آهنگساز گزيده‌كار
سميه قاضي‌زاده
خودش به گزيده‌كاري‌اش واقف است و هيجاني براي اينكه بيش از اينها كار كند ندارد، دهه ششم زندگي‌اش را سپري كرده است و در عين حال بخش عمده فعاليتش را معطوف به اجرا كرده. او لودويكو آينائودي، آهنگسازي است كه در اين چند ساله نه تنها براي سينمادوستان دنيا كه براي ايراني‌هاي علاقه‌مند به سينما و موسيقي هم خاطره ساخته. در ايران او را بيشتر با موسيقي «دست‌نيافتني‌ها» مي‌شناسند و بعدتر با موسيقي‌هاي آزادي كه نوشته است. از لودويكو آينائودي پيوسته به عنوان يكي از آهنگسازان مينيماليست ايتاليا ياد مي‌شود اما خودش اين نوع طبقه بندي‌ها را دوست ندارد و معتقد است: «شخصا، من اين نوع از تعاريف را دوست ندارم، اما مانند هر كس ديگري، توانايي فرار از آنها را هم ندارم. شايد هم مينيماليست باشم... نمي‌دانم، اما در هر صورت فكر مي‌كنم كه هر آهنگسازي بايد از موسيقي كلاسيك در چنته‌اش چيزهايي داشته باشد.» ارتباط او با دنياي موسيقي فيلم با ساخت موسيقي براي دوستانش در دنياي سينما آغاز شده است به اين شكل كه مثلا ناني مورتي برخي از قطعات او را روي فيلم‌هاي مختلف استفاده كرد و سپس همكاري در سينما و ساخت قطعات براي فيلم‌ها آغاز شد با اينكه او تا به امروز آنقدرها در اين حوزه فعال نبوده است. شايد باور نكنيد اما حقيقت ماجرا اين است كه وقتي كارگردانان «دست نيافتني‌ها» به او پيشنهاد ساخت اين موسيقي را دادند، لودويكو وقت نداشت اما آنها خيلي موسيقي‌هاي اين آهنگساز مينيمال ايتاليايي را دوست داشتند و مي‌دانستند كه چقدر قطعات او به فيلم‌شان مي‌آيد: «من از قبل براي اين فيلم موسيقي نوشته بودم. در واقع نه براي اين فيلم بلكه از موسيقي‌‌هايي كه قبلا به صورت آزاد نوشته بودم براي اين فيلم استفاده كردم. دو كارگردان فيلم از من خواستند تا اين موسيقي‌ها را از نو براي اين فيلم تنظيم كنم.»
البته لودويكو آينائودي پيوسته آهنگسازي را به آهنگسازي سينما ترجيح داده، هميشه تلاش داشته تا فعاليت‌هاي ديگرش را هم داشته باشد و همچنانكه اين روزها در ايران است تا قطعاتي تركيبي از موسيقي فيلم و آثار آزادش را اجرا كند، تلاش كرده تا ديگر حوزه‌هاي موسيقي را هم تجربه كند. با اين وجود او درباره نقش موسيقي در فيلم به طور كلي معتقد است اين موسيقي است كه يك داستان را به صورت كامل روايت مي‌كند و اين همان چيزي است كه در نهايت راز سينما را در ذهن ماندگار مي‌كند. فكر مي‌كنم موسيقي من به تعريف دوم تعلق دارد. اين نوع موسيقي چيزي را براي شنونده در پايان فيلم باقي مي‌گذارد و از سوي ديگر كارگردانان هم فرصت خيالپردازي و تصويرگري را با آن پيدا مي‌كنند. طبيعي است آهنگسازي كه آثاري همچون او را در كارنامه خود دارد كه برخي شان گل كرده‌اند، پيشنهادات زيادي داشته باشد اما جواب او به اكثر آنها يك كلمه است؛ نه! چون او اهميت ويژه‌اي به كنسرت‌ها و فعاليت‌هاي اجرايي‌اش به خصوص رسيتال‌هاي پيانوي خود مي‌دهد.
همچنين فعاليت‌هاي زيست‌محيطي‌اش كه يكي از آنها اجراي همان قطعه معروفش در قطب جنوب روي تكه يخي شناور شد، از اولويت‌هاي كاري اين آهنگساز ايتاليايي محسوب مي‌شود. لودويكو آينائودي آهنگسازي است شصت و چندساله با تفكر و انرژي‌اي بيست ساله كه تلاش مي‌كند آزمون و خطاهاي جوانانه را تكرار نكند و در عوض از اشتياق جواني در كار بهره ببرد.