۱۰:۱۰ دقيقه در موسيقي تلفيقي
جواد افتاده
موسيقي و به خصوص كنسرت‌ها اين روزها به وضوح تلفيق مي‌شود. گاهي زشت، تلفيق سياست‌هاي تند مي‌شود و بخشي از مردم و موسيقيدانان از آن محروم مي‌شوند و گاهي زيبا، در سازها و سبك‌ها تلفيق مي‌شود و معنا و هويت جديد خلق مي‌كند. يكي نامجو مي‌شود و ديگري دنگ‌شو! برخي «عباس مهرپويا» را مبتكر موسيقي تلفيقي ايران مي‌دانند. فردي كه در زمان‌هاي عجيب به سبك جديد روي آورد و خشت اصلي موسيقي تلفيقي را به تنهايي در ديوار سفت موسيقي آن روزها گذاشت.
يكي از اين تلفيقي‌هاي جديد گروه «۱۰: ۱۰ دقيقه» است؛ گروهي كه اين هفته در «شب شنبه‌هاي حافظ» درخشيد. عنوان اجراي آنها در تالار حافظ «فاصله كانوني» بود، اجرايي كه در برگزاري هم سعي كردند متفاوت باشند و گاهي احساس پرفورمنس را در تالار حافظ به مخاطب القا كنند.
تالار حافظ اين روزها در شب‌هاي حافظ ميزبان گروه‌هاي موسيقي نوپا و جوياي نامي است كه مخاطبان كم ولي عميق دارند. مطمئنا حافظ امكانات لازم (حداقل مانند صدا و نور) را براي اجراي كنسرت ندارد اما بايد به مديران آن تبريك گفت كه اين راه را جوانان اين سرزمين باز گذاشته‌اند كه در اين قالب ديده شوند.
۱۰:۱۰ ساعت اتمام جنگ جهاني دوم و نماينده صلح و دوستي است. عنوان جذابي كه اين گروه با خلاقيت براي خود انتخاب كرده است مي‌تواند نشان از فهم بازاريابي و روابط‌عمومي اين گروه داشته باشد تا بتواند مخاطب خود را درگير كند.
آلبوم اول گروه ده و ده دقيقه قرار است ۲۶ شهريور در كتابفروشي فرهنگ واقع در بلوار كشاورز رونمايي شود؛ رونمايي كه مي‌تواند آغازي براي «ديده شدن» اين گروه باشد و بايد منتظر بود و ديد فاصله كانوني مخاطب با اين گروه چگونه خواهد بود و آيا «بر اين درياي بي‌خورشيد»، «شناور سوي ساحل‌هاي ناپيدا» مي‌روند يا خير؟