مهارت ادمان در خلق آثار انتزاعي كوچك

من اغلب در رويال آكادمي و گالري تيت لندن از بزرگي كارهاي انتزاعي شگفت‌زده شده‌ام. خيلي‌هاشان به قدري بزرگ‌اند كه در يك خانه معمولي جا نمي‌شوند مگر اينكه در يك تالار آويزان شوند. آنقدر كه آدم گمان مي‌كند كه در نمايشگاه‌هاي عمومي بزرگ كه فضا مساله چندان بااهميتي نيست، هنرمند فرصت را غنيمت شمرده و از تمام فضايي كه در اختيارش قرار گرفته استفاده كرده و سعي نكرده خود را محدود به فضا كند و جوهره‌ اثر خود را در فضايي بريزد كه ما با آن بيشتر احساس راحتي كنيم. اين را گفتم، اما بعضي موضوعات به فضايي وسيع براي پرداختن نياز دارند، مانند صحنه‌هاي نبرد در دريا يا روي زمين، يا آثاري كه تعداد زيادي آدم را به تصوير مي‌كشد، با اين حال اين معيار به يقين در مورد كارهاي انتزاعي «كوچك» كه مي‌تواند «زيبا» باشد، صدق نمي‌كند. مهارت ادمان در اين است كه جوهره آنچه را مي‌خواهد بگويد در يك فضاي كوچك مي‌ريزد و اين ديگر با بيننده است كه نقاشي را آن گونه كه مي‌خواهد تفسير كند، درست به همان شكل كه موسيقي يا يك شعر را تفسير مي‌كند.