جايزه «جلال ستاري» توسط كامبيز درم‌بخش
به عليرضا مشايخي اهدا شد
اعتماد| روز گذشته مراسم رونمايي از فصل اول «كتاب استوديو تهران» در حالي برگزار شد كه جايزه «جلال ستاري» توسط «كامبيز درم‌بخش» - كارتونيست- به عليرضا مشايخي اهدا شد. جايزه «جلال ستاري» هر دو سال يك بار در يك سمينار علمي به سه نفر از بزرگان حوزه هنر و اسطوره‌شناسي، تفكر راجع به هنر و رشته‌هاي مختلف هنري، اهدا مي‌شود. امسال اين جايزه و اين تقدير به پاس بنيان موسيقي استاد عليرضا مشايخي، به او تعلق گرفته است. در اين مراسم «حميدرضا اردلان» - پژوهشگر و معاون فرهنگي
خانه هنرمندان- عليرضا مشايخي را جزو معدود هنرمندان و موسيقيدانان و متفكران كشور دانست كه با جرات، جسارت و شهامت كار كرده است و از آثار موسيقيدانان مغرب زمين تقليد نكرد، مگر در دوره جواني. او به اين مساله اشاره كرد كه «مشايخي» جزو معدود كساني است كه به موضوع به عنوان اصل و ذات خود موضوع انديشيده‌اند: «آثار اين هنرمند به همين دليل آثاري نيست كه بخواهد جماعتي را جذب يا دفع كند، بلكه اثري است كه در بطن خودش طرح مساله مي‌كند.»در اين مراسم «عليرضا مشايخي» به طنز گفت: «خانم‌ها و آقايان، من خود عليرضا مشايخي هستم. پرسوناژ زن فيلم صحراي سرخ اثر ميكل‌آنجلو آنتونيوني كه مونيكا ويتي آن را بازي مي‌كرد، در جمله‌اي مي‌گويد، دلم مي‌خواهد تمام آدم‌هايي كه دوست دارم مثل ديوار دور خودم داشته باشم و هميشه با آنها در يك تعطيل ابدي زندگي كنم. خانم‌ها آقايان، بنده در اين تعطيل ابدي زندگي مي‌كنم و اين ديوار قشنگ دورم را آدم‌هايي مثل سهراب حسيني، دكتر حميدرضا اردلان و تمام شاگردانم تشكيل مي‌دهند. اينها ديواري از مهرباني هستند كه تحمل ناملايمات اين مملكت را كه همه شما مي‌شناسيد، براي من ممكن ساختند.»اين هنرمند سپس با اشاره به اينكه هميشه از من مي‌پرسند چرا در تهران زندگي مي‌كني، عنوان كرد: «من تهران را خيلي دوست دارم و اين ديوار دور خودم را نيز خيلي دوست دارم و در تعطيلي بسيار قشنگي به سر مي‌برم و كاملا راضي هستم و از شما متشكرم كه به من و امثال دكتر اردلان، سهراب حسيني و سهيل حسيني حمايت معنوي مي‌دهيد. به هنر فكر كردن و در هنر ابداع كردن در ايران آسان نيست، من در اين زمينه يك تجربه
50 ساله دارم. وقتي كه فارغ‌التحصيل دانشگاه وين شدم و برگشتم به تهران، تمام اساتيد موسيقي تنها سعي‌شان در گوش نكردن به حرف‌هاي من بود. سمينار يا كنسرت برگزار مي‌كردم به شاگردان‌شان مي‌گفتند نيايند ولي من نه تعجب مي‌كردم و نه گله و الان هم به حساب گله نمي‌گويم دارم براي جوان‌ترها مي‌گويم كه اگر به كاري كه مي‌كنيد، معتقد باشيد اصلا احتياجي به حمايت اساتيد نداريد. شما احتياج به حمايت خودتان داريد و بايد انديشيدن را آن‌گونه كه دكتر اردلان فرمودند، آغاز كنيد و اگر به اين انديشيدن دل‌ببنديد هيچ قدرتي نمي‌تواند در شما سستي ايجاد كند.» در ابتداي اين مراسم «محمد محرمي» نوازنده چيره‌دست به اجراي دودوك پرداخت كه مورد استقبال حاضران واقع شد و پس از آن از «حميدرضا اردلان» با اشاره به تصاويري كه در نگارخانه «زمستان» به نمايش درآمده است، به اين مساله اشاره كرد كه يك كتاب يا فصلنامه، يا مكتوبي به نام كتاب «استوديو تهران» در شهر تهران، كشور ايران به چاپ رسيده كه قرار است از اين به بعد به زندگي و حيات خود ادامه دهد. او در ادامه با اشاره به موضوعيت زمان در انديشه، زبان و هنر مدرن متفكران آلماني