دنياي اين روزها منهاي انرژي هسته‌اي
فرهنگ ناهنجار و بي‌تفاوتي مردم
نيكي كريمي
جامعه امروز ايران، جامعه‌اي پر از ناهنجاري‌هاي مختلف و البته مشكلات مختلف است. مشكلات اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي سرازير شده و از طرف ديگر مردم هم در اين تنگناها، به جاي بازگشت به اصول و آرامش، هرروز بيشتر از ديروز در ناهنجاري‌هاي فرهنگي گرفتار مي‌شوند و حواس‌شان نيست كه شرايط سخت، آنها را هم سخت كرده است. اتفاقات چند سال گذشته، اين وضعيت ناخوشايند را به وجود آورده و حالا در چنين شرايطي بيشتر از آنكه حواس‌مان به حل مشكلات و ناهنجاري‌ها باشد، همه نگاه‌ها به سمت مذاكرات هسته‌اي رفته است و اينكه در نهايت نتيجه چه مي‌شود. آدم‌ها تمام اتفاقات زندگي خود را به نتيجه مذاكرات موكول كرده‌اند و اتفاقي كه در وين مي‌افتد. مهم هم است. به هرحال اين پرونده‌اي است كه در سال‌هاي اخير يكي از دلايل اصلي مشكلات اقتصادي و اجتماعي مردم بوده و زندگي خود را به نتيجه اين پرونده مرتبط مي‌دانند. اما در كنار تمام اين اهميت، جاي چيزهاي ديگري خالي است؛ فرهنگ‌سازي تعطيل شده و مردم ديگر حتي به پيام‌هاي اخلاقي روي بيلبوردها هم نگاه نمي‌كنند چه برسد به برنامه‌ها، همايش‌ها و... كه هرچندوقت يك‌بار به هدفي برگزار مي‌شود و هيچ نتيجه‌اي هم ندارد. فرهنگ همدلي و همزباني هم از بين رفته است. ديگر مثل گذشته آدم‌ها به يكديگر اعتماد ندارند و در اين بي‌اعتمادي ترجيح مي‌دهند فقط گليم خود را آب بيرون بكشند و ديگران، آدم‌هايي كه در كنار آنها در اجتماع زندگي مي‌كنند و سرنوشت‌شان، ديگر اهميتي ندارد. اين فرهنگ تهي مخرب، سرنوشت جامعه را عوض كرده و در كنارش مشكلاتي مثل بيكاري، فقر و سختي زندگي باعث شده تا هيچ‌كس حواسش به روزگار و شرايطي كه در آن هستيم نباشد. در اين شرايط مذاكرات هسته‌اي و اتفاقي كه در وين رخ مي‌دهد، همه توجهات را جلب كرده؛ اتفاقي كه در نگاهي اميدوار و خوش‌بينانه مي‌توانيم درباره آن بگوييم؛ با رسيدن توافق، تمام اين نگاه‌هاي منتظر و اميدوار مردم به نتيجه مطلوب و دلخواه خود مي‌رسد و همين مي‌تواند جايي براي اميدواري باشد. مردمي كه نتيجه انتظار خود را بگيرند، با شور و اشتياق بيشتري به خود و آينده خود و جامعه نگاه مي‌كنند. مردمي كه اميدوار مي‌شوند، نشانه‌هاي خطرهاي مختلف اجتماعي را سريع‌تر درك مي‌كنند و براي رفع آنها پيشقدم مي‌شوند. اميدواري حساسيت خوبي براي از بين بردن مشكلات و ناهنجاري‌ها را ايجاد مي‌كند و باعث مي‌شود، همدلي و همزباني كه حلقه مفقودشده جامعه اين روزهاي ما است، دوباره پيدا شود و روزهاي آينده بهتر از قبل ساخته شوند.