خانه شادي
رمان «خانه شادي» اثر اديت وارتون نه فقط داستان زني تنها، بلكه افشاگري‌اي عميق عليه ساختارهاي ظالمانه جنسيتي، طبقاتي و اخلاقي زمان خود است.
صبا صحبتي، منتقد و مترجم در يادداشتي بر اين رمان نوشته است: «اديت وارتون (۱937–۱862) يكي از چهره‌هاي درخشان ادبيات امريكا در آغاز قرن بيستم است؛ نويسنده‌اي كه با نگاهي موشكافانه و زباني بي‌پيرايه، شكوه و پوچي طبقه اشراف نيويورك را در عصر طلايي امريكا به تصوير كشيد. او نخستين زني بود كه جايزه پوليتزر ادبي را براي رمان «عصر بي‌گناهي» (۱۹۲۰) دريافت كرد؛ رماني كه همچون «خانه شادي» (۱۹۰۵) به بررسي محدوديت‌هاي اجتماعي، اخلاقي و جنسيتي در طبقات مرفه جامعه مي‌پردازد. هر دو اثر، بارها در فهرست بهترين رمان‌هاي قرن بيستم جاي گرفته‌اند و جايگاه وارتون را به عنوان يكي از مهم‌ترين رئاليست‌هاي امريكايي تثبيت كرده‌اند. در اين ميان، «خانه شادي» شايد تلخ‌تر، شخصي‌تر و از لحاظ اخلاقي چالش‌برانگيزتر باشد. اين رمان با ترجمه سهيل سمي از سوي نشر برج منتشر شده است.
«خانه شادي» در ظاهر به ساختار كلاسيك رمان‌هاي قرن نوزدهم وفادار است، اما قلبا اثري قرن بيستمي است كه پرسش‌هاي اخلاقي و جنسيتي بنياديني را پيش مي‌كشد. داستان زندگي زني است به نام «لي‌لي بارت» كه نه فقير است، نه ثروتمند، نه آزاد، نه دربند. او در ميان طبقه ممتاز نيويورك زندگي مي‌كند، اما همواره در لبه پرتگاه مالي و اجتماعي قرار دارد. خانه‌اي ندارد، شادي ندارد و در نهايت نيز، ديگران او را ترك مي‌كنند. رمان، تحليل دقيقي از فشارهاي طبقاتي و جنسيتي است كه بر زني تحميل مي‌شود كه تنها سرمايه‌اش زيبايي و اصالت خانوادگي است».