لانتوري و 16+
در يك هفته گذشته فروش بيش از يك ميليارد توماني را رد كرده و پر مخاطب‌ترين فيلم جشنواره فجر بوده است؛ درباره اكران اين فيلم نكات تامل برانگيزي وجود دارد كه به نظر مي‌رسد بايد مسوولان فرهنگي كشور، سازندگان فيلم و تماشاچيان به آن توجه كنند:
1- چرا براي اين فيلم و تماشاي آن براي كودكان و نوجوانان محدوديت‌هاي قانوني و سني در نظر گرفته نشده است؟ مثلا 18+؛ چرا مسوولان سينماها و گيشه‌ها به خانواده‌ها تذكري درباره موضوع فيلم نمي‌دهند و مانع حضور كودكان و نوجوانان در سالن‌هاي سينما نمي‌شوند؟ چرا عوامل فيلم به خصوص تهيه كننده در پوسترهاي فيلم، تبليغات سردرسينماها، سايت‌هاي بليت‌فروشي و به خصوص شروع فيلم هيچ هشداري نسبت به موضوع فيلم نمي‌دهند و اعلام نمي‌كنند كه تماشاي اين فيلم براي گروه سني 16+ يا 18+ توصيه نمي‌شود يا حتي ممنوع است؟ البته به صورت محدود در تبليغات ماهواره‌اي فيلم اشاره‌اي به اين موضوع شده ولي واقعيت اين است كه نشان دادن صحنه‌هاي هيجان‌انگيز در تيزرهاي ماهواره باعث شده اين هشدار چندان كه بايد و شايد از سوي مخاطبان ديده نشود.
2- چرا پدر و مادرها كودكان خردسال و نوجوان خود را به تماشاي فيلمي مي‌برند كه سرتاسر آن خشونت را عريان و بي‌پروا به تصوير مي‌كشد و حدود 20 دقيقه بارها صورت اسيدپاشي شده زني را (اگرچه كه گريم است و سينمايي) نشان مي‌دهد؟ پدري كه كودك پنج ساله خود را به سينما براي تماشاي لانتوري آورده بود مي‌گفت كسي نبوده تا فرزندش را در خانه نگهدارد؛ پدر ديگري كه فرزند نوجوانش در هنگام پخش فيلم بارها جلوي چشمش را مي‌گرفت و از ترس فرياد مي‌زد، به فرزندش مي‌گفت با موبايلش بازي كند تا فيلم تمام شود و مادر كودكي با تمام شدن فيلم و در پاسخ به اينكه چرا كودكش را به تماشاي اين فيلم آورده، پاسخ داد: «حقش هست، دايم مي‌گفت من را به سينما ببريد» و....
آيا پدرو مادرها نبايد به اين فكر كنند كه فرزندان‌شان را به تماشاي چه فيلمي مي‌برند و نبايد پيش از فيلم درباره موضوع آن تحقيق كنند؟ آيا وقتي پدري يا مادري در سينما ديد كه صحنه زورگيري به نمايش درآمد يا اسيدپاشي پخش شد نبايد فرزندش را از سينما بيرون ببرد؟ آيا اينكه كسي نيست بچه را در خانه نگهدارد توجيه بردن كودك به فيلمي است كه خشونت را عريان به تصوير مي‌كشد؟ آيا پدر و مادر اين كودكان به تاثيرات مخرب اين فيلم‌ها در ذهن و آينده زندگي كودك‌شان فكر مي‌كنند و اينكه ذهن كودك‌شان صفحه‌اي زيبا و خالي است كه با تماشاي اين صحنه‌ها خط‌هاي تيره و عميقي روي آن نقش مي‌بندد كه پاك كردن آن به اين سادگي‌ها نيست؟ به پرونده مرگ پسر 12 ساله‌اي (محمد مهدي) كه به تقليد از سريال «پنج كيلومتر تا بهشت» خود را پنج سال پيش حلق‌آويز كرد تا روحش از آنچه ديگران درباره‌اش مي‌گويند باخبر شود و براي رسيدگي به آن مدير شبكه سوم سيما، كارگردان و تهيه‌كننده سريال هفته گذشته به دادسرا احضار شدند، نگاهي بيندازيد تا تاثير تماشاي يك فيلم بر ذهن كودكان و نوجوانان را بيشتر متوجه شويد. جامعه ايران اين روزها چه قبول كنيم چه نه، شاهد رشد انواع خشونت است و متاسفانه سن ارتكاب به جرم و بزه نيز در جامعه ما روزبه‌روز درحال پايين آمدن است؛ فقط كافي است به اخبار خودكشي دانش‌آموزان، اعتياد كودكان، آمار كودكان زنداني در كانون اصلاح و تربيت، قتل توسط كودكان و... نگاهي بيندازيد؛ آيا ديدن زودهنگام خشونت و نقش بستن آن در ذهن كودكان و نوجوانان نمي‌تواند آثار تخريب‌گر و ويران‌كننده‌اي در آينده آنها داشته باشد؟ آيا تماشاي اين تصاوير از سوي گروه‌هاي سني اينچنيني نمي‌تواند خود رواج‌دهنده خشونت باشد؟
فقط براي لحظه‌اي به كودكي فكر كنيد كه در سالن سينما خرس عروسكي‌اش را جلوي صورتش گرفته بود تا اسيدپاشي و قصاص اسيدپاش را نبيند؛ و به اين فكر كنيد كه كودك شب‌هاي گذشته را چگونه صبح كرده است؟