ادامه از صفحه اول
خنده‌هاي تفوق‌آميز
اما همان طور كه ديروز نيز سخنگوي دولت تاكيد كرد، خنديدن روحاني در نشست‌هايي كه با برخي مقامات اروپايي داشت يا ديداري كه با 2 رهبر اروپايي انجام داد و آنها در حال راضي كردن او براي ملاقات با ترامپ هستند، اساسا مساله مهمي نبود كه به جاي ديده شدن دستاوردهاي سفر، خنديدن‌ها مورد توجه قرار گيرد. منتها اين طيف از مخالفان دولت بلندگوهاي بزرگ و رسايي دارند كه البته شايسته آن نيز نيستند اما از همين بلندگو استفاده كرده و حرف‌ها و نقدهاي ناپسند و ناروا مي‌‌زنند. درحالي كه دولتمردان پيش از انقلاب زماني كه با مقامات كشورهاي امريكايي و اروپايي روبه‌رو مي‌شدند و بر خود مي‌لرزيدند، امروز به گونه‌اي است كه رييس‌جمهوري هم در صحن سازمان ملل سخنراني غرايي دارد و هم در راهروهاي اين سازمان ديپلماسي موفق. او امروز چنان سخن مي‌گويد و لبخند مي‌زند كه گويي هيچ عنصر قدرتمندي را در ميان كشورهاي اروپايي و امريكايي نمي‌بيند. مخالفت برخي طيف‌هاي تندرو داخل كشور نيز از روي بغض و كينه است. آنها مي‌خواهند القا كنند كه سفر روحاني هيچ دستاوردي نداشته درحالي كه اتفاقا مهم‌ترين دستاورد سفر روحاني، ايجاد وحدت و انسجام داخلي بوده كه آنها به بدگويي از آن مي‌پردازند. بنابراين تنها چيزي كه از فريم‌هاي عكس خنده روحاني در ملاقات با سران برخي كشورها برداشت مي‌شود اين است كه اين خنده‌ها، خنده‌هايي تفوق‌آميز است.
صبر استراتژيك
بيش از شصت درصد از سوال شوندگان، ايران را به عنوان بزرگ‌ترين تهديد نام بردند؛ در حالي كه در نظرسنجي مشابه اخير، چين رتبه اول را گرفته و هيچ نشاني از ايران در پاسخ‌ها نيست). برجام قطعنامه‌هاي شوراي امنيت مرتبط با برنامه هسته‌اي ايران را لغو كرد. اتحاد جهاني عليه ايران را شكست و ايالات متحده را منزوي نمود. از سوي ديگر همكاري با آژانس ايران را در موضع بالا قرار داد. قبل از همكاري ايران با آژانس، اسراييل با ياوه‌گويي‌هاي خود دست بالا را داشت. ثانيا بايد ميان كاركرد اقتصادي و كاركرد امنيتي برجام قايل به تفاوت شد. جنبه اقتصادي برجام با خروج ايالات متحده امريكا، مرده و نبايد از مرده توقع تاثيرگذاري داشت. هرچه از طرف‌هاي باقيمانده در برجام توقع بجاي وفاي به تعهدات نيز داشته باشيم، در واقعيت آنان توان مقابله اقتصادي با ايالات متحده را ندارند. بنابراين نبايد جنبه امنيتي برجام را قرباني جنبه اقتصادي آن كرد. ثالثا دولت كنوني ايالات متحده متلاطم‌تر از آن است كه بتوان با آن به توافق رسيد و نهايت آنچه كه به دست مي‌آيد آن است كه كره شمالي به دست آورد. پس ايران نبايد به هيچ‌وجه پايان‌دهنده برجام باشد و در حد امكان حداقلي از ظاهر و شكل آن را حفظ و به آن عمل كند. پايان برجام يعني شروع دوباره آزارهاي آژانس و بازي‌هاي شوراي امنيت. حال كه در عرصه بين‌المللي ايران به عنوان بازيگري متعهد مورد احترام است، اين روند بايد تا انتخابات بعدي ايالات متحده حفظ شود.ايالات متحده به انتخابات نزديك مي‌شود و هر لحظه بر تلاطم فضاي سياسي كاخ سفيد افزوده مي‌شود. رصد جو سياسي ايالات متحده و بروز رسوايي‌هاي پياپي ترامپ و افزايش فشار دموكرات‌ها بر كاخ سفيد، نشان از آن دارد كه كفه عدم ادامه دولت ترامپ در حال سنگين‌تر شدن است (هرچند نبايد طرح استيضاح ترامپ را جدي گرفت، چرا كه نه زمان كافي تا انتخابات بعدي وجود دارد و نه اكثريت سنا. اما شروع استيضاح ترامپ مي‌تواند پتكي محكم بر سر او در انتخابات پيش رو باشد) . از سوي ديگر تمامي نامزدهاي دموكرات قول بازگشت به برجام را داده‌اند. بنابراين بر فرض آنكه سياست ما بر صبر استراتژيك براي تغيير در كاخ سفيد استوار شده، بايد چيزي از برجام براي بازگشت به آن وجود داشته باشد؛ نه آنكه سه سال ديگر براي موضوعي جديد مذاكره نمود. از طرف ديگر ما به حمايت سياسي اروپا نيازمنديم. هنوز ما برگ‌هاي بازي بسياري بالاخص در آژانس داريم كه نيازمند همراهي اروپا هستيم. با همه اين اوصاف بهتر است وضعيت فعلي برجام فريز شده و منتظر دگرگوني‌هاي آينده كاخ سفيد ماند. از طرف ديگر تقابل‌هاي منطقه‌اي ايران بايد به‌شدت كاهش يابد تا هزينه‌هاي امنيتي در منطقه كاسته شده و رونق تجارت با همسايگان، سنگيني تحريم‌ها را كم كند.
ما و ناشنوايان
از ۱۵ هزار ناشنوايي كه مي‌توانست دير شناخته شوند، پيشگيري شده و با مداخله بهنگام زمينه آن فراهم شده كه بتوانيم فرآيندهاي توانبخشي و آموزشي را آغاز كنيم. در جامعه ما و به تناسب اقدامات صورت گرفته در فراكسيون معلولين مجلس ناشنوايان عزيز هم مطالبات و دغدغه‌هاي بحقي دارند كه بايد در اولويت سياستگذاري سازمان‌هاي مربوطه از جمله بهزيستي قرار گيرد. عمده اين مطالبات حول شناسايي ناشنوايان در جامعه و درك و فهم مشكلات ارتباطي آنان، اختصاص مساعدت‌هايي به عنوان امتياز به جامعه ناشنوايان با كمك سازمان‌ها و موسسات مربوطه از جمله بهزيستي و حتي سازمان‌هاي مرتبط با فرهنگ عمومي و دستگاه‌هاي ارتباط عمومي از جمله صداو سيما، ارايه امكانات رفاهي و سازوكارهاي ارتباطي كاربردي براي اين قشر و آگاهي عموم مردم نسبت به خطراتي كه اين قشر را تهديد مي‌كند از طريق پوستر، جزوه، اعلاميه، سمينارهاي مفيد، نصب علائم، اشتغال و دغدغه‌هاي معيشتي ناشنوايان شكل گرفته است.
ناشنوايي معلوليتي پنهان و چند لايه است، از سويي ناشنوايان امكان ارتباطي معمول با ساير افراد جامعه را ندارند و از سوي ديگر در ارزيابي‌هاي ارتباطي اوليه ظاهر فرد به عنوان فردي بدون معلوليت ارزيابي مي‌شود و ساير افراد در برخوردهاي ثانويه متوجه نقص شنوايي مي‌شوند. حق به رسميت شناختن عدم وجود ارتباط آوايي معمول، در ميان قشر ناشنوايان يكي از دغدغه‌ها و مطالبات جدي آنان است.
جامعه ما بايد ناشنوايان را مخاطب قرار دهد و اين امر زماني ميسر خواهد بود كه امكان ارتباطي اين قشر و زبان اشاره آنان به رسميت شناخته شود. با اين مقدمه همه رسانه‌هاي ديداري و شنيداري، مكتوب و مجازي هم بايد دغدغه‌ها و مشكلات ارتباطي ناشنويان را درك و بر اساس اين درك، اقدام به توليد محتوا و حتي فرهنگ‌سازي كنند. همچنين از سويي ما به عنوان مسوولان امر بايد زمينه‌هاي رشد و خودشكوفايي افراد ناشنوا را در كشور فراهم كنيم. تا زماني كه ناشنوايان ما افراد تحصيلكرده و باسواد نشوند، زمينه كسب وكار براي آنها فراهم نشود و صاحب حرفه و فن نشوند، زندگي آنها دستخوش تغيير نخواهد شد. در مسير رسميت بخشيدن به زبان ناشنوايان يعني زبان اشاره بايد سه ضلعي مردم، رسانه و دولت در راستاي تكثير گفتمان رسميت بخشي همگام و همراستا با جامعه ناشنوايان حركت كنند.