و در راس اين متفكران هايدگر، عنوان كرد: «ما در ابتدا به موضوعات توجه نكرديم به افرادي كه اين موضوعات را بيان كرده بودند توجه كرديم، يعني خود هايدگر براي ما موضوع قرار گرفت و نه آن چيزي كه هايدگر گفت. بعد از آنكه هايدگر و ديگران براي ما موضوع قرار گرفتند ما به آثار آنها توجه كرديم؛ بعد از كشف آن آثار اما به سابقه اين كشف توجه نكرديم. سابقه اين كشف در كشور ما مطابقت با سابقه اين كشف در كشور آنها نداشت. شايد واژه كشف دقيق نباشد و بتوان ابداع يا چيز ديگري به آن اطلاق كرد.»دكتر اردلان سپس ضمن اشاره به چاپ كتاب استوديو تهران، ادامه داد: «اين مجموعه نه اينكه رسيده يا مي‌رسد يا خواهد رسيد به آن مرتبه؛ اما هدف اين است كه موضوعاتي طرح مساله شوند و اين موضوعات، موضوعاتي نيست كه الزاما تقليد از مغرب زمين باشد.» اين موسيقيدان در ادامه افزود: «طرح مساله با مصرف يا توليد يك چيز تفاوت بنيادين دارد، طرح مساله يعني اينكه مساله‌اي وجود دارد، گوش ما دچار يك مساله است، موسيقي دچار يك مساله است و من يك مساله در مقابل اين مساله طرح مي‌كنم يا همان مساله را طرح مي‌كنم. جايزه «جلال ستاري» اثر مجسمه ساز معاصر ايران، جناب آقاي دارش است. جنس اين مجسمه پلكسي گلاس نيست و واقعا برنز است و حدود هشت ماه روي طراحي آن كار شده است كه نشان‌دهنده يك اسطوره است كه روي يك پاي ايستاده است، شايد تعبيري از وضعيت تفكر و اساطير در ايران باشد. پايه‌اش هم واقعا چوب است و پلاك روي آن نيز براي شخص عليرضا مشايخي حكاكي شده و از بازار خريداري نشده است.»در پايان اين مراسم، «سهراب حسيني» به نمايندگي از استوديو و مكتب تهران، به سخنراني پرداخت و ضمن تشكر از اساتيد حاضر، به نقش سهيل حسيني در شكل‌گيري كتاب استوديو تهران اشاره كرد و افزود: «شماره بعدي كتاب استوديو تهران به موضوع امضا خواهد پرداخت. كاري كه انجام داده‌ايم جمع‌آوري چند هزار امضا از مهرهاي پيش از تاريخ تا امضاهاي چهره‌هاي سرشناس سياسي، اجتماعي، فرهنگي و هنري امروز؛ و يك مرجعي از موضوع امضا مي‌سازيم و اين مساله را مطرح مي‌كنيم كه اصلا موضوع امضا در جهان معاصر ما چه موقعيتي دارد. ما داريم در روزگاري زندگي مي‌كنيم كه امضاي ما از خودمان سند با ارزش‌تري محسوب مي‌شود؛ يعني هر چه حرف و قول و وعده و وعيد، بدون امضا از سوي كسي پذيرفته نمي‌شود. شايد بتوان به اين موضوع فكر كرد كه ما چرا اصلا در اين موقعيت داريم زندگي مي‌كنيم. حرف زدن درباره كتاب استوديو تهران امر بي‌فايده‌اي است وقتي كه ما توانسته‌ايم بر پيشاني محصول خود امضاي چند تن از بزرگان تاريخ روشنفكري معاصر ايران را داشته باشيم.»
وي در پايان از طاها ذاكر و ساير دست‌اندركاران استوديو تهران نيز تشكر كرد و گفت: ما به حركت آهسته خودمان در استوديو تهران ادامه مي‌دهيم. در ادامه سهراب حسيني از مخاطبين دعوت كرد تا با ديوار طراحي شده براي اين رويداد عكس بگيرند و ديوار مخصوص امضا را نيز امضا كنند. اين نمايشگاه تا 22 آبان ادامه خواهد داشت و علاقه‌مندان مي‌توانند براي شركت در اين مراسم يا ديدن از آثار به نشاني خيابان آيت‌الله طالقاني، خيابان شهيد موسوي شمالي، باغ هنر، نگارخانه زمستان خانه هنرمندان ايران مراجعه كنند. اين مراسم با حضور حميدرضا اردلان، كامبيز درم بخش، عليرضا مشايخي، بهاره رهنما، احسان رضواني، مازيار تهراني و جمعي از اهالي فرهنگ و هنر و به اهتمام خانه هنرمندان ايران در نگارخانه زمستان برگزار شد.