جاي موضوعات اميدبخش در فيلمنامه‌ها خالي است
كتايون رياحي با اشاره به فيلمنامه‌هايي كه اين روزها مي‌خواند بيان كرد كه بيشتر اين آثار تلخ شده‌اند و جاي موضوعات اميدبخش در آنها خالي است. كتايون رياحي در گفت‌وگويي با مهر درباره اينكه چه زماني دوباره به سينما و فضاي بازيگري برمي‌گردد، گفت: «اگر نقش، گروه و كارگردان و در كل مجموعه يك كار به گونه‌اي باشد كه بتواند مرا براي بازيگري وسوسه كند حتما به اين حرفه بازمي‌گردم ولي آيا مي‌توان چنين گروهي را يافت.» كتايون رياحي همچنين در مورد تلخي فيلمنامه فيلم‌ها در اين روزها صحبت كرده است. او كه در حال حاضر سينماي ايران را از طريق اخبار پيگيري مي‌كند با اشاره به اينكه فيلم «ابد و يك روز» را در سي‌وچهارمين جشنواره فيلم فجر ديده است، درباره فيلمنامه‌هايي شبيه اين فيلم گفت: «من اين فيلم را در ايام جشنواره ديدم و اكنون هم يكي از سرگرمي‌هايم اين است كه فيلمنامه‌ها را مي‌خوانم تا ببينم فيلمنامه‌ها چقدر پيشرفت كرده‌اند و چه روندي دارند. با اين حال در اين مدت كه بعضي كارها را خوانده‌ام، فكر مي‌كنم فيلمنامه‌ها تا حدي تلخ شده‌اند كه اين هم به نوعي نشات گرفته از خود جامعه است. اگر ما بخواهيم فضاي خوبي در سينما پيدا كنيم ابتدا بايد اين فضا در جامعه وجود داشته باشد و البته اگر هنرمند فكر كند كه بايد جامعه‌اش را هدايت كند بايد آن را به سمت اميد پيش ببرد.» رياحي معتقد است فيلمنامه‌ها در اين روزها بيشتر به انعكاس وقايع جامعه مي‌پردازند، اما بخشي از وظيفه هنر و هنرمند اين است كه جامعه را به سمت درستي هدايت كند و به سمت اميد بكشاند نه اينكه عين همان را كه در جامعه است به تصوير بكشد.