اتلتيكو مادريد ليورپول را حذف كرد
شبح كاريوس در آنفيلد
سامان سعادت
تيم ششم لاليگا موفق شد صدرنشين مقتدر و احتمالا قهرمان اين فصل ليگ برتر انگليس را در دو بازي رفت و برگشت شكست دهد تا يك بار ديگر ثابت شود قواعد ليگ قهرمانان تنها مختص به همين رقابت‌هاست و از هيچ دستورالعمل خاصي پيروي نمي‌كند. چهارشنبه شب و در دور برگشت مرحله يك‌هشتم نهايي ليگ قهرمانان اتلتيكو مادريد در جهنم سرخ مرسي‌سايد به مصاف ليورپول رفت. شاگردان سيمئونه بازي رفت را با نتيجه يك بر صفر برده بودند، اما هيچ كس روي اين برد با اختلاف يك گل حساب ويژه‌اي باز نمي‌كرد و همه منتظر بودند تا نتيجه نهايي در مقابل چشمان هزاران هوادار پرشور ليورپولي رقم بخورد. همان كساني كه سال گذشته كامبك باورنكردني بازيكنان تيم‌شان مقابل بارسلونا را به چشم ديدند در حالي كه بازي رفت را با سه گل به حريف واگذار كرده بودند. براي اين هواداران و براي همه اهالي فوتبال جبران باخت يك بر صفر كار سختي به نظر نمي‌رسيد. مخصوصا كه خود يورگن كلوپ سرمربي ليورپول هم بعد از بازي رفت در واندامتروپوليتانو شهر مادريد خط و نشان سختي براي سرخپوست‌ها كشيده بود. كلوپ بعد از باخت گفت: «در آنفيلد منتظرتان هستيم.»
تاكيد بر تجربه فصل گذشته، ليورپولي‌ها را به كامبك مقابل اتلتيكو بسيار اميدوار كرده بود. آنها حتي در اين راه به باخت اتلتيكو در همان فصل مقابل يوونتوس نيز اشاره مي‌كردند. اتلتيكو فصل قبل در مادريد با دو گل يووه را شكست داده بود اما در بازي برگشت با درخشش رونالدو سه هيچ باخت و حذف شد. اما هيچ يك از قرمزها به مغزشان هم خطور نمي‌كرد كه آنها قرار است تجربه شخصي ديگري را دوباره تجربه كنند و آن تجربه‌اي است كه در فينال كيف مقابل رئال مادريد، دو سال قبل از سر گذرانده بودند. تجربه دروازه‌باني به نام كاريوس كه تمام اميدهاي يك شهر و ميليون‌ها هوادار را با دو اشتباه به باد فنا داد و جام قهرماني سيزدهم را به دستان كاپيتان راموس رساند. ولي شايد وقتي مشخص شد آليسون، دروازه‌بان مطمئن كلوپ كه با آمدنش خاطره كاريوس را تبديل به خاطره‌اي دور و محو در ذهن هواداران كرده بود، به بازي مقابل اتلتيكو نمي‌رسد، مي‌شد حدس زد كه قرار است اتفاقات عجيبي در بازي چهارشنبه شب رقم بخورد. اين يك آلارم بود؛ از آن دست نشانه‌هايي كه توي فيلم‌ها به مخاطب نشان داده مي‌شود تا او براي اتفاق بزرگي كه در آينده رخ مي‌دهد، به صورت ناخودآگاه آماده شود.
بازي ليورپول و اتلتيكو در آنفيلد طبق پيش‌بيني‌ها شروع شد. در جو وحشتناك ورزشگاه و مقابل هزاران هزار هواداري كه بي‌تفاوت به شيروع كرونا چفت در چفت هم نشسته بودند و تيم‌شان را تشويق مي‌كردند و ناخن‌هاي‌شان را مي‌جويدند و دست به سر و صورت‌شان مي‌كشيدند، اين ميزبان بود كه حملات توپخانه‌اي‌اش را از همان دقايق نخستين آغاز و تيم حريف را در محوطه جريمه خودي قرنطينه كرد. بدون شك سيمئونه به خوبي مي‌دانست چنين اتفاقي رخ خواهد داد پس تمام تدابيرش را براي ماندن در قرنطينه اتخاذ كرده بود ولي با فشار ليورپولي‌ها مشخص شد كه اين تدابير كافي نيست و نياز به يك نيروي ويژه است تا از اين حملات در امان ماند و آن نيرو كسي نبود جز يان اوبلاك دروازه‌بان اتلتيكو. دفاع سرخپوست‌ها در بازي چهارشنبه شب بارها و بارها جا ماند اما در آخرين نقطه گلر تيم مانع از فروپاشي دروازه تيمش شد. مهاجمان اتلتيكو هم كه حتي نمي‌توانستند از ميانه زمين عبور كنند، فرصتي به دست نياوردند تا گلر حريف يعني آدريان را به چالش بكشند. در دقيقه 43 بازي سانتر تماشايي چمبرلين درست روي سر واينالدوم افتاد و او با فرستادن توپ به سمت راست اوبلاك دروازه حريف را گشود تا پيش از پايان نيمه نخست همه چيز در حالتي برابر قرار بگيرد.
در نيمه دوم فشار ليورپولي‌ها ادامه پيدا كرد و دو مربي دست به تغييراتي زدند. سيمئونه يورنته را به جاي كاستا وارد زمين كرد تا لااقل با حضورش در مركز ميدان بتواند كمي از فشار حملات حريف كم كند و كلوپ هم ميلنر با تجربه را به جاي چمبرلين به زمين فرستاد. قطعا آن تيمي كه نمي‌خواست بازي به وقت‌هاي اضافه يا احيانا پنالتي كشيده شود، ليورپول بود. هم به اين خاطر كه شانس‌شان را پنجاه پنجاه مي‌كرد هم به اين دليل كه اوبلاك نشان داده بود شب فوق‌العاده‌اي را پشت سر مي‌گذارد هر چند همين دروازه‌بان ثابت كرده بود پنالتي‌گير متبحري نيست. فشار نيمه دومي قرمزهاي مرسي‌سايد ولي به جايي نرسيد و دفاع اتلتيكو و اوبلاك اجازه ندادند كار تيم‌شان در وقت‌هاي قانوني يك‌سره شود. صد و هشتاد دقيقه؛ يك بر يك مساوي و شروع وقت‌هاي اضافه بازي. باران وحشتناك بندر ليورپول به آن سي دقيقه حالتي حماسي و دراماتيك داده بود. در همان دقايق ابتدايي ليورپول با استفاده از همان نقشه گل اول موفق شد در دقيقه 94 گل برتري را به ثمر برساند. اين بار واينالدوم ساخت و بابي فيرمينو توپ را با ضربه سر به سمت راست اوبلاك فرستاد كه البته توپ به تيرك خورد و فيرمينو در برگشت دروازه مهمان را گشود. ليورپول كامبك زده بود و به نظر مي‌رسيد همه چيز طبق برنامه جلو رفته است. تنها كاري كه ليورپولي‌ها بايد انجام مي‌دادند كنترل بازي و حفظ فشار روي دروازه حريف بود كه به نظر برنامه خاصي براي حمله نداشت.
اما درست سه دقيقه بعد از گل فيرمينو كه حكم صعود تيمش را داشت، توپ در زمين ليورپول به مدافعان اين تيم رسيد. مدافع يك پاس رو به عقب به آدريان كه شايد كلا دو يا سه بار در بازي ديده شده بود، فرستاد و درست در همين نقطه دژاوو رخ داد. آدريان توپي را كه هزاران كار مختلف مي‌توانست با آن بكند، زميني و آرام در مركز ميدان به ژائو فليكس مهاجم حريف سپرد. فليكس يورنته را صاحب توپ كرد و او با ضربه‌اي دقيق كار ليورپولي‌ها را ساخت. آنفيلد در بهت و حسرت فرو رفت و به يك باره خاطره محو كاريوس با تمام جزييات پيش چشمان‌شان نقش بست. ليورپول بعد از خوردن اين گل ليورپول 97 دقيقه قبل نشد؛ نشان به آن نشان كه دو بار ديگر نيز دروازه‌شان مقابل تيمي كه در طول تمام بازي نتوانسته بود، موقعيت جدي ايجاد كند، گشوده شد. نتيجه بازي در پايان 120 دقيقه عجيب‌تر از چيزي بود كه بتوان باور كرد. اتلتيكو نه تنها كامبك نخورده بود، بلكه كامبك زده بود و با حسب 3 بر 2 بهترين تيم حال اروپا از نظر كارشناسان را شكست داده بود. تيم ششم لاليگا به دور يك‌چهارم صعود كرد و مدافع عنوان قهرماني در اولين دور حذفي كنار رفت. اين دومين حذف كلوپ و شاگردانش در جام‌هاي معتبر اين فصل بود و حالا از سه‌گانه‌اي كه در برهه‌اي از فصل در دسترس به نظر مي‌رسيد تنها جام ليگ برتر باقي براي آنها باقي مانده است.