نتيجه يك تصميم تاريخي
ولي جالب بود كه در فضاي عمومي و رسانه‌اي هيچ كس به اين موارد اشاره نمي‌كرد، سهل است كه همچنان سخنراني‌هاي پرشور و خالي از عينيت در صدا و سيما منتشر مي‌شد. تا اينكه ساعت ۱۴ روز ۲۷ تير ۱۳۶۷، دقيقا دو روز مانده به زمان يك سالگي صدور قطعنامه ۵۹۸ كه در سال ۱۳۶۶ صادر شده بود، راديو خبر پذيرش قطعنامه را با پيام رهبري انقلاب منتشر كرد. خبري كه هيچ پيش‌زمينه‌اي در فضاي عمومي نداشت. اين خبر همه را ميخكوب كرد. خيلي‌ها متأثر شدند و جا خوردند، بهت ناشي از اين شوك فراموش نشدني است. هفته بعد از آن مجاهدين از مسير غرب كشور از سرپل‌ذهاب و اسلام‌آباد به ايران حمله كردند، ولي چه شد كه آن نيروهايي كه در ۵ ماه گذشته منفعل بودند و فرار را برقرار در جبهه ترجيح مي‌دادند، يك‌باره با انگيزه‌اي جديد و از دل و جان عازم كرمانشاه و اسلام‌آباد شدند و طومار عمليات فروغ جاويدان را بستند و پذيرش قطعنامه‌اي كه مي‌توانست يا تصور مي‌رفت به معناي شكست ايران و نابودي روحيه رزمندگان باشد، معناي متفاوتي پيدا كرد؟ علت اين تحول چه بود؟ در درجه اول اصل پذيرش قطعنامه است كه نشانه شجاعت فرماندهي سياسي جنگ بود. برخلاف تصور پيشين كه گمان مي‌كردند عدول از شعار محاكمه صدام، يا جنگ جنگ تا رفع فتنه، يا جنگ حتي اگر ۲۰ سال طول بكشد، موجب شكست و سرخوردگي مي‌شود، نه تنها چنين نشد، بلكه روحيه‌ها احيا و اميد برقرار شد، چون همه متوجه شدند كه مدار امور بر عقلانيت است و نه فقط آرزوها. در نتيجه هنگامي كه يك گروه بدنام مثل مجاهدين وارد ميدان شدند، همگان عازم جبهه شدند با همان شور و شوقي كه در عمليات آزادي خرمشهر عازم جبهه مي‌شدند. اين يادداشت تحليل نظامي و عملياتي نيست، چراكه با آن هيچ آشنايي ندارم، اين تحليل سياسي و توضيح نتايج تصميمات شجاعانه سياسي است. اين نمونه‌اي از تصميمي است كه پيش از اتفاقات اخير بايد درباره حجاب و پوشش زنان گرفته مي‌شد، آنگاه متوجه مي‌شديم كه جامعه چه استقبالي از اين شجاعت نشان مي‌داد. اين تصميمي است كه امروز درباره عملكرد رسانه و استقلال قضايي و رويكرد شوراي نگهبان هم بايد اتخاذ شود. ترديد نكنيم كه اتخاذ چنين رويكردهايي جامعه را به نشاط مي‌آورد.