جوگير نشويم
احمد شيرزاد
انتخابات در بسياري از كشور‌ها در دوره‌اي مشخص برگزار مي‌شود و افراد يك جامعه با حضور در پاي صندوق‌هاي راي به كانديداي مورد نظر خود راي مي‌دهند. موضوعي كه كاملا طبيعي است و ممكن است در تمام نقاط دنيا رخ دهد، پشيماني بسياري از افراد از مشاركت در انتخابات است و اين موضوع به كاهش 30 درصدي محبوبيت دولت‌ها خواهد انجاميد. دليل اين نارضايتي و كاهش محبوبيت، مواجهه دولت‌ها با مشكلات بسيار است. اين موضوع در ايران نيز سابقه دارد و نمونه آن واكنش افكار عمومي به دوره دوم آقاي خاتمي است. واقعيت آن است كه در انتخابات‌هاي تمام دنيا مردم هزار انتخاب ندارند و اغلب انتخاب از بين دو گزينه خواهد بود. افكار عمومي اين روزها در فضاي مجازي انتقاداتي را به دولت دوازهم مطرح مي‌كند. حال سوالي كه به وجود مي‌آيد آن است كه چند درصد منتقدين واقعا در انتخابات شركت كرده و چند درصد به روحاني راي داده‌اند؟ بر پيشاني كسي ننوشته است كه در ارديبهشت 96 به چه كسي راي داده فلذا اين موضوع بسيار محتمل است كه جرياني در پس اين اتفاقات وجود داشته باشد. اين موضوع كه درصدي از محبوبيت دولت‌ها كم شود امري طبيعي است. شرايط كشور ما شرايطي ويژه است. به عنوان نمونه برخي از موج انتقاد‌ها پيرامون لايحه بودجه سال آينده بود. يكي از مشكلات اصلي دولت‌ها در كشور ما آن است كه بسياري از درآمد‌ها محقق نمي‌شود؛ همچنين در آمد حاصل از فروش نفت محدود است. براي حل اين مشكل بايد دست به اصلاحات ساختاري زد. براي اصلاح ساختاري دولت بايد شجاعت و جسارت لازم را داشته باشد اما تمامي دولت‌ها به دليل وجود مشكلات سياسي در كشور از اين اصلاح ساختاري واهمه دارند. اگر دولت اول حسن روحاني جسارت لازم را داشت و تغييرات ساختاري را در دولت اول خود كليد مي‌زد، امروز با بسياري از اين مشكل‌ها مواجه نمي‌شد. به عنوان نمونه قيمت نان در دوران روحاني نزديك به سه سال ثابت بود اما مگر تا كي مي‌توان اين قيمت را ثابت نگه داشت؟ در اين مثال مشت، نمونه خروار است.
نمي‌توان گفت نقدهايي كه اين روزها مطرح مي‌شود، وارد نيست اما بايد ابعاد مختلف اين انتقاد بررسي شود. زماني كه بخش عام جامعه انتقادي را مطرح مي‌كند، آن انتقاد مشكل آن بخش از جامعه است و معمولا به مسائل كلان كشور در اين نقد‌ها توجه نمي‌شود اما وقتي به عنوان روزنامه‌نگار و بخش تصميم‌گير نقدي را مطرح كرده و قصد تصميم‌گيري داريم بايد مصلحت مردم و كشور را در نظر داشت و از ديد عاميانه فاصله گرفت. اينكه از بخش عام جامعه انتظار داشته باشيم حكيمانه صحبت كنند، انتظار غلطي است اما انتظار برخورد و تصميم حكيمانه از سوي مسوولان وجود دارد.
برخي معتقدند موجي از نااميدي از دولت ايجاد شده است اما بسيار بعيد است اين اتفاق افتاده باشد. ما همواره بايد به ياد داشته باشيم كه دولت دوازدهم و حسن روحاني مخالفان جدي دارند و اين مخالفان ممكن است در هر لباسي ظهور كنند. جريان مخالف دولت قدرت رسانه‌اي زيادي دارد؛ اين قدرت رسانه‌اي ممكن است نتواند كانديدايي را پيروز انتخابات كند اما قدرت تخريب اين رسانه‌ها بسيار بالاست بنابراين در اين مواقع بايد بسيار هوشمندانه عمل شود تا دلسوزان در زمين مخالفان بازي نكنند.
اين اتفاق در دوم دولت اصلاحات نيز رخ داده و ما تجربه چنين شرايطي را داريم بنابراين فضاي عجيبي رخ نداده و نبايد جوگير شد. در دولت دوم خاتمي هر نسيم اميدي در جامعه مي‌وزيد عده‌اي مخالفت كرده و فضايي را عليه دولت به وجود مي‌آوردند اما بعد از آنكه دولت شكوفا شد، يكي از بهترين دوران جمهوري اسلامي ايران را در دولت اصلاحات شاهد شديم و بسياري ازاصولگرايان نيز بر اين موضوع صحه مي‌گذارند. دولت اصلاحات فضا را براي نقد آزاد گذاشت و همين موضوع سبب شد مردم آزادانه نسبت به تمامي موضوعات اظهارنظر كنند؛ اما قدر آن فرصت دانسته نشد و پس از پايان دولت اصلاحات ما شاهد بسته شدن فضابراي نقد بوديم به صورتي كه امكان نقد از بقال محل هم وجود نداشت! بنابراين دولت در مواجهه با اين نقد‌ها بايد صبور باشد و حاميان دولت نيز موظف هستند افكار عمومي را نسبت به مصلحت كشور آگاه كنند.
فعال سياسي اصلاح‌طلب