از دستفروشي در ايذه تا نايب قهرماني جهان

تصويري تلخ و شيرين قلب هر ايراني را در زاگرب كرواسي به درد آورد و در عين حال، غروري وصف‌‌ناپذير بخشيد. پيام احمدي، پديده ۱۸ ساله كشتي فرنگي كشورمان در سكوي نايب قهرماني جهان بغضش تركيد و اشك ريخت. اشك‌‌هايي كه نه از سر شكست، بلكه از حسرت دست نيافتن به طلاي جهان جاري شد؛ طلايي كه تنها يك قدم با آن فاصله داشت. 
اما داستان پيام فراتر از يك مدال نقره و اشك‌‌هاي روي سكو است. داستان او روايتگر اراده‌اي آهنين و پشتكاري بي‌نظير از دل محروميت است. اين جوان برومند، روزگاري نه چندان دور، در خيابان‌هاي ايذه نه براي افتخارآفريني در ميادين جهاني كه براي گذران زندگي و كمك به خانواده‌‌اش دستفروشي مي‌كرد. دست‌‌هايي كه امروز بر گردن حريفان جهاني چيره شده و نام ايران را در كشتي جهان طنين‌‌انداز كرده، همان دست‌‌هايي است كه پيش‌تر كنار خيابان به مردم پشمك و اسباب‌بازي‌هاي كوچك مي‌فروخت.  پيام احمدي نمادي از اراده، پشتكار و اميد است، نمادي كه نشان مي‌دهد استعداد واقعي هيچ‌ وقت در پس پرده فقر و نداري پنهان نمي‌ماند، البته اگر فرصت ظهور پيدا كند. 
اما داستان پيام احمدي تلنگري است بر پيكره ورزش كشور و همه فدراسيون‌‌هاي ورزشي. وظيفه اصلي فدراسيون‌‌ها تنها برگزاري مسابقات و اعزام تيم‌‌ها نيست، بلكه كشف و پرورش استعدادهايي است كه شايد در دورافتاده‌‌ترين نقاط كشور، در گمنامي و محروميت پنهان مانده‌‌اند. بايد سازوكارهايي براي شناسايي اين گنجينه‌هاي انساني فراهم شود؛ گنجينه‌هايي كه با كمترين حمايت مي‌توانند به ستاره‌هاي درخشان ورزش ايران و جهان تبديل شوند.
در حال حاضر در اقصي ‌نقاط كشور پيام احمدي‌هاي زيادي هستند كه نه فقط در كشتي منتظر يك روزنه براي حضور و درخششند؛ فوتباليست‌هاي بي‌شماري داريم كه سرشار از استعداد هستند، اما لنگ يك جفت كفش نو مانده‌اند. بازيكناني كه پدر و مادر پولدار ندارند تا بتوانند سر از تيم‌هاي باشگاهي در بياورند. در بوكس، كاراته، تكواندو، واليبال، بسكتبال و ... هستند بچه‌هايي كه مي‌توانند جا پاي بزرگان بگذارند و خودي نشان بدهند.
فقر مالي نبايد مانعي بر سر راه شكوفايي يك استعداد درخشان باشد. اما متاسفانه امروز در كشور ما بسياري از ورزشكاران نوجوان به دليل مشكلات مالي ورزش را كنار مي‌گذارند، چون سير كردن شكم بسيار مهم‌تر از ورزش است. خود پيام در مصاحبه‌هاي قديمي خود زماني كه به تيم ملي نوجوانان رسيده بود، مي‌گفت بسياري از دوستانش به خاطر گرفتاري مالي كنار كشيده‌اند. او هم در آستانه كنار رفتن بود اگر پدر و مادرش حاضر نمي‌شدند از شكم خود بزنند تا فرزندشان برود سر تمرين. 
فدراسيون‌‌ها بايد با حمايت‌‌هاي مالي، فراهم آوردن امكانات آموزشي، تغذيه‌اي و مربيان كارآزموده مسيري هموار براي پيشرفت اين ورزشكاران فراهم كنند. در اين زمينه كشتي انصافا عملكرد قابل تقديري داشته است. آن‌طور كه مربيان كشتي مي‌گويند استعداديابي در سنين پايين در استان‌ها به صورت بي‌وقفه جريان دارد و كم پيش مي‌آيد ورزشكاري به خاطر مشكل مالي از پيمودن مسير باز بماند. 
ورزش پديده‌اي همگاني است و بايد در دسترس همه قرار گيرد، فارغ از طبقات اجتماعي و وضعيت اقتصادي. هيچ جواني نبايد به دليل نداشتن بضاعت مالي، روياي قهرماني خود را پشت خط بگذارد و از رسيدن به آرزوهايش باز بماند. اما متاسفانه در بسياري از فدراسيون‌ها با وجود هزينه‌هاي گزاف هيچ سهمي به كودكان و نوجوانان نمي‌رسد. مديران فدراسيون فقط در فكر برگزاري چند رقابت و پر كردن صفحات گذرنامه‌شان با مهرهاي متنوع هستند و اگر از آنها بپرسي براي استعداديابي و پرورش كودكان و نوجوانان چه برنامه‌اي داريد احتمالا هيچ پاسخي نخواهند داشت.  پيام احمدي حالا نه فقط يك قهرمان، بلكه يك الگو و نماد است. نمادي از اينكه با اراده و حمايت صحيح مي‌توان از دل محروميت به اوج افتخار رسيد. مسوولان ورزش كشور هم با درس گرفتن از اين داستان‌ها گام‌هاي جدي‌تري در مسير عدالت ورزشي بردارند تا شاهد درخشش استعدادهاي بي‌شمار ديگري در ميادين جهاني باشيم و ديگر هيچ جواني به خاطر فقر از ميدان رقابت‌هاي ورزشي كنار گذاشته نشود.
ايران سرشار از استعدادهاي بالقوه در حوزه ورزش است كه فقط با كمي توجه و حمايت مي‌توانند پرچم ايران را در مسابقات معتبر جهاني به اهتزار درآورند. دختران و پسراني كه با چنگ و دندان اندك فرصتي كه نصيبشان مي‌شود را مي‌ربايند و از آن دستاوردهاي بزرگ مي‌سازند.