توپ طلاي فوتبال ايران به لايق‌ترين بازيكن رسيد
مردي كه مرد سال شد
علي ولي‌اللهي
دروازه‌باني پست متفاوتي نسبت به ساير پست‌هاي فوتبال است. حتما تا به حال بارها اين جملات را شنيده‌ايد كه هزار سيو خوب يك دروازه‌بان در مقابل تك اشتباهش رنگ مي‌بازد يا داشتن گلر خوب از نان شب هم واجب‌تر است. واقعيت هم چيزي شبيه به همين جملات است. يك دروازه‌بان مطمئن براي تيمي كه مي‌خواهد به موفقيت برسد شايد كافي نباشد اما قطعا شرط لازم به حساب مي‌آيد. سخت است به ياد آوردن تيمي كه موفقيت درخور توجهي كسب كرده اما گلر خوبي نداشته. كافي است به فينال ليگ قهرمانان دو فصل قبل بين ليورپول و رئال‌مادريد مراجعه كنيم تا ببينيم چطور يك دروازه‌بان نامطمئن مي‌تواند به تنهايي تمام رشته‌هاي يك تيم را پنبه كند. با وجود اين دروازه‌بان‌ها خيلي سخت در ليست بهترين‌هاي فوتبال قرار مي‌گيرند. ذكر اين نكته كه تاكنون فقط لئو ياشين افسانه‌اي در سال 1963 توانسته توپ طلا ببرد براي اثبات جمله قبل كافي است. گرچه برخي از بهترين دروازه‌بانان جهان مثل بوفون و نوير توانسته‌اند به ليست نهايي بهترين‌هاي جهان در سال‌هاي گذشته راه پيدا كنند اما تاكنون غير از عنكبوت سياه شوروي هيچ دروازه‌باني نتوانسته توپ طلا يا جايزه
THE BEST را تصاحب كند.
اگر از سطح بين‌المللي به سطح داخلي كشورها هم سرك بكشيم تقريبا با چنين پديده‌اي مواجه مي‌شويم. با اين حال انتخاب يك دروازه‌بان به عنوان مرد سال فوتبال يك كشور اتفاقي است كه چند باري رخ داده ولي آن هم انگشت‌شمار بوده است. مثلا بوفون با همه افتخارات و سابقه طولاني‌اش در فوتبال ايتاليا تنها در سال 2017 و در سن 39 سالگي موفق شد مرد سال سري‌آ لقب بگيرد. اين در حالي است كه خيلي‌ها معتقدند او بهترين دروازه‌بان تاريخ سرزمين چكمه است. در آلمان اما در سال‌هاي اخير دو دروازه‌بان توانسته‌اند عنوان مرد سال فوتبال اين كشور را تصاحب كنند؛ اليور كان در سال‌هاي 2001 و 2002 دو بار پياپي و مانوئل نوير در سال‌هاي 2011 و 2014. البته انتخاب گلر به عنوان مرد سال فوتبال آلمان سنت ديرينه‌تري نسبت به ساير كشورها دارد، به‌طوري كه در دهه‌هاي هفتاد و هشتاد سپ ماير و شوماخر موفق به دريافت جايزه مرد سال فوتبال آلمان شده بودند، اما اگر به فوتبال اسپانيا سر بزنيم، متوجه مي‌شويم كه گلرها شانسي براي تصاحب جايزه بهترين بازيكن سال نداشته‌اند، حتي گلري مثل ايكر كاسياس هم هرگز نتوانست جايزه بهترين بازيكن لاليگا را به خودش اختصاص دهد.
هدف از اين مقدمه طولاني اين است كه متوجه شويم يك دروازه‌بان كار بسيار سختي براي رسيدن به جايزه مرد سال فوتبال يك كشور دارد و به اين ترتيب بتوانيم اهميت جايزه‌اي كه دو روز پيش عليرضا بيرانوند به دست آورد را نشان بدهيم. بيرانوند در جشن برترين‌هاي سال فوتبال ايران موفق شد جايزه دستكش طلايي و توپ طلاي فوتبال ايران را به خودش اختصاص دهد؛ دروازه‌باني كه چند فصل فوق‌العاده را در ليگ برتر ايران و تيم ملي پشت سر گذاشته بود درنهايت با دريافت جايزه مرد سال فوتبال ايران كلكسيون افتخاراتش را تكميل كرد. تاثير حضور بيرانوند در هت‌تريك قهرماني سرخ‌ها در ليگ برتر و رسيدن اين تيم به فينال آسيا انكارناپذير است. او در جام جهاني هم با عملكردي عالي و گرفتن پنالتي رونالدو به صدر اخبار فوتبال جهان راه پيدا كرد.
اين براي نخستين‌بار است كه يك دروازه‌بان به عنوان مرد سال فوتبال ايران انتخاب مي‌شود. همين موضوع اهميت جايزه بيرو را چند برابر مي‌كند. بعد از موفقيت بيرانوند هر دو سرمربي او در سال‌هاي اخير، در تيم ملي و باشگاه در مصاحبه‌هايي اذعان كردند كه او شايسته‌ترين شخص براي دريافت اين جايزه بوده است. شايد اين جزو معدود مواردي در سال‌هاي اخير بود كه كي‌روش و برانكو با هم هم‌نظر شدند. البته آمار فوق‌العاده گلر خوش قد و قامت و مطمئن پرسپوليس و تيم ملي كه در فصول اخير پيشنهادهايي هم از فوتبال اروپا داشته است، بهترين دليل براي هم‌نظري دو مربي‌اي است كه سايه هم را با تير مي‌زدند. آماري كه نه تنها كي‌روش و برانكو كه تقريبا اكثر فوتبال‌دوستان ايران را قانع مي‌كند كه بيرو بايد جايزه مرد سال فوتبال ايران را به خانه ببرد.