مروري بر شيوه عكاسي بارگاهي
قاب عكس‌هاي مقدس
دوربين‌هاي عكاسي كه در دهه 20 پايشان به مشهد باز شد، خاطرات زيارت را براي زايراني كه اغلب خود را به سختي به بارگاه امام‌شان مي‌رساندند ماندگار كرد و براي عكاسان سرآغاز حرفه‌اي جديد به نام «عكاسي بارگاهي» بود. هنر نقاشي قهوه‌خانه‌اي نيز به كمك اين حرفه نوپا آمد تا زايران بتوانند دستي بر ضريح بگيرند و صحنه ديدارشان با امام رضا(ع) را در قاب دوربين بازسازي كنند. عكاسان با دوربين مخصوصي كه مشهدي‌ها آن را «دست‌لتگي» مي‌ناميدند و تاريكخانه عكاس نيز در جعبه دوربين قرارداشت كار مي‌كردند. روش كار آنان با نگاتيو كاغذي بود .
در دهه‌هاي بعدي، حاصل ارادت زايران به پرده‌هايي ساده از معماري حرم در زير نور پروژكتور‌ها، عكس‌هاي سياه وسفيدي بود كه گاه عكاس از سر ذوق آنها را رنگ آميزي مي‌كرد تا طبيعي‌تر به نظر برسند. كم‌كم مشهد به مكاني براي ارسال عكس‌هاي زيارتي به تمام نقاط ايران بدل شد. سنت پوشيدن لباس عربي در كنار عكس‌ها همچنان ادامه داشت تا اينكه سال‌ها پس از انقلاب، عكاس‌خانه‌ها به دستور امكان از پوشاندن لباس‌هاي عربي به مشتريان منع شدند.
با آسان‌تر شدن سفرهاي خانوادگي به مشهد، عكس‌هاي بارگاهي كه در تاريكخانه‌ها چاپ مي‌شدند و زايران بايد براي چاپ آنها يكي دو روز صبر مي‌كردند رونق زيادي پيدا كرد و تاريكخانه‌هاي اطراف حرم كسب‌وكار پررونقي داشتند. پرشمارشدن تعداد زايران دليلي بود برافزايش تعداد عكاس‌خانه‌ها. تعداد عكاسي‌هاي مشهد در فاصله سال‌هاي 40 تا 57 به بيش از 100 عدد رسيد.