وزیر تعاون؛ کار و رفاه اجتماعی
جامعه بي‌نشاط و نااميد به نفع كيست؟
علي ربيعي
به مناسبت هفته كارگر، روز «كار، سلامت و نشاط اجتماعي» در بين كارگران پرانرژي ورزش مي‌كردم و با خود مي‌انديشيدم كه اين روزها جامعه ايران، تا چه اندازه به اميد و نشاط نياز دارد. جامعه نااميد، فاقد انرژي بزرگ اجتماعي است. آنها كه بذر نااميدي مي‌افشانند و شعار «هيچ چيز» زمزمه مي‌كنند، علاوه بر هدف مذموم خود كه تضعيف دولت است، تنها توفان درو خواهند كرد، زيرا نااميدي و بي‌نشاطي، آسيب‌هاي عظيم اجتماعي در پي خواهد داشت. جامعه سرخورده و بي‌نشاط ابتدا از نظر ذهني و سپس عملي تسليم زورگويان و غارتگران بين‌المللي مي‌شود. تهاجم فرهنگي و عوامل آن، تنها در تلاش براي مسخ و سست‌كردن انديشه‌هاي مذهبي و باورهاي ديني نيستند، كه اين ساده‌ترين راهبرد است؛ نااميد كردن مردم، قطعا همان سياستي است كه دروازه‌هاي كشور را به سوي دشمن خواهد گشود. اعتقاد دارم آنچه يك جامعه را متمايز مي‌كند خصلت توليدي آن است. در جوامع توليد‌گرا، فرهنگ تلاش و نشاط ارزشمند است اما در مقابل، جوامعي كه براساس رانت و موارد غيرتوليدي اداره مي‌شوند حتي اگر در كوتاه‌مدت رونقي را تجربه كنند به شكوفايي نمي‌رسند و خوشبختي را تجربه نمي‌كنند. جامعه‌اي كه در آن نيروي كار، انگيزه‌اي به زندگي و كار نداشته باشد، نمي‌تواند موتور محركه اقتصادي پويايي داشته باشد و لاجرم از پا درمي‌آيد. در يك جامعه نااميد است كه مي‌توان اختلاس كرد، رانت‌خوار بود، حق كارگران را ناديده گرفت و صدايي هم از كسي درنيايد. شهروندان بانشاط، كارگران پراميد، مردمي كه به آينده خود ايمان دارند، مي‌توانند با ناملايمت‌هاي اقتصادي مقابله كنند، مطالبه حقوق قانوني خود را داشته باشند و در برابر زورگويي و زياده‌خواهي‌ها بايستند. چنين مردمي، هم حس همياري و همدردي دارند و هم احساس مشاركت قوي. مردم نااميد تنها سر در گريبان خواهند برد و آينده براي‌شان چنان بي‌معناست كه حتي گامي نيز به سويش برنخواهند داشت. سنگ زدن به شيشه رقيب، به بهانه مخالف بودن با عقايد من، چشم بستن و دهان گشودن در مخالفت با همه اتفاقات خوب، تزريق حس ناامني و نااميدي، فقط گشودن راهي براي ورود توفان است. شرايط نيروي كاري كه در عرصه توليد زحمت مي‌كشد بايد به شكلي مهيا شود كه بتواند ورزش و پويايي را به متن زندگي اجتماعي و خانوادگي خود ببرد تا از طول عمر و زندگي بهتري بهره گيرد. ما در كنار تمام اقدامات مادي و عمراني بايد تلاش كنيم انرژي اجتماعي جامعه به ويژه كارگران به عنوان مهم‌ترين قشر جامعه را افزايش دهيم. اهميتي ندارد كه در كدام سمت و سوي عقايد سياسي ايستاده‌ايم، مهم آن است كه همه در يك مرز و با يك زبان و دين مشترك، زير پرچم سه رنگ ايران اسلامي زندگي مي‌كنيم.