گردهمايي اعضاي كانون صنفي اساتيد
با حضور توفيقي و عارف
دانشگاه هيچگاه
در جايگاه خودش قرار نگرفت
اعتماد| روز پنجشنبه گردهمايي سراسري اعضاي كانون صنفي استادان دانشگاهي ايران با حضور جعفر توفيقي، نايب دبير كانون صنفي اساتيد دانشگاه و وزير علوم دولت اصلاحات و محمدرضا عارف، رييس فراكسيون اميد مجلس شوراي اسلامي برگزار شد.
عارف در اين نشست در انتقاد از جايگاه دانشگاه گفت: «دانشگاه هيچگاه نتوانسته در جايگاه خود قرار بگيرد. نگاه به دانشگاه مصرف‌كننده بودجه است نه به عنوان توليد‌كننده ثروت. البته اين نگاه به تدريج تغيير كرد چون با پول نفت نمي‌شد كشور را اداره كرد.» او با اشاره به اينكه از اوايل روزهاي بعد از انقلاب فرهنگي يكي از چالش‌ها در مورد اساتيد بود، اينكه جايگاه استاد در نظام تصميم‌گيري و تصميم‌سازي كجا قرار دارد، اضافه كرد: «من از روزهاي اول بعد از انقلاب فرهنگي و بحث بازگشايي دانشگاه‌ها سوالاتي درباره جايگاه استاد در نظام تصميم‌سازي داشتم، اين سوال از ناحيه اساتيد اين بود كه چه بايد كرد؟ خيلي از دوستان كه در جريان بازگشايي دانشگاه‌ها بعد از انقلاب فرهنگي بودند، درگير اين سوال بودند. ما در سال‌هاي بعد از انقلاب، ۱۵۷ هزار دانشجو داشتيم در حالي كه تعداد زيادي از اساتيد از ايران رفته بودند يا بر اساس ضوابط آن زمان اخراج و بازنشسته شده بودند. اساتيد با وجود كمبودهايي نيروي انساني در آن زمان خوش درخشيدند. امروز ما تعداد زيادي دانشجو داريم كه وضعيت خيلي خوبي را پيدا كرده‌اند. انصافا در پاسخ به چه بايد كرد، خوب عمل شد. ياد نداريم در دهه شصت به استادي حتي شب شروع كلاس‌ها گفته باشند اين درس بي‌استاد مانده و آن استاد نيايد. منتها با توجه به انحلال هيات‌هاي امناي دانشگاه و جانشيني هيات‌هاي سه‌نفره بحث نقش اساتيد در نظام تصميم‌سازي احساس مي‌شد.» عارف به سياست‌هاي نظام و جلسات قبل از انقلاب شاره كرد و گفت: «دانشگاه هيچگاه نتوانسته در جايگاه خود قرار بگيرد. نگاه به دانشگاه مصرف‌كننده بودجه است نه به عنوان توليد‌كننده ثروت. البته اين نگاه به تدريج تغيير كرد چون با پول نفت نمي‌شد كشور را اداره كرد. در عمل مشخص شد تنها مزيت ما نيروي انساني است. رييس دانشگاه نبايد از اول فروردين دغدغه مالي داشته باشد.» عارف گفت «بايد واقعيت‌ها را بپذيريم. هنوز عده‌اي به دانشگاه اعتماد نمي‌كنند. » توفيقي هم در اين نشست گفت: «عمده فعاليت كانون بايد در سياستگذاري و ارتقای تصميماتي كه نظام علمي كشور را به پيش مي‌برد باشد. در واقع همه ما ذي‌نفع هستيم و بايد حداكثر تاثيرگذاري را داشته باشيم. امروز دانشگاه بايد احساس ماموريت ملي و جهاني داشته باشد. بحث حكمراني خوب و شايسته‌سالاري مطرح است. امروز دانشگاه گرفتار ديوان‌سالاري بسيار نا‌كارآمد دولتي است. در برنامه چهارم وزارت علوم شاهكار كرد و گفت دانشگاه‌ها از كليه قوانين و مقررات كشور مستثنا هستند. يعني هيات امنا قانون‌گذار دانشگاه است؛ اما مجددا ديوان‌سالاري نا‌كارآمد دولت بر آن مستولي شد. امروز بين كاركرد وزارت علوم و دانشگاه تفاوتي نيست و اين دانشگاه‌ها را از كار انداخته است.»