سر فرصت از نيروهاي مسلح تشكر كنيم!
سوال دلسوزان جامعه اين است كه آيا زير تهديدات جدي اسراييل و امريكا زمان مناسبي براي طرح انواع مطالبات، حتي مطالبات حداكثري است؟ آيا وقت ناشناسي عده‌اي كه ظاهرا وضعيت موجود را براي رسيدن به مطلوب خود، فرصت تلقي مي‌كنند قابل توجيه است؟ آيا بلند كردن علم تغييرات بنيادين هنگام اوج‌گيري و تمركز دشمنان، عقلاني، دلسوزانه و ميهن‌پرستانه است؟ اگر ايرانيان بر اثر اختلافات داخلي مثل پيش از جنگ ۱۲روزه طمع خام كنند و دوباره بخت خود را بيازمايند و انواع خسارت‌هاي تحميلي را متوجه ملك و ميهن كنند چه كسي مسووليت مي‌پذيرد؟
بزرگي خطر پيش رو حداكثر احتياط لازم را طلب مي‌كند و هر وطن‌دوستي را به عبور از منويات شخصي و گروهي سوق مي‌دهد. متاسفانه در دو سوي طيف تندرو‌ها بي‌مسووليتي نسبت به شرايط كم‌سابقه يا بي‌سابقه و خطير كشور به چشم مي‌خورد. يكي بر مطالبات خود مي‌افزايد و ديگري حتي به چشم‌پوشي از خطبه‌خواني رضايت نمي‌دهد! يكي با تندروي براي كشور هزينه مي‌تراشد و يكي حتي از كمترين تغييرات مثبت و مردم‌پسند هراس دارد! آيا در اين زمانه پربلا به جز تشكر مسوولان و مهر مردم نسبت نيروهاي مسلح ديده شده است كه ۷ نفر يا ۷۰۰ نفر يا ۷۰۰۰ نفر بيانيه بدهند و از نيروهاي مسلح صميمانه تشكر كنند؟ ما مديون فرزندان ملت در نيروهاي مسلح هستيم و اگر انواع درودها و تشكرها را متوجه آنان كنيم فقط وظيفه خود را انجام داده‌ايم. نيروهاي خدوم و فداكاري كه از مدت‌ها پيش از تجاوز اسراييل در آماده‌باش كامل هستند و برخي هنوز فرصت نكرده‌اند كه سري به خانواده‌هاي خود بزنند. فرزندان غيور ما در برابر آخرين تكنولوژي‌هاي جهان ايستاده‌اند خلأ‌ها و كمبودها را با نثار جان خود جبران مي‌كنند. البته سربازان ايران خوب مي‌دانند كجاي تاريخ ايستاده‌اند و در حال دفاع از كدام گوهر تابناك جغرافيايي جهان هستند. آنها در هر حال قهرمانان ملتند و پيروز ميدان ايران‌دوستي‌اند.