پاسخ به یادداشت آقای عباس عبدی

آقای عباس عبدی در يادداشت روزنامه اعتماد مورخ ٢٣ ارديبهشت به جای آنكه به دفاع منطقی و مستدل از ديدگاه خود نسبت به آزادی پوشش و نقد عالمانه در باب حجاب به اصطلاح اجباری بپردازند و به عبارت ديگر به جای نقد و بررسی «انديشه» به نيت‌خوانی دست زده و انگيزه مخالفان آزادی پوشش را نه احترام به قانون يا مخالفت با هنجارشكنی و بی‌بند و باری، بلكه صرفا سياسی دانسته و اظهار داشته‌اند: «اين افراد چنين می‌فهمند كه فقدان پوشش به منزله نفی حكومت است و چون خود را تابع يا ابواب جمعی و جزیی از حكومت می‌دانند، اين نوع پوشش را نفی و رد خود تلقی می كنند و در برابر آن موضع منفی يا حتی تهاجمی و خشونت‌آميز می گيرند... پس مساله نه فقهی است و نه اخلاقی و دينی و نه حتی نقض قانون هم مساله اصلی نيست چون نقض قانون های زيادی صورت می‌گيرد كه آنان اين حس را از آن ندارند و چه بسا اگر خودشان هم بيش از ديگران قانون را نقض نكنند قطعا كمتر نخواهند كرد.»  

نامبرده عدم احساس منفی و واكنش اين افراد عليه پوشش نامناسب زنان در كشورهای ديگر را دليلی برای اثبات مدعای سياسی بودن انگيزه اين افراد بر می‌شمارند كه اين نيز خود نيت‌خوانی است. حال جای اين پرسش از ايشان هست كه احساسات درونی افراد را چگونه و با چه ميزان و محكی تشخيص داده‌اند و آيا عدم واكنش منفی در كشوری كه قانون حجاب وجود ندارد به معنای تاييد نوع پوشش بانوان در آن كشور است؟ به اين ترتيب لابد ايشان عدم واكنش نسبت به شرابخواری در كشورهای ديگر را هم با همين منطق به منزله تاييد شرب خمر به حساب می آورند. فاعتبروا يا اولی الابصار!