مي‌پرد نوار پاره، پوشش باز و چتر او پر از هوا شود.
در اولين پرش تايني از يك صندلي در پشت كابين خلبان آويزان شد در حالي كه چتر نجات در قفسه بالاي سرش قرار داشت. مارتين ارتفاع پرواز را تا ارتفاع دو هزار فوتي برد و سپس تايني اهرم كنار صندلي‌اش را رها كرد و به بيرون پريد. اين پرش موفقيت‌‌آميز بود و او در پارك گريفيث در لس‌آنجلس فرود آمد و تبديل به اولين زني شد كه از هواپيما با چتر نجات مي‌پرد. پس از اولين پرش از هواپيماي مارتين تايني در سراسر كشور با پيشنهادات زيادي مواجه شد. او بعدها اولين زني لقب گرفت كه با چتر به داخل آب پريد.
در سال ۱۹۱۴ و در آغاز جنگ جهاني اول نمايندگان نيروي هوايي ارتش از تايني در سن‌ديگو بازديد كردند و از او خواستند پرش از يك هواپيماي نظامي را نشان دهد. در آن زمان بسياري از خلبانان نيروي هوايي كشته شده بودند و ارتش از تايني مي‌خواست نشان بدهد چطور بايد از هواپيما با چتر نجات خارج شوند. در طول اين آموزش تايني چهار پرش در جزيره شمالي سن‌ديگو انجام داد. سه مورد اول به آرامي پيش رفت اما در پرش چهارم تسمه متصل به چتر نجات به دليل وزش باد شديد دور دم هواپيما پيچيد. تايني كه ميان زمين و آسمان گير كرده بود و راه برگشت هم نداشت عوض وحشت تمام نوار را به صورت دستي پاره كرد و اين باعث شد به سمت زمين سقوط كند. او همچنان خودش را خونسرد نگه داشت و با دست موفق شد چتر نجات را آزاد كند. او با موفقيت به زمين نشست. او بدون اينكه بداند تبديل به اولين انسان روي زمين شد كه چتر نجات را به صورت دستي باز مي‌كرد. سال‌ها بعد اين ايده توسط مخترعين بسط يافت تا از اين پس چتربازها بتوانند هر موقع كه خواستند چتر نجات را باز كنند نه اينكه چترها بلافاصله بعد از جدا شدن از هواپيما به صورت خودكار باز شوند.
آخرين پرش تايني برادويك در سال ۱۹۲۲ بود. زماني كه او فقط ۲۹ سال داشت. مشكلات مزمن در مچ پاي او باعث شد كناره‌گيري كند. او در آن زمان اظهار داشت: «من در آسمان خيلي بهتر نفس مي‌كشم. آرام‌تر هستم چون به خدا نزديكم.» تايني در طول زندگي افتخارات و جوايز بسياري از جمله جايزه پيشگام هوانوردي ايالات متحده و مدال جان گلن را دريافت كرد. او در سال ۱۹۶۴ به عضويت افتخاري لشكر ۸۲ هوابرد در Ft. Bragg درآمد. به او گفته شد هر زمان خواست مي‌تواند بپرد. او در سن ۸۵ سالگي درگذشت و در كاروليناي شمالي ايالت زادگاهش به خاك سپرده شد.
اين تصوير چتر نجات تايني را نشان مي‌دهد كه به مجموعه موزه ارتش اينترپرايز اهدا شده است. اين يك چتر نجات آزمايشي خط ثابت بود كه در دهه 1930 توسعه يافت و توسط ارتش ايالات متحده آزمايش شد.