معلمان نيازمند چتر واحدي هستند
فاطمه سعيدي
عضو كميسيون آموزش و تحقيقات مجلس
جامعه فرهنگيان ايران از داشتن يك نظام صنفي كارآمد محروم است. از سوي ديگر نگاه به خواسته‌ها و مطالبات اين صنف متاسفانه در طول سال‌هاي گذشته يك نگاه مبتني بر حل مشكل نبوده و همواره به طرح مطالبات فرهنگيان به صورت امنيتي نگاه مي‌شده است در حالي كه فرهنگيان ايران از پايبند‌ترين اقشار نسبت به مباني نظام جمهوري اسلامي و انقلاب بزرگ ملت ايران بوده‌اند لذا انصاف نيست اين قشر بزرگ و شريف را با نگاه امنيتي بنگريم. بنابراين بايد با يك تعامل دو سويه در فضايي آرام و به دور از تنش‌هاي ايجاد شده معضلات و مشكلات فرهنگيان شناسايي شده و براي حل آنها چاره‌انديشي كرد. شكل دهي يك اتحاديه صنفي بزرگ با كمك دولت و با مديريت فرهنگيان مي‌تواند نخستين گام براي حل اين مشكل باشد.
آنچه امروز براي فرهنگيان كشور در درجه اول اهميت قرار دارد اين است كه بتوانيم با كمك مجلس، دولت و نهادهاي فرهنگي غيردولتي اعم از تشكيلات صنفي موجود قدمي براي رفاه و افزايش منزلت اجتماعي اين قشر‌برداريم. لذا با توجه به اين اولويت بايد تشكيلات جامعي فراهم شود كه بتواند تمامي مطالبات بر زمين مانده فرهنگيان را نمايندگي كند و براي حل آنها پيش قدم شود.
خوشبختانه در دولت تدبير و اميد فضاي فعاليت صنفي بيش از گذشته فراهم آمده و كمي از نگاه امنيتي و برداشت‌هاي غلط نسبت به خواسته‌هاي فرهنگيان فاصله گرفته‌ايم. با اين حال هنوز هم تا رسيدن به نقطه مطلوب فاصله داريم. فرهنگيان كشور بايد بتوانند از تريبون خودشان صداي‌شان را به مسوولان برسانند. خواسته‌اي كه از دل جامعه بزرگ فرهنگي كشور بجوشد راه اجابتش سهل‌تر از موضوعاتي است كه ديگران بخواهند براي آنها فراهم كنند.
متاسفانه فاصله درآمدي فرهنگيان با اقشار مختلف فاصله معناداري است و دولت نيز با وجود تنگناهاي مالي و شرايط خاص كشور نمي‌تواند بيش از آنچه امروز مي‌بينيم بودجه‌هاي لازم را تخصيص دهد. در عين حال فرهنگيان بيش از ٢٠ سال است كه بازوي اقتصادي و صندوق ذخيره‌اي دارند كه مي‌تواند در راه‌حل مشكلات آنها پيشگام شود. تنها بايد اجازه داد اين بازو مطابق با قواعد يك سازمان اقتصادي و تجاري فعاليت كند تا از ثمرات فعاليتش همه فرهنگيان بهره‌مند شوند.
اينجاست كه نقش سازمان‌هاي غير دولتي پر رنگ مي‌شود. فرهنگيان كشور با توجه به ظرفيت‌هايي كه از پيش فراهم شده مي‌توانند خود پيش قدم شوند و اين ظرفيت‌ها را فعليت بخشند. بنابراين لازم است در مجلس شوراي اسلامي و با كمك دولت مقدمات ايجاد يك تشكيلات واحد و قدرتمند ايجاد شود تا ضمن سامان بخشي به اتحاديه‌ها و انجمن‌هاي فعلي همه آنها را زير يك چتر واحد جمع كند.
برخورد با معلمين فعال در حوزه مطالبات صنفي بايد با سعه صدر نهادهاي امنيتي و قضايي به حداقل ممكن برسد. اگر هر سه قوه در نظام سياسي ايران به اين باور برسند كه خواسته‌هاي فرهنگيان نه يك معضل و تهديد بلكه يك فرصت براي كشور است مي‌توان اميدوار بود اين خواسته‌ها به دست خود فرهنگيان اجابت شود. معلم و بازنشسته فرهنگي چيزي جز رفاه و آرامش نمي‌خواهد. آيا مي‌توان گفت يك قشر عظيم از ملت حق ندارد خواستار افزايش رفاه و آسايش خود باشد؟ مسلما چنين چيزي غيرممكن است. پس بايد همه كمك كنيم تا شان و منزلت معلمان از هر شيوه‌اي كه مقدور و ميسر است ارتقا يابد. در اين راه يكي از مهم‌ترين گام‌هاي اوليه تشكيل يك اتحاديه سراسري و واحد براي تمام فرهنگيان كشور است. مي‌توان با
هم انديشي معلمان و فعالان صنفي وحدت بر سر مهم‌ترين موضوعات را رقم زد و بر پايه آن وحدت اقدامات عملي متعددي را سامان داد.