خزانِ عاشقانه‌ها
جواد طوسي
تداخل «روز ملي سينما» با ايام محرم باعث شد كه امسال (ولو به شكل ظاهري) شاهد برگزاري مراسمي توام با جشن و سرور به اين مناسبت نباشيم. البته واقعيت عيني سينماي اين روزگار ما با اين اندوه و مصيبت سازگاري بيشتري دارد تا خوشي و پايكوبي.
كافي است از سر كنجكاوي سري به سالن‌هاي خالي اغلب سينماها بزنيد و روحيه بگيريد! ترديدي نيست كه سينما و تصوير در حوزه‌هاي مختلف رسانه‌اي بدون «مخاطب» موضوعيت ندارد. حالا از زاويه‌اي ديگر به ارزيابي وضعيت بسيار بغرنج نشريات سينمايي بپردازيم. روزنامه «باني‌فيلم» و قبل از آن ماهنامه «صنعت سينما» با مديرمسوولي و سردبيري دوستانم مسعود داوودي و شهرام جعفري‌نژاد مدت‌هاست به دليل گراني كاغذ منتشر نمي‌شوند. مجله «فيلم» نيز با قدمت و ماندگاري استثنايي‌اش، از اين جهت با بحران آشكاري روبه‌رو است. يك نمونه دست به نقدش، عدم انتشار شماره مخصوص روز ملي سينما در تاريخ مقرر آن بود كه به پنجاه سالگي فيلم‌هاي «قيصر» و «گاو» اختصاص دارد. در تماسي كه با عباس خان ياري داشتم، سفره دلش را باز كرد و از مشكل پايان‌ناپذير كاغذ گفت و توضيح داد كه ترجيح دادند اين شماره مخصوص، اول مهر ماه به جاي شماره عادي مجله منتشر شود. اگر اين وضعيت به همين روال ادامه يابد، رفته رفته همه آن نظم و نسق و برنامه‌ريزي متعارف به‌هم مي‌خورد و قدر مسلم تصوير ذهني ما از مخاطب نيز مخدوش مي‌شود و كار به جايي مي‌رسد كه آن نوستالژي چند سال بعد، يا موضوعا منتفي مي‌شود يا روند طبيعي‌اش را
از دست مي‌دهد. در اينجا سوالي كه مطرح مي‌شود اين است كه وظيفه بخش مطبوعاتي «وزارت ارشاد» در اين شرايط چيست؟ آيا سوبسيد فرهنگي و تخصيص رديف بودجه‌اي براي اين امر، توقع نابجايي است؟ به هر حال نشرياتي بوده و هستند كه از يك هويت و تشخص رسانه‌اي و ژورناليستي برخوردارند و ادامه فعاليت و حيات فرهنگي‌شان مي‌تواند باعث رونق هر چه بيشتر سينما و اشاعه فرهنگ نقدپذيري در جامعه سينمايي ما شود. هر قدر هم بخواهيم فضاي مجازي را به تبع شرايط ناگزير معاصر به عنوان يك رسانه جديد و نقطه جايگزين شونده در برابر مطبوعات سنتي قلمداد كنيم، باز نمي‌توان و نبايد فرهنگ و نوستالژي مطبوعاتي را ناديده گرفت و از دور خارج شدنش را رسما اعلام كرد. در برابر اين ريتم پرسرعت و عنان گسيخته و شتابزده دنياي نو، گاه اقتضا مي‌كند كه با حس و نگاه عميق‌تري سراغ يك سوژه يا اثر هنري مكتوب بروي و هرازگاه به آن رجوع كني و چه بسا اين ارتباط ريشه‌دار، به يك عاشقانه ماندگار مبدل شود.