گفت‌وگو به جاي مناقشات
رضا صالحي‌اميري
گفت‌وگو و تعامل در دنياي امروز مهم‌ترين اصل براي توسعه ملي به شمار مي‌رود. در جامعه‌اي كه در آن گفت‌وگو شكل نمي‌گيرد، انسان‌ها نسبت به هم بيگانه‌اند و امكان رسيدن به وحدت و انسجام ملي ميسر نمي‌شود. اين مطلب از آنجا اهميت دارد كه ريشه اصلي منازعات جهاني در يك قرن گذشته، تخاصم فرهنگي است و تخاصم نيز عمدتا به‌دليل عدم گفت‌وگو و مداراي فرهنگي شكل مي‌گيرد. امروزه بر همگان آشكار شده است كه بهترين شيوه تعامل با جهان پيرامون گفت‌وگو و مذاكره است، اما متاسفانه هنوز در بطن جامعه بسترهاي لازم براي اين گفت‌وگو شكل نگرفته است.
بي‌ترديد براي رسيدن به همدلي و اشتراك گفتماني، فرهنگي و اجتماعي نياز به گفت‌وگو داريم. براي تعالي اخلاقي و احياي ارزش‌هاي اخلاقي و فرهنگي نيز نيازمند گفت‌وگو هستيم. تنها در صورتي مي‌توان انتظار داشت كه اعتماد اجتماعي، نشاط اجتماعي و مشاركت اجتماعي در جامعه پررنگ‌تر شود كه ميزان تحمل افراد جامعه نسبت به يكديگر افزايش يابد و روحيه تعامل و گفت‌وگو در تمامي سطوح جامعه شكل گيرد. گفت‌وگو نه تنها در ميان اقشار مختلف مردم كه در ميان مسوولان و جامعه نيز بسيار داراي اهميت است. البته بايد توجه داشت كه گفت‌وگو و آداب آن نيازمند شناخت و درك متقابل است و در اين زمان است كه حس احترام و اعتماد در ميان دو طرف شكل خواهد گرفت. ما براي گفت‌وگو با مردم و درك روشن از مطالبات آنان به گروه‌هاي مرجع و بزرگان فرهنگ و هنر و ادب نيازمنديم، چراكه بين اين قشر با متن اجتماعي زبان مشترك وجود دارد. به سخن ديگر اصحاب فرهنگ و ادب و هنر را مي‌توان حلقه‌هاي ارتباطي با متن جامعه دانست